เมียทระนง

ความสัมพันธ์แบบลูกค้า...2

“คุณคงไม่มีหัวใจสินะ ถึงได้พูดออกมาแบบนี้ได้” ภิรดาตัดพ้อด้วยความเจ็บปวด

“หัวใจน่ะมี แต่มันไม่ได้เก็บไว้ให้เธอ หวังว่าเธอจะไม่สร้างเรื่องให้มันวุ่นวายไปกว่านี้นะ นี่เช็กเงินสดไปขึ้นเงินได้เลย แล้วอย่าคิดว่าจะแบล็คเมล์ฉันล่ะ ถ้าเธอคิดจะทำ เธอคงจะรู้นะว่าชีวิตเธอและตาของเธอจะจบยังไง” ภานุวัฒน์ยื่นเช็กเงินสดให้กับหญิงสาว ก่อนที่เขาจะหันหลังเดินจากไป ไม่ยอมหันมามองคนที่นั่งร้องไห้ตัวโยน

เขาจากไปแล้วจริงๆ สินะ เขาไม่มีทางหวนกลับมาหาเธอจริงๆ เธอควรเป็นฝ่ายที่ต้องเดินจากไป เธอจะทำยังไงถึงจะลืมเขาได้ นี่คือสิ่งที่หญิงสาวต้องพยายามอย่างที่สุด เพราะถ้าเธอไปยุ่งวุ่นวายกับเขาอีก แน่นอนว่า เขาคงจะทำอย่างที่เขาบอกกับเธอแน่ๆ คนอย่างภานุวัฒน์ ใจร้ายขนาดนี้ ไม่มีทางที่เขาจะไม่ทำอย่างที่เขาพูด

หลังจากวันนี้ภริดาก็ตัดสินใจลาออกจากงานตามที่ภานุวัฒน์ต้องการ เขาคงไม่อยากเห็นหน้าเธออีก ไม่อยากให้เธออยู่ในโรงงานของเขา ส่วนภริดาก็ใช้ชีวิตราวกับคนที่ตายทั้งเป็น ไม่ต่างอะไรกับศพเดินได้ หลายวันมานี้เธอกินอะไรไม่ลง กินอะไรเข้าไปก็อาเจียนออกมาหมด จนนายบูรณ์ตาของเธอต้องมาดูแลเธอ ทั้งที่ท่านร่างกายไม่แข็งแรงป่วยหลายโรค รวมทั้งโรคมะเร็งกระดูกด้วย

“เป็นยังไงบ้างลูก ตาว่าไปหาหมอเถอะ” นายบูรณ์เอ่ยกับหลานสาวด้วยเสียงแหบแห้ง แต่ในน้ำเสียงของตาเธอเต็มไปด้วยความเป็นห่วงอย่างสุดซึ้ง

“ไม่เป็นไรหรอกตา เดี๋ยวดาก็หายแล้ว” ภริดาบอกอย่างขอไปที

“ไม่หายหรอก ถ้าหายเองได้คงหายไปนานแล้ว นี่ก็หลายวันมากแล้ว เชื่อตาเถอะ ไปหาหมอนะ ถ้าเอ็งเป็นอะไรไป ตาจะอยู่ยังไง” นายบูรณ์เอ่ยออกมาความเศร้าใจ หลานสาวมาล้มป่วยแบบไม่ทราบสาเหตุ และไม่ยอมไปหาหมออีก แบบนี้มีแต่จะทรุดลงไปเรื่อยๆ ควรจะรีบไปตรวจ จะได้รีบรักษาแต่เนิ่นๆ

“ก็ได้จ่ะตา เดี๋ยวดาจะไปหาหมอตอนนี้ล่ะ” ภิรดาเอ่ยออกมาอย่างตัดสินใจ เมื่อได้ยินคำว่าตาจะอยู่ยังไง มันทำให้เธอมีกำลังใจจะไปหาหมอทันที เธอเอาตัวเองเป็นที่ตั้ง ลืมคิดถึงตาของเธอที่กำลังป่วยอยู่ขณะนี้ ถ้าเธอเป็นอะไรไป ตาของเธอจะใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ยังไง เธอโง่ๆ จริงๆ ที่รักคนที่เขาไม่เคยรักเธอ แต่คนที่รักเธอมากอย่างตาของเธอ เธอกลับไม่หันมาเหลียวแลและดูแลความรู้สึกของตาเธอสักนิดเลย

“รีบไปรีบกลับนะลูก” นายบูรณ์เอ่ยกับหลานสาวที่ยอมลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัว เพื่อจะไปหาหมอ ส่วนหลานสาวก็คิดว่าตนเองไม่ได้เป็นอะไรมาก เธอแค่ตรอมใจเท่านั้น แต่เธอก็ยอมทำเพื่อตาของเธอ เพื่อให้ตาของเธอสบายใจเท่านั้นเอง

เมื่อมาถึงคลีนิคใกล้บ้านของเธอ ภิรดาก็โดนตรวจร่างกายอย่างละเอียด ก่อนที่แพทย์จะเรียกเธอเข้าไปฟังผลการตรวจ

“ยินดีด้วยนะคะ คุณตั้งครรภ์ได้หกสัปดาห์แล้วค่ะ” แพทย์หญิงที่ประจำอยู่ที่คลีนิคเอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้ม แต่คนที่ฟังกลับหน้าซีดมากกว่าเดิมด้วยซ้ำ นี่มันอะไรกัน เคราะห์ซ้ำกรรมซัด สงสารลูกที่กำลังจะเกิดมาจริงๆ เขาต้องมาลำบากกับเธอ และคนเป็นพ่ออย่างภานุวัฒน์คงไม่ต้องการให้เกิดมาแน่ๆ

“ค่ะ” ร่างบางตอบออกไปอย่างไร้สติ

“คุณแม่จะฝากครรภ์ที่นี่เลยมั้ยคะ เรามีรับฝากครรภ์ด้วยนะคะ” แพทย์หญิงท่าทีผิดปกติของหญิงสาว แต่ก็ต้องเอ่ยถามออกไปตามหน้าที่ของเธอเท่านั้น

“ยังค่ะ” ภิรดาตอบออกไปทันควัน

“งั้นเดี๋ยวหมอจัดยาบำรุงให้นะคะ ถ้าคุณแม่พร้อมเมื่อไหร่ ก็มาได้เสมอนะคะ” แพทย์หญิงทิ้งท้ายไว้ด้วยความห่วงใย ส่วนคุณแม่ที่เพิ่งรู้ว่าตนเองตั้งครรภ์ กำลังเต็มไปด้วยความเครียดและความสับสนในสิ่งที่เกิดขึ้นตอนนี้ เธอจะทำอย่างไรต่อไปดี หนทางข้างหน้ามันมืดมนไปหมด แต่สิ่งหนึ่งที่เธอจะไม่ทำแน่ๆ นั่นก็คือการทำร้ายลูก แม้ว่าเขาจะเกิดมาจากความผิดพลาด แต่เขาคือตัวแทนความรักที่เธอมีต่อพ่อของเขา เธอไม่มีวันคิดทำร้ายเขาแน่นอน