บ่วงเสน่หาภรรยาจำยอม

บ่วงเสน่หาภรรยาจำยอม: อยากเป็นเมียฉันจนตัวสั่น...2

“คนอย่างเธอนี่มันหน้าด้านจริงๆ นะ แค่ยอมรับความจริงว่าเธออยากแต่งงานกับฉัน เพื่อยกฐานะของตนเองเธอยังไม่กล้ายอมรับเลย แล้วคุณยายท่านคิดให้ยังไงจะให้ฉันฝากชีวิตไว้กับผู้หญิงแบบเธอ” เสียงหยันดังกึกก้องเข้าไปในโสตประสาทของหญิงสาว เธออยากจะร้องไห้เหลือเกิน ทำไมเขาไม่เคยมองเธอในแง่ดีเลย ทั้งที่เธอก็ไม่เคยไปทำอะไรให้เขา เธอกับเขาอยู่บ้านเดียวกันก็จริง แต่ทั้งเธอและเขาแทบจะเหมือนคนที่ไม่รู้จักกันด้วยซ้ำ มีแต่เธอเท่านั้นที่แอบมองเขาอยู่ฝ่ายเดียว

“ถ้าคิดว่าอัปสรหน้าด้านก็ไม่ต้องมาคุยกับอัปสรค่ะ อัปสรเหนื่อยที่ต้องต่อล้อต่อเถียงกับคุณก้องเต็มทีแล้วค่ะ” ทรงอัปสรเอ่ยตามความจริง เธอไม่อยากต่อกรอะไรกับเขาอีกแล้ว

“คิดว่าคนอย่างเธออยากจะเดินหนีฉันก็ได้น่ะเหรอ ฉันบอกไว้อย่างนะว่าเธอคิดผิด ในเมื่อเธออยากเป็นเมียฉันนัก ปากเก่งแบบนี้ไหนมาชิมซิว่าจะเก่งไปซะทุกเรื่องหรือเปล่า” เมื่อเห็นท่าทางหยิ่งจองหองของหญิงสาว ชายหนุ่มก็เกิดความไม่พอใจขึ้นมา เขาต้องการสั่งสอนให้เธอรู้ว่าอย่ามาต่อล้อต่อเถียงกับคนอย่างเขา

มือหนาของชายหนุ่มบีบที่หัวไหล่มนทั้งสองข้างของหญิงสาว ก่อนที่เขาจะโน้มใบหน้าลงไปใกล้ใบหน้างามของเธอ ทรงอัปสรเบือนหน้าหนีทันที เธอสัมผัสได้ถึงกลิ่นแอลกอฮอล์ที่ออกมาจากลมหายใจอุ่นของเขา โดยไม่ทันคาดคิดเรียวปากหยักก็แนบลงมาบดบี้ที่เรียวปากบางด้วยความรุนแรง

หญิงสาวพยายามดิ้นรนเบือนหน้าหนี แต่ชายหนุ่มกลับใช้มือทั้งสองข้างล็อคที่ท้ายทอยของเธอไว้ ก่อนที่จะตะโบมจูบใส่หญิงสาวด้วยความรุนแรง ไม่มีความอ่อนโยนเลยสักนิด น้ำตาของหญิงสาวเริ่มไหลซึมออกมาด้วยความเสียใจ ต่อให้เขาไม่พอใจเธอมากเท่าใด เขาก็ไม่มีสิทธิ์ทำเช่นนี้กับเธอ

เนิ่นนานกว่าที่ชายหนุ่มจะยอมปล่อยเธอจากการคุกคามอย่างรุนแรง เมื่อเขาปล่อยเธอเป็นอิสระ ตอนนี้เขาถึงได้เห็นว่าน้ำตาหญิงสาวไหลซึมลงมาทั้งสองแก้ม ทรงอัปสรมองหน้าเขาด้วยความไม่พอใจก่อนจะปาดน้ำตาแล้ววิ่งหนีออกไปจากตรงนี้ทันที ในขณะที่ก้องภพมองตามไปด้วยความสะใจ ในเมื่อเธออยากเป็นเมียของเขานัก มันบุญแค่ไหนแล้วที่เขายังไม่จับเธอเข้าหอตั้งแต่ตอนนี้ แค่นี้มันยังน้อยไปสำหรับคนที่ใฝ่สูงอย่างเธอ ทรงอัปสร