EP. 1
887 Words
ตับ! ตับ! ตับ!
"อา ซี๊ด! อื้ม! อาส์! "
ตับ! ตับ! ตับ!
"มาเลยสาวน้อย มาเลย ซี๊ด! อาส์!"
ปึง! ผลัวะ!
"อุ๊ย! ว๊าย!"
"เฮ้ย! นี่พี่เข้ามาได้ไง? ออกไป! ใครบอกให้เข้ามาตอนนี้...โธ่เว้ย! "
ผมชื่อโชกุนหรือโชติรุจ กิตตินุกูลดำรงศักดิ์ครับ ที่ผมกำลังเซ็งอยู่ในตอนนี้ นั่นเพราะผมถูกขัดจังหวะ ขณะที่ผมกำลังล่อแม่สาวเซ็กซี่ในจอสี่เหลี่ยม ประกอบกับการชักท่อนสวาทไปด้วย แต่ยัยนุ่มนิ่มแม่บ้านสุดเซ่อ กลับเปิดประตูทะเล่อทะล่าเข้ามาพอดี ในขณะที่ผมกำลังจะถึงจุดไคลแม็กซ์ และที่ผมรู้สึกแย่ไปกว่านั้น ก็คือเธอดันมาเห็น ตอนที่ผมกำลังย่ำยีตัวเองเต็มอย่างสองตาแบบไม่มีเซ็นเซอร์ แล้วแบบนี้ผมจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน รู้ถึงไหนอายไปถึงนั่น
'โชติรุจ กิตตินุกูลดำรงศักดิ์ ทายาทนักธุรกิจพันล้าน นั่งช่วยตัวเองในห้องนอนสุดหรู'
โอย...แค่คิดผมก็อายแทบอยากแทรกแผ่นดินหนีแล้ว เป็นความอัปยศอดสูที่สุดสำหรับผม ณ ตอนนี้
"มีอะไร?"
"เปล่าค่ะ เห็นคุณโชยังไม่ออกไป พี่เลยเข้ามาปลุก นึกว่ายังไม่ตื่น แฮ่ๆ"
ยันนั่นยังมีหน้ามายิ้มหน้าบานใส่ผมอีก มันน่าบีบคอชะมัด
"ผมตื่นแล้ว"
"เหรอคะ? สายแล้วไปอาบน้ำเถอะค่ะ วันนี้คุณโชมีเรียนภาคเช้า เดี๋ยวสายนะคะ หรือว่า...จะให้พี่ช่วยอาบให้"
นั่นไง...กำลังจะเล่าแล้วเชียว สิ่งหนึ่งที่ทำให้ผมกลัวก็คือ ความขี้ยั่วของยัยสาวใช้คนนี้แหละ ชนิดที่ว่าขอแค่ได้แทะโลมผมวันละนิดก็เอา
"เมื่อไหร่พี่จะลาออกสักที ไม่อยากออกไปทำอาชีพดีๆ กว่านี้เหรอ เรียนก็สูงทำไมอยากมาเป็นคนใช้"
"รอให้พี่ได้ผัวรวยๆ ก่อนนะ พี่ถึงจะไป หรือว่าจะให้พี่...จัดการคุณโชซะตอนนี้เลย"
"จัดการอะไร?"
