ผ่านไปเจ็ดชั่วโมงแล้ว คนร่างใหญ่ที่นอนอยู่บนเตียงยังไม่มีท่าทีจะฟื้นขึ้นมาเลย หมอบอกว่าโชคดีที่ยาในตัวมันเป็นเพียงแค่ยาสลบชนิดแรงเท่านั้น แต่มันได้รับเข้าไปในปริมาณเยอะพอสมควร จึงค่อนข้างอันตราย
“ลูกพี่ ลงไปกินข้าวก่อนก็ได้ เดี๋ยวผมดูคุณศิวะให้เอง”
ไอ้บอมเดินเข้ามาบอกผม
แต่ผมไม่อยากละสายตาไปจากไอ้ศิวะเลยแม้แต่นิด อยากอยู่จนเห็นมันลืมตาตื่นขึ้นมาให้แน่ใจว่ามันไม่เป็นอะไรจริง ๆ
“พวกมึงไปกินเถอะ กูยังไม่หิว”
ผมตอบกลับไปก่อนจะหันมาจ้องมองไอ้ศิวะต่ออย่างใจจดใจจ่อ
ตื่นขึ้นมาซักทีสิวะ มึงหลับไปนานมากแล้วนะเว่ย มึงหลับไปนานขนาดนี้กูใจหายนะ
“งั้นพวกผมไปกินข้าวแป๊บเดียวนะลูกพี่ เดี๋ยวจะรีบกลับมา”
พวกมันว่าพร้อมกับเดินออกจากประตูไป
“ตื่นซักทีสิวะ”
ผมเลื่อนมือหนาของมันขึ้นมากุมไว้ที่ข้างแก้ม สายตาจับจ้องมันด้วยความเป็นห่วง
“มึงห้ามเป็นอะไรเด็ดขาดนะ กูอุตส่าห์เสี่ยงตายเข้าไปช่วยมึง ไม่ใช่เพื
