เธอสูดลมหายใจเข้าลึกอีกครั้ง แล้วรวบรวมความกล้า ถึงแม้เวลาที่มีอยู่นั้นจะสั้นเพียงชั่วขณะ แต่เธอก็ยังพอมีโอกาสเตรียมตัว รับมือกับชะตากรรมที่จะมาถึง…อย่างน้อยก็รอดพ้นจากความกดดันตรงหน้าไปได้อีกหนึ่งชั่วโมง
เพียงฟ้ายืนตัวแข็งในห้อง ใจเต้นแรงจนแทบจะกระเด้งออกจากอก มือสั่นไปหมด เธอเพิ่งพ้นความกลัวจากฝักบัวและความเย็นชาตอนอาบน้ำ แต่ตอนนี้กลับพบว่าความตึงเครียดกลับมาทวีคูณอีกครั้ง
ประตูห้องเปิดอย่างแรง ภีมก้าวเข้ามา ร่างสูงของเขาสะท้อนแสงไฟในห้องอย่างน่าเกรงขาม สายตาคมกริบของเขาจับจ้องมาที่เพียงฟ้า ดวงตานั้นเต็มไปด้วยความสมเพชและเหยียดหยามราวกับเธอเป็นสิ่งไร้ค่า ตั้งแต่เกิดมาเพียงฟ้าไม่เคยเจอใครขนาดนี้มาก่อน เขาคือคนแรกจริงๆ ที่ทำให้เธอรู้สึกว่า เธอไม่ใช่มนุษย์
“ถอดชุดนั้นออก” เสียงทุ้มเข้มดังก้องทั่วห้อง ไม่ใช่คำถาม แต่เป็นคำสั่ง คำสั่งที่เพียงฟ้าไม่อยากทำเลยสักนิดแต่เธอก็ไม่สามารถขัดมันได้
