ภีมยังคงเงียบ เขาก้มหน้าต่ำลงกว่าเดิม มือทั้งสองกำแน่นจนเส้นเลือดปูด
“ฉันรู้ว่าเธอไม่ต้องการฉัน” เขาพูดเบาๆ “แต่ฉันไม่รู้จะทำอะไรได้อีกนอกจากขออยู่ตรงนี้ ขอชดใช้...ในแบบที่ฉันทำได้” คำสารภาพออกมาจากใจจริงของเขา มันทำให้เธอรู้สึกหวั่นไหวเป็นอย่างมาก
เพียงฟ้าเผลอหลับตาแน่น น้ำตาหนึ่งหยดไหลอาบแก้มโดยไม่รู้ตัว เธอรีบยกมือปาดมันออก ก่อนจะพูดทั้งเสียงสั่นและแข็งในคราวเดียวกัน
“ออกไปเถอะคุณภีม ก่อนที่ฉันจะ...” เธอกลืนคำสุดท้ายลงคอ “ก่อนที่ฉันจะใจอ่อนอีก”
แต่เขาไม่ขยับ ไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมามอง
“ฉันจะไม่ไป จนกว่าเธอจะไม่ต้องการฉันจริงๆ” เขาถือก็ดีที่ว่าเธอตื้อเท่านั้นที่ครองโลก
เพียงฟ้ายืนนิ่งอยู่อย่างนั้น ความเงียบเข้าปกคลุมเต็มไปด้วยอารมณ์ปั่นป่วน ทั้งโกรธ ทั้งเกลียด ทั้งสงสาร ทั้งรักปนกันไปหมดจนเธอไม่รู้จะหนีทางไหน
เธอหันหลังกลับ ก้าวขึ้นบันไดด้วยขาที่สั่นเทา
แต่เสียงสะอื้นเบาๆ ของภีม
