"ยัยหนู! ถอยออกมา"
"ไม่! ลูกไม่ยอมให้คุณป๋าทำร้ายคุณโชอีกแล้วค่ะ ฮือๆ"
"แต่มันทำให้ลูกเจ็บปางตาย ลูกบอกเองว่าไม่อยากแต่งกับมัน ถอยออกมาเดี๋ยวพ่อจะจัดการมันเอง"
"ไม่ค่ะ ลูกไม่ถอย"
"ยัยหนู! อย่าทำให้พ่อโมโหนะ"
"ถ้าคุณป๋าทำร้ายคุณโช ก็เท่ากับคุณป๋ากำลังทำร้ายลูกด้วย...ลูกทนเห็นคนที่ลูกรักถูกทรมานไม่ได้ เพราะลูกรักเขา...ลูกรักคุณโช ฮึกๆ ฮือๆ"
"พี่นุ่มนิ่ม..."
ผมยิ้มออกมาอย่างรู้สึกปลาบปลื้มใจ ทั้งที่ร่างกายบอบช้ำแทบจะหยัดยืนไม่ไหวแล้ว คำว่ารักที่ออกมาจากปากของเธอ เปรียบเสมือนยาดีที่ชโลมลงมาที่หัวใจของผม ผมอยากกอดปลอบเธอมากเหลือเกิน แต่ก็ทำได้เพียงแนบหน้าผากลงไปกับหน้าผากของเธออย่างห่วงใย
ภาพที่เธอยืนกอดผมคงทำให้ท่านเจ้าสัวใจอ่อนลง ถึงได้สั่งให้คนตัดเชือกที่มัดผมไว้เพื่อปลดปล่อยผม ก่อนจะเดินออกจากโกดังใหญ่ โดยมีลูกน้องเดินตามออกไปเป็นขบวน
ผมจ้องหน้าคนที่เอาแต่ร้องไห้ ทั้งที่กำลังทำแผลบ
