เช้าวันต่อมา
นีเซียเข้ามารออามิลที่ห้องทำงานตามที่อีกฝ่ายให้เลนนอนมากำชับเธอตั้งแต่เมื่อคืน ตอนนี้หญิงสาวหายดีแล้วหลังจากได้น้ำเกลือไปหนึ่งกระปุก และได้นอนพักผ่อนอย่างเต็มอิ่ม แต่นีเซียไม่ได้ชอบใจเลยสักหน่อยที่ร่างกายของเธอฟื้นตัวเร็วมากขนาดนี้ เพราะนั่นหมายความว่าถึงเวลาที่เธอต้องทำหน้าที่สาวใช้ส่วนตัวของอามิล
บ้าที่สุด
นีเซียคิดอย่างหงุดหงิด และใบหน้าของหญิงสาวก็งอง้ำเพราะขัดใจ จังหวะนั้นร่างสูงของอามิลก็ก้าวเข้ามาพอดี ดวงตาคมกริบมองเธอจากทางด้านหลัง ก่อนที่เขาจะหยุดเท้าตรงหน้าเธอ นีเซียรีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติ แต่ดูอย่างไรก็รู้ว่าฝืน ทว่าอามิลก็ไม่ได้ว่าอะไรเธอ
“เป็นไงบ้าง” เสียงทุ้มถามเธอ
“จะดีกว่านี้ถ้าคุณปล่อยตัวฉัน...ค่ะ”
เมื่อเห็นอีกฝ่ายมองมาด้วยสายตาคมดุ เสียงที่แข็งในตอนแรกจึงอ่อนลง นั่นทำให้ความพึงพอใจพาดผ่านนัยน์ตาสีน้ำตาลทองอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเลือนหายไป
“ผมจะไปพบลูกค้า”
