ถงถงหันไปทางต้นเสียงที่กำลังดึงดูดทุกสายตา เมื่อเห็นที่มาของประโยคเมื่อครู่ทำให้เธอขมวดคิ้วสงสัย แต่ทว่ากลับไม่ได้แปลกใจเสียทีเดียวนักกับคนที่ยืนอยู่ตรงนี้
ฝีเท้านิ่ง ๆ หนักแน่นของผู้ชายในชุดเครื่องแบบทหารเต็มยศเดินมาพร้อมรัศมีสง่างามและน่าหวั่นเกรง แต่แววตา…กลับประหลาดใจเมื่อมองเธอ คล้ายกับรู้จักก็ไม่ใช่ เคยพบก็ไม่เชิง
สีหน้าของเขามองเธอด้วยความสุภาพและให้เกียรติ ไม่เหมือนเจ้าเด็กนิสัยเสียนั่น
“นะ...นายพลหลี่” เยี่ยนเสียชะงักค้างเอ่ยเรียกเสียงแผ่ว เพราะว่านี่คือเจ้านายของพ่อตัวเอง เขาตามพ่อไปงานเลี้ยงในสโมสรทหารบ่อยครั้ง และนายพลหลี่คือคนที่ทุกคนต้องเคารพ
แต่เมื่อครู่เขาบอกว่าตนคือเด็กนิสัยเสียใช่ไหม...พ่อเขาต้องตีเขาตายแน่ ๆ
“รู้จักฉันด้วยนี่” หลี่เหวินอวี้ยกยิ้มเหี้ยมใบหน้าเรียบแต่แววตาพร้อมเชือดคอคนที่ขัดใจ เขามองเจ้าเด็กสามหาวที่ยืนด่าคนไปทั่วปาว ๆแล้วก็นึกถึงผู้ใต้บังคับบัญช
