ผมงัวเงียตื่นขึ้นมาเพราะควานหาไอ้ศิวะไม่เจอ ไปไหนของมันวะ
ผมเด้งตัวขึ้นมาขณะที่ยังลืมตาไม่เต็มด้วยซ้ำ รู้สึกหัวเสียที่ตื่นมาไม่เจอหน้ามัน ออกไปไหนทำไมไม่บอก พักหลัง ๆ มานี่มึงพิรุธเยอะนักนะ
เมื่อเริ่มหายง่วงแล้วผมก็บิดขี้เกียจสองสามทีก่อนจะเด้งตัวขึ้นมาอาบน้ำอาบท่า พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นกระดาษสีขาวที่แปะไว้บนกระจก
‘วันนี้กูออกมาทำธุระสำคัญนะ ขอโทษที่ไม่ได้บอกก่อน กูไม่อยากให้มึงมาเสี่ยงด้วย ไม่ต้องห่วงนะครับ เสร็จธุระจะรีบกลับไปกอด’
ธุระอะไรวะ ทำไมต้องเสี่ยงด้วย? นี่มันมีอะไรที่ยังไม่ยอมบอกผมงั้นหรอ ผมรีบแต่งตัวใส่เสื้อผ้าลวก ๆ แล้ววิ่งลงมาที่ชั้นล่างทันที
“ไอ้เข้ม มานี่ดิ”
ผมกวักมือเรียกไอ้เข้มที่นั่งฟัดไอ้เหี้ยอย่างมันเขี้ยวให้เข้ามาหา มันก็รีบวิ่งหน้าตั้งเข้ามาทันที
“ไอ้ศิวะไปไหน”
ผมเอ่ยถามอย่างไม่สบอารมณ์
“เห็นออกไปกับไอ้อามตั้งแต่เช้าแล้วลูกพี่ ได้ยินไอ้อามบอกว่าคุณศิวะจะไปบ
