@หนึ่งเดือนต่อมา
บ้านหลังใหญ่ของคุณหญิงเพชรายังคงอบอุ่นเหมือนเดิม สวนดอกไม้หน้าบ้านบานสะพรั่งด้วยดอกกล้วยไม้ และกุหลาบที่เธอดูแลด้วยตัวเองทุกวัน ประตูรั้วสีขาวส่งเสียงแกร๊กเบา ๆ เสียงฝีเท้าเล็ก ๆ วิ่งดุ๊กดิ๊กขึ้นไปบนเฉลียง พร้อมเสียงตะโกนใสซื่อและตื่นเต้น
“คุณย่าอยู่ไหมครับ!” เสียงของภาม
“คุณย่าาาาาาา!!!” เสียงของภีม
หญิงชราที่กำลังรดน้ำต้นไม้อยู่ถึงกับมือสั่น ราวกับเวลาหยุดนิ่งไปชั่วขณะ เธอวางบัวรดน้ำลงอย่างช้า ๆ หันขวับไปทางเสียง และภาพที่เธอเห็นตรงหน้า…ชายหนุ่มที่เธอเฝ้ารอ…ยืนอยู่ตรงนั้น ใบหน้าของลูกชายที่ครั้งหนึ่งเคยมืดมน เต็มไปด้วยบาดแผลทางใจ บัดนี้กลับดูสงบ และอบอุ่นมากขึ้น ข้างเขาคือหญิงสาวที่เธอเคยเข้าใจผิด และมองเธอผิดไปด้วยความดื้อดึงของคนเป็นแม่ และอีกสองชีวิตตัวน้อย ๆ ที่ยืนยิ้มโชว์ฟันหลอ มองมาที่เธอด้วยแววตาสดใส
คุณหญิงเพชรายกมือขึ้นปิดปากน้ำตารื้นขึ้นโดยไม่ทันได้ตั้งตัว
