@เฟย์
ฉันเดินออกมาจากพวกเขาโดยไม่หันหลังกลับไปมอง น้ำตายังคงไหลไม่หยุด ตัวฉันเองก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่มันเริ่มไหลขนาดนี้ รู้แค่เพียงว่า...ฉันเจ็บ..เจ็บจนไม่อยากจะรู้สึกอะไรอีกต่อไปแล้ว สายตาของผู้คนที่เดินผ่านไปมามองฉันอย่างคนที่น่าสงสาร แต่ฉันไม่สนใจ เพราะในใจตอนนี้มันจมอยู่กับความเจ็บที่ไม่สามารถจะหยุดยั้งได้
ระหว่างทางที่ฉันนั่งแท็กซี่กลับมาที่คอนโด เสียงข้อความแจ้งเตือนจากมือถือดังขึ้น พอเปิดอ่านเนื้อความข้างในหัวใจฉันมันยิ่งเหมือนโดนกระทึบซ้ำ ทุกอย่างมันย้ำชัดว่าระหว่างเรามันไม่หลงเหลืออะไรไว้ให้จดจำอีกต่อไปแล้ว
“💬 พรุ่งนี้ไม่ต้องมาเรียนอยู่ในห้องทบทวนตัวเอง กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นวันนี้”
“💬 อย่าทำตัวงี้เง้าน่ารำคาญแบบนี้อีก”
แค่สองข้อความนั้น… มันเหมือนกับว่าหัวใจของฉันถูกบีบจนแหลกสลายไปหมดแล้ว สิ่งที่เคยเป็นแค่ความรู้สึกดีๆ ที่อยู่ในใจ กลับกลายเป็นการลงโทษที่เจ็บปวดเกินจะทน ฉั
