ผ่านไปสามวัน
อันทิกาก็อาการดีขึ้นมากกว่าเดิม จนเธอสามารถออกไปไหนมาไหนได้แล้ว แล้วเธอก็ตัดสินใจไปลาออกจากบริษัท เพราะเธอไปทำงานไม่ไหวเนื่องจากเธอมีอาการแพ้ท้องอยู่ และไม่รู้ว่ามันจะหายไปเมื่อไหร่ แต่ภูชิตไม่ยอมให้เธอลาออก แต่ให้เธอลาพักร้อนได้สองเดือนโดยที่เขาไม่รู้เลยว่าเธอกำลังท้องอยู่
“วันนี้ผมจะกลับมาบ่ายๆนะ ไปประชุมที่กรมเสร็จแล้วจะรีบกลับมา จะเอาอะไรก็โทรบอกผมได้ตลอดเลยนะคุณ” เหมราชบอกไปพร้อมกับใส่ชุดทหารแบบฟิตเปรี๊ยะ
จนอันทิกามองเขาตัวแต่หัวจรดเท้าแบบหลงใหล ยิ่งช่วงนี้เขาดูแลเธอมาตลอดสามวันไม่ไปทำงานแล้วก็เข้ากรมเลย มันก็ไม่ค่อยชินกับการได้เห็นเขาในชุดทหารเท่าไหร่นัก พอเขาใส่ให้เห็นแล้วเลือดในตัวมันก็สูบฉีดอยากจะโดนทหารยิงปืนใส่สักนัดสองนัด
“งั้นแวะซื้อทุเรียนมาให้ฉันสักลูกนะคะ พอดีลูกอยากกินน่ะ” อันทิกาเอ่ยบอกไปก็ยิ้มแบบน่ารักๆ ออกไปโดยไม่รู้ตัว เพราะกลัวว่าเขาจะไม่ซื้อมาให้เธอก
