ช่วงค่ำของวัน หลังจากตัดอ้อยเป็นท่อน ๆ แล้วใส่ตะกร้า นะโมก็วางเรียงไว้บนโต๊ะไม้ด้านหน้าพลายชัย จากนั้นก็ลากเก้าอี้พลาสติกไปนั่งรอพลอย เนื่องจากเขาไม่สามารถทำคนเดียวได้
นะโมนั่งเล่นโทรศัพท์อยู่ภายใต้เพิงหลังคา รอพลอยโทรมาจะได้เดินไปรับเธอ ขณะนิ้วกำลังเลื่อนโทรศัพท์อยู่ ก็ได้ยินเสียงประตูรั้วเลื่อนเปิด ใบหน้าหล่อเหลาจึงเงยขึ้น เห็นคนตัวเล็กใบหน้าจิ้มลิ้มเดินตรงมายังเขา นะโมจึงเอ่ยถามด้วยคิ้วขมวดมุ่น
“เป็นหยังบ่โทรมาบอก อ้ายสิได้หย่างไปฮับ” (ทำไมไม่โทรมาบอก พี่จะได้เดินไปรับ)
“บ่อยากให้อ้ายหย่างไปหย่างมา หนูกะเลยบ่ได้โทรบอก” (ไม่อยากให้พี่เดินไปเดินมา หนูก็เลยไม่ได้โทรบอก)
“มื้อหลังบ่เอาแล้วเด้อ อ้ายเป็นห่วงบ่อยากให้พลอยหย่างมาคนเดียว” (วันหลังไม่เอาแล้วนะ พี่เป็นห่วงไม่อยากให้พลอยเดินมาคนเดียว)
“รับทราบค่า”
เมื่อนะโมพูดด้วยใบหน้าจริงจัง พลอยจึงรีบเดินไปนั่งลงบนตัก หอมแก้มคนรักของเธอด้ว
