“เดี๋ยวถ้าแม่มีเวลาว่าแม่จะพามาอีกนะครับ” ภริดาเอ่ยออกมาด้วยความรู้สึกผิด
“แล้วเมื่อไหร่แม่จะว่างล่ะครับ แม่ทำงานตลอดเลย” เด็กน้อยเอ่ยออกมาตามความจริง ใบหน้าของเด็กชายหงอยลงอีกครั้ง หลังจากที่ได้ยินมารดาบอกว่าจะพามาเที่ยวอีก เพราะมันไม่รู้ว่าจะต้องใช้เวลารออีกนานแค่ไหน
“เดี๋ยวแม่จะหาวันลาสักวันนะครับ รับรองว่าไม่นานเกินรอแน่ๆ” ผู้เป็นมารดายิ้มแห้งๆ ก่อนจะเอ่ยปากบอกบุตรชายออกไปด้วยความรู้สึกผิด
“จริงนะครับแม่” เด็กชายเอ่ยอย่างมีความหวัง ไม่มีครั้งไหนที่เขาจะมีความสุขเท่านี้ เด็กชายปล่อยมือจากมารดาก่อนจะกระโดดหมุนตัวไปมาอยู่ริมฟุตบาทด้วยความดีใจ นั่นเป็นจังหวะที่คนที่ไร้ความหวังอย่างภานุวัฒน์หันมามองข้างทางพอดี เขาก็ต้องตกใจเป็นอย่างมาก เมื่อเห็นผู้หญิงที่เขาแอบคิดถึงมาตลอด แต่ไม่คิดจะตามหาเลยสักครั้ง นั่นเธอจริงๆ ใช่มั้ย และที่น่าตกใจกว่านั้นก็คือเด็กชายที่กำลังหยอกล้อกับเธออยู่ เด็กคนนั
