ฉันต้องการแค่เธอ

EP.2 หุบปากอย่าเห่า

ทันทีที่ได้สัมผัสมีมี่ก็รีบดึงมือกลับพร้อมโต้ตอบ "ไอ้เอ็มโรคจิตปะเนี่ย!"

"เอออ แค่หยอก ฮ่าๆ สรุปเดาเท่าไหร่"

"คงสี่เก้าหรือห้าสองมั้ง เวลาแบบนี้ยังมีอารมณ์กวนตีนอีกนะ"

"ผิด..มึงเรียนเก่งแต่ทฤษฎีในตำราสินะ จะบอกให้ว่าสู้ปฏิบัติไม่ได้หรอก ไปซื้อมาห้าเก้าหรือหกสองก็ใส่ได้"

แม้ตอนนี้เขามีอารมณ์เต็มที่ แต่เห็นสีหน้าถอดสีของมีมี่ก็อดจะแกล้งไม่ได้ ตัวเล็กทำหน้าไม่พอใจตอบกลับทันควัน

"อย่ามาตอแหลไซซ์มาตรฐานก็ไม่เกินห้าสอง"

"อืมมม ก็ใช่..แต่ที่มึงจับมันยังไม่แข็งเต็มเหนี่ยวไง รีบไปซื้อซะกูรีบ"

แกร๊ก

เอ็มเดินกลับไปยังห้องน้ำในสุดที่มีสาวสวยรออยู่ปล่อยให้มีมี่ยืนแน่นิ่ง เธอเม้มริมฝีปากเข้าหากัน ภายในใจระส่ำไปหมด

"ไอ้บ้า! มาตรฐานตรงไหน ม..มันเรียกว่าใหญ่"

สุดท้ายตัวเล็กก็ต้องเป็นคนไปซื้อให้ จากนั้นเปิดประตูเข้าห้องน้ำด้านข้างเพื่อยื่นลอดผ่านช่องว่างด้านล่าง

ที่จริงเธอเองไม่ได้อยากทำเท่าไหร่แต่เพราะเพื่อนชายรวยมาก และ ไม่เคยขอให้ใครทำอะไรให้ฟรีๆ มักจะจ่ายเงินเป็นค่าจ้างตอบแทน ก็ครอบครัวของเอ็มทำธุรกิจ 'เปิดบริษัทประกัน' โดยมีแม่เป็นผู้บริหารจัดการ

เช้าวันต่อมา

"สามหมื่น" เสียงมีมี่ตกใจนั่งนับเงินที่ได้ค่าจ้างจากเอ็มหลายอย่างทั้งทำรายงานอีกทั้งจิปาถะ

ติ้ง'

ขอความแจ้งเตือนจากไลน์กลุ่ม แพรวพิมพ์ทิ้งไว้ก่อนจะรีบออฟไลน์หายไป

-ไอ้โจ้เข้าโรงพยายาบาลตึกC-

โรงพยาบาล

หลังจากที่ด้รับข้อความก็ตรงดิ่งไปหาเพื่อนด้วยความเป็นห่วงทันที มาถึงก็เจอเอ็มกับแพรวนั่งอยู่โซฟา ส่วนโจ้นอนให้น้ำเกลือ

"เป็นอะไรเนี่ยเมื่อคืนยังไปเที่ยวด้วยกันอยู่เลย" มีมี่มองสภาพเพื่อนนอนนิ่งเหมือนผักไม่ได้แช่น้ำ ทั้งซีดทั้งยม "อย่าบอกนะว่าไปโดนตีนใครมาอีก?"

"กูเป็นกระเพาะสงสัยไปแดกเหล้าลืมกินข้าว"

"โอ๊ยยยย นึกว่าเป็นอะไรสาหัสรีบมาจนลิปสติกไม่ได้ทาเลยเนี่ย"

"ก็เพื่อนป่วยอยู่อย่าด่าได้ไหม ฮ่าๆ"

โจ้หัวเราะได้เพียงเล็กน้อยส่วนแพรวปอกผลไม้กินอย่างเอร็ดอร่อย

สักพักพยาบาลเปิดประตูเข้ามา รอยยิ้มสวยงามพูดสุภาพ

"ขออนุญาตตรวจเช็กร่างกายคนไข้นะคะ"

เมื่อความสวยพุ่งกระแทกตาทำให้หนุ่มหล่อร้อยลีลาอย่างเอ็มลุกขึ้นยืนหยอดคำหวานใส่

"คุณพยาบาลช่วยเช็กหัวใจของผมได้ไหมไม่รู้ว่าเป็นอะไร.."

