ค่ำคืนนั้นแสงไฟในห้องนอนอ่อนโยนและอบอุ่น
เพียงฟ้านอนหลับสนิทอยู่บนเตียง เสียงลมหายใจของเธอเบาและสม่ำเสมอ ภีมนั่งอยู่ข้างเตียง มือใหญ่ของเขาค่อยๆ ลูบผมของเธอเบาๆ ก่อนจะค่อยๆ เลื่อนลงมาวางบนหน้าท้องที่เริ่มนูนขึ้นเล็กน้อย
รอยยิ้มบางๆ ผุดขึ้นบนใบหน้าเขาอย่างเงียบๆ
หัวใจเต้นช้าลง เหมือนทุกอย่างรอบตัวหยุดเคลื่อนไหว เหลือเพียงเขา...กับชีวิตน้อยๆ ที่กำลังเติบโตอยู่ตรงนั้น
“สวัสดี...เจ้าตัวเล็ก” เสียงทุ้มของภีมแผ่วเบาราวกับกลัวจะทำให้เพียงฟ้าตื่น “คืนนี้พ่อมาคุยกับหนูนะ”
เขาใช้ปลายนิ้วลูบหน้าท้องเบาๆ เหมือนกำลังลูบศีรษะลูกที่ยังไม่ได้เห็นหน้า
“วันนี้แม่ของหนูเหนื่อยหน่อย...พ่อพาแม่กินไข่ต้มฝีมือพ่อเองเลยนะ รสชาติอาจไม่อร่อยเท่าไหร่ เพราะมันแค่ไข่ต้ม แต่แม่เขาก็ยังกินหมดจาน พ่อดีใจมากเลย” เขาหัวเราะแผ่วๆ กับตัวเอง ก่อนจะก้มหน้าแนบแก้มกับหน้าท้อง
“ลูก...รู้ไหม ว่าพ่อรอมาทั้งชีวิต เพื่อจะได้มี
