คลั่งรักยัยรุ่นพี่(Crazy in love)

EP.14

ปึง! ผลัวะ!

"คุณโช!"

ผมกลับมาถึงห้องด้วยสภาพเละเทะเหมือนหมาข้างถนน ก่อนจะมาทิ้งตัวลงนอนบนโซฟากลางห้อง ด้วยสภาพอันทุเรศทุรัง เอาจริงๆ ผมไม่เคยทำให้ตัวเองดูน่ารังเกียจขนาดนี้มาก่อนเลย นี่คงจะเป็นครั้งแรก ที่ผมตกอยู่ในสภาพนี้

"ทำไมเมามาขนาดนี้คะ"

"ไม่ต้องยุ่ง ถอยไป"

ผมไล่เธอทั้งที่ตัวเองยังเอาตัวไม่รอด แต่ผมก็ไม่อยากให้เธอเห็นสภาพอันน่าสมเพชของผมในตอนนี้

"อยู่นิ่งๆ ก่อนนะคะเดี๋ยวพี่หาผ้ามาเช็ดตัวให้"

"ชิ...อย่ามาแสร้งทำดีกับผมเลย จะอ่อยผมเหรอไง...ห๊า!"

"ถ้าเมาแล้วปากหมา คราวหน้าก็อย่ากินอีก ใครอ่อยนายกัน หรือจะปล่อยให้เน่าอยู่อย่างนี้ ดูสภาพนายซะก่อน น่าอ่อยตรงไหนกัน"

"แล้วที่ใส่อยู่ ไม่ได้ใส่มาอ่อยเหรอ"

พอผมทักยัยนั่นก็ก้มมองตัวเอง พลางพยายามเอามือขึ้นมาปกปิดทั้งที่ปิดไม่มิดด้วยซ้ำ ชุดนอนถ้าจะบางขนาดนั้น ก็อย่าใส่เลย

"ถ้าจะบางขนาดนั้นก็ถอดเหอะ แม่คุณ"

"ปากดี ถ้าถอดจริงเดี๋ยวจะพูดไม่ออก"

"ก็ลองดูเซ่..."

"เฮือก! คุณโช...อย่าทำบ้าๆ นะ"

ผมพลิกตัวเธอให้นอนลง ส่วนผมคร่อมอยู่ด้านบนเรียบร้อย แววตากลมโตจ้องผมด้วยความตกใจ เสียงหอบหายใจเริ่มถี่กระชั้นจนอกอวบอิ่มไหวขึ้นลงตามแรงหอบหายใจ เราสองคนจ้องตากันนานจนเหงื่อเริ่มผุดพราวเต็มใบหน้า ทั้งที่คอนโดติดแอร์จนเย็นฉ่ำทุกห้อง

"ถามจริงที่ชอบอ่อย เพราะอยากหรือแค่เช็คเรตติ้งตัวเอง พอเอาจริงวิ่งแจ้นหางจุกตูด แต่ทำตัวเจนโลก อ่อยคนนั้นทีคนนี้ที สนุกมากนักเหรอ"

"พี่ทำแบบนั้นตอนไหน"

"ก็ทำอยู่เนี่ย"

"แล้วมีผลต่อจิตใจคุณบ้างไหมล่ะ ถ้ามีผลก็ถือว่าอ่อย แต่ถ้าไม่มีผลก็ถือว่าไม่ได้อ่อย"

"พี่แม่ง! มันน่านัก หื้ม!"

"กรี๊ด! อย่านะโชกุน...ไอ้เด็กบ้า! "

ผมไถจมูกโด่งไปกับลำคอขาวเนียน ดอมดมความหอมละมุนที่กรุ่นกลิ่นครีมอาบน้ำจนรู้สึกสะอาดลึกถึงชั้นผิว นัวเนียคลอเคลียอยู่อย่างนั้นจนแทบไม่อยากผละออกห่าง จนกระทั่งเหลือบไปเห็นรอยแดงช้ำที่ลำคอขาวเนียน ผมก็ถึงกับชะงักค้าง และลุกขึ้นมาดูให้เต็มสองตา

"รอยอะไร?"

"จะอะไร...หมาบ้ากัดมั้ง"

"ยังไม่หายเหรอ?"

ผมถามเธอด้วยความห่วงใยที่แทรกแซงภายในใจ ผมไม่คิดว่าการกระทำของผมในวันนั้นจะหลงเหลือร่องรอยของหลักฐานจนถึงตอนนี้ เธอลุกขึ้นจัดแจงชุดนอนให้เข้าที่ พลางส่งสายตามาทางผมอย่างหวาดระแวง

"จริงสินะ ให้มันได้รู้กันไปเลย"

"กรี๊ด! ไอ้หมาบ้าโชกุน ฉันเจ็บนะปล่อย!...โอ้ย!"

อยู่ๆ ผมนึกบางอย่างได้ จึงดึงยัยนั่นเข้ามากอด ก่อนจะฝังเขี้ยวคมๆ เข้าที่ลำคอขาวเนียนและขบกัดเบาๆ สลับกับดูดเน้นๆ กะจะให้เป็นรอยสักเดือนไปเลย

"พอได้แล้ว! ปล่อยนะ!"

เธอผลักผมออกอย่างแรง พลางสาดแววตาดุจ้องผมไม่วางตา ใบหน้าสวยหงิกงออย่างไม่พอใจ

"ทำบ้าอะไรของนาย เป็นบ้าอะไรขึ้นมาอีก กว่ามันจะจางพอให้กลบด้วยเมคอัพได้ นายก็มาย้ำมันอีก จะสร้างขึ้นมาหาพระแสงอะไร"

เป็นครั้งแรกที่ผมเห็นเธอโกรธเป็นฟืนเป็นไฟได้ขนาดนี้ ทำแค่นี้ด่าปาวๆ ไม่หยุดปากเลย

"แล้วมันเป็นอะไรถึงทำไม่ได้วะ หรือว่ากลัวใครเห็น"

"แล้วทำไมนายต้องทำ จะประจานกันหรือยังไง"

"ทำไม...กลัวหาผัวไม่ได้"

"นี่นาย! ไอ้เด็กบ้าเอ๊ย!"

"เออ! ผมมันบ้า...จะดูสิว่าทำขนาดนี้แล้ว จะมีไอ้หน้าไหนกล้ากินต่อ"

"แล้วนายจะทำไปเพื่ออะไร?"

"ก็ให้หมาตัวอื่นมันรู้ไง ว่าพี่มีเจ้าของ ใครหน้าไหนก็ห้ามยุ่ง"

ผมกับเธอยืนจ้องหน้ากันด้วยแววตาเกลียดชัง ชนิดที่ว่าตาต่อตาฟันต่อฟัน เธอไม่หลบสายตาผม ผมก็ไม่หลบสายตาเธอ มีเพียงหัวใจที่จุกแน่นจนอึดอัด แววเกลียดชังในดวงตาคู่สวย ฉายชัดจนหัวใจผมกระตุกวาบ เธอคงเกลียดผมไปแล้ว แววเกลียดชังถึงได้ฉายออกมาชัดเจนขนาดนี้

"เกลียดผมเหรอ? ก็ดี...เกลียดผมให้มากๆ นะ สมองพี่จะได้เลิกคิดแต่เรื่องจะจับผู้ชายรวยๆ ซะที เพราะแรดอย่างพี่ต้องเจอเหี้ยอย่างผมเนี่ยแหละ ถึงจะสมน้ำสมเนื้อกัน เลิกเพ้อฝันว่าจะได้สมหวังกับใครเลย"