“ไม่เจอกันนานเลยนะ ศิวะ”
ผู้ชายร่างใหญ่ แต่ก็น่าจะตัวเล็กกว่าผมอยู่เล็กน้อย หล่อเหลาเอาเรื่อง หน้าตาอย่างกับพระเอกละคร ผิวสีขาวผ่อง แต่งตัวดูดี มองตาเดียวก็รู้ว่ามาจากตระกูลผู้รากมากดี เอ่ยทักทายไอ้ศิวะที่ยืนแข็งทื่อเป็นก้อนหิน
“นี่คงจะเป็นอัถนัยสินะ ผมภาคินนะครับ”
ไอ้หน้าหล่อหันมายิ้มทักทายผมอย่างเป็นมิตร แต่ทำไมผมกลับรู้สึกว่ารอยยิ้มของมันแม่งปลอมฉิบหาย แต่คงไม่หรอกมั้ง ผมอาจจะคิดมากไปก็ได้
“เราซื้อไวน์ที่ศิวะชอบมาฝากด้วยนะ อัถกินด้วยกันมั้ย”
ไอ้ภาคินหันมาถามผม ถึงจะอยากลองชิมดูซักหน่อยไอ้ไวน์แพง ๆ เนี่ย แต่ผมก็รู้ดีว่าพวกเขาคงอยากได้เวลาส่วนตัวมากกว่า
“ไม่เป็นไรครับ เอาไว้วันหลังดีกว่า ผมว่าจะออกไปนั่งดื่มเป็นเพื่อนพวก ไอ้อามซักหน่อย” ผมตอบกลับอย่างสุภาพเพราะมันก็พูดดีกับผมซะจนน่าเกรงใจ
“อ๋ออ~ โอเคครับ อัถคงจะถนัดกินยาดองมากกว่าไวน์แพง ๆ ใช่มั้ยล่ะ งั้นผมขอพาตัวศิวะไปก่อนนะครับ