"ก็...จัดการรวบรัดตัดตอน จับคุณโชทำผัวซะเลยดีไหมคะ พี่จะได้เลิกเป็นคนใช้สักทีไง"
"เหอะ! พูดออกมาได้ สมองพี่ไม่คิดอย่างอื่นเลยเหรอ นอกจากเรื่องใต้สะดือ"
"แหม! พูดเหมือนตัวเองไม่หมกมุ่นเลยนะคะหนุ่มน้อย เมื่อกี๊ยังเห็นสาวหนอนอยู่ยิกๆ วันหลังก็บอกพี่สิ...พี่ช่วยได้นะ"
"พูดอะไรของพี่ ออกไปเลยไป ผมยังไม่ชะตาขาดตอนนี้หรอก"
"หึ! ฟังพูดเข้า แล้วอย่ามานั่งกลืนน้ำลายตัวเองแล้วกัน เพราะถ้าถึงวันนั้น คุณโชอาจจะถึงขั้นคางเหลืองเลยนะ"
"ออกไปเลย อย่ามาพูดให้ขนลุก "
ผมรีบไล่ยัยนุ่มนิ่มให้ออกไปจากห้องโดยเร็ว เพราะยัยนี่ชอบมายุ่มย่ามวุ่นวายกับผม ผมเกลียดท่าทางขี้อ่อยของเธอนัก อยากจะรู้เหมือนกันว่าถ้าโดนยัดดุ้นเข้าจริงๆ หล่อนยังจะเก่งเหมือนที่ปากพูดไหม
"วันนี้มีไข่ดาว ไส้กรอกแฮม นม น้ำส้มค่ะ "
"อีกแล้วเหรอ ทำเป็นอยู่แค่นี้เองเหรอ ไม่มีอะไรใหม่ๆ บ้างเลย "
และนี่ก็เป็นอีกหนึ่งข้อเสียของยัยนี่ หล่อนทำกับข้าวไม่ได้เรื่องเลยสักอย่าง ฝีมือการปรุงอาหารก็แย่ ผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่า อะไรทำให้คุณแม่รับยัยนี่มาเป็นสาวใช้ แถมยังส่งให้มาอยู่ที่คอนโดส่วนตัวของผมอีก ทุกวันนี้ผมยังต้องกินกับข้าวที่ซื้อมาจากข้างนอกอยู่เลย ไม่รู้จะมีคนใช้ไปทำไมเหมือนกัน
"ทานไปเถอะค่ะ อย่าเรื่องมากเลย เช้าๆ แบบนี้ รีบได้เท่านี้ค่ะ พี่เองก็ต้องไปเรียนนะคะ ไม่ได้มีหน้าที่แค่ลุกขึ้นมากินแล้วไปแบบคุณโชน่ะ"
"สรุปเป็นคนใช้หรือเป็นแม่วะ บ่นเก่งชิบหาย"
ผมพึมพำกับตัวเองเบาๆ เป็นถึงเจ้านายแต่กับนั่งให้คนใช้บ่นให้ทุกวัน โชคชะตาของผมนี่มันโหดร้ายเหลือเกิน
"ไม่บอกว่าเป็นเมียเลยล่ะ ตัวเลือกค่อยน่าฟังหน่อย"
ขนาดบ่นเบาๆ เธอยังอุตส่าห์ได้ยินอีก ชีวิตของผมต้องมียัยนี่อยู่ด้วยแบบนี้ไปถึงเมื่อไหร่กัน สวรรค์ทำไมกลั่นแกล้งผมแบบนี้
"ฝันไปเถอะ"
"คุณโชไม่ลองดูหน่อยเหรอ พี่อาจจะอร่อยกว่าอาหารที่คุณโชกินอยู่ก็ได้นะ "
ยัยนั่นสบตาผมด้วยสายตายั่วยวน ก่อนจะเอาบั้นท้ายงอนๆ ที่อยู่ในกระโปรงนักศึกษา มานั่งถูไถไปกับต้นขาของผมเบาๆ ผมจ้องมองความเย้ายวนในแววตาและท่าทางของเธอ จนเผลอเคลิบเคลิ้มไปกับเธอ อยากรู้นักว่าถ้าผมเล่นด้วยขึ้นมาจริงๆ ยัยนี่จะทำหน้ายังไง
"เฮือก! คุณโชะ...โช!"
ร่างบางโดนผมกดลงราบไปกับโต๊ะทานข้าวจนแทบหัวคะมำ ก่อนที่ผมจะแนบเป้าที่กำลังแข็งขืนไปกับบั้นท้ายกลมกลึง และถูไถไปมาเบาๆ ยัยนั่นถึงกับแข้งขาสั่นจนยืนแทบไม่ไหว
"อย่าปากดีให้มาก ถ้าเจอหนอนของผมทิ่มสักที พี่จะปากดีไม่ออก"
"ปล่อ...ปล่อยพี่นะคุณโช กรี๊ด! "
- Writer