"ไม่สบายหรือเปล่าคะแนะนำให้ติดต่อคุณหมอเพื่อดูอาการก่อนก็ได้นะคะ"

"ผมคิดว่าอาการของผมคงไม่หนักหนาสาหัสอะไร แต่คุณพยาบาลพอจะช่วยรักษาได้ไหม"

"แล้วไม่ทราบว่าคุณเป็นโรคอะไรหรือคะ"

สายตาห่วงใยของพยาบาลสาวที่ทำตามหน้าที่อย่างสุดความสามารถกลับทำให้เขาพอใจกระตุกยิ้มหล่อกระแทกใจพร้อมตอบกลับ "ผมเป็นโรคขาดแคลนความรัก แต่คงไม่ต้องเอ็กซเรย์หัวใจหรอกนะครับ เพราะตอนนี้หัวใจของผมมันอยู่ที่คุณพยาบาล"

พูดจบเขาก็ยื่นมือถือให้พยาบาลสาวสวยที่กำลังเอียงอายแต่เธอทำหน้าที่ได้ดีตรวจเช็กร่างกายของโจ้ก่อนที่เอ็มจะเดินไปส่ง

"พ่อแม่เปิดบริษัทประกันส่วนลูกชายมีเมียเป็นแชร์ลูกโซ่เลยไอ้สัส ฮ่าๆ" โจ้ขำพร้อมกับมองตามเพื่อนส่วนมีมี่กับแพรวทำหน้าเอือม

"ว่าแต่เป็นยังไงบ้างพ่อเลี้ยงมึง" แพรวเปลี่ยนเรื่องหันกลับมาถามเพื่อนสาว "มันกวนตีนอยู่ไหม"

"อย่าให้พูดเลยทุกวันนี้กูแทบจะไม่อยากมองหน้ามัน"

"แต่เอาจริงนะเว้ยแม่มึงดูรักมันมาก"

แพรวพูดน้ำเสียงเป็นห่วง สักพักเสียงโจ้ก็พูดแทรก

"ก็ต้องรักมากสิ พ่อเลี้ยงมีมี่อายุห่างจากแม่มันเป็นสิบปี หลงผัวเด็กแหละกูว่า"

"ที่มึงพูดก็ถูกแต่มีมี่มันเป็นลูกคนเดียวนะ จะรักผัวมากกว่าลูกสาวแท้ๆ ขนาดนั้นเลยหรือ"

"เพราะว่ามึงไม่เคยมีผัวไงถึงไม่รู้จักว่ารสชาติชีวิตแบบว่าแซ่บมันเป็นยังไง"

"กูยอมกินแบบจืดชืดดีกว่าถ้าแซ่บแล้วจะเหี้ยอะ"

ทั้งสองพูดคุยกันถึงเรื่องราวปัญหาที่ตอนนี้มีมี่ต้องเผชิญ เมื่อก่อนครอบครัวของตัวเล็กเคยสงบสุข หลังจากที่พ่อเสียชีวิต ตั้งแต่มีมี่เรียนอยู่มัธยมปลายก็มีแม่ทำงานหาเงินเลี้ยงเป็นอย่างดี

กระทั่งเข้าเรียนปีหนึ่ง แม่ก็พาผู้ชายคนหนึ่งเข้าบ้านพร้อมกับประกาศว่าเขาคือสามีใหม่ แม้ว่าเธอจะโต้เถียงออกไปสุดท้ายก็เป็นฝ่ายที่ต้องยอมจำนนอยู่ดี

บ้าน มีมี่

"วันนี้ไม่ไปเรียนหรือไงเห็นแต่งตัวชุดธรรมดาออกจากบ้าน" น้ำเสียงขรึมทัก "เป็นสาวเป็นนางเที่ยวเตร่ทุกคืนเเถมไม่ยอมไปเรียนอีกน่าสงสารคนเป็นแม่นะที่ต้องหาเลี้ยง"

"ก่อนจะด่าคนอื่นหัดมองตัวเองบ้างนะ เงินที่ใช้ซื้อของ ฉันหามาเองแทบไม่เคยขอแม่ด้วยซ้ำ ก็ยังดีกว่าผู้ชายบางคนที่งานการไม่ทำ เอาแต่พบปะเพื่อนฝูงตีกอล์ฟทำตัวเป็นแมงดาเกาะชายกระโปรงผู้หญิงกิน"

"นี่เธอ..!!"

"คุณไม่ใช่พ่อของฉันฉะนั้นหุบปากซะอย่าเห่า"