พันธนาการหัวใจ

"นุชเราฝากลูกสาวเราด้วย" มุนีจับมือเพื่อนรักไว้แน่น นี้เป็นคำขอร้องเดียวที่เธออยากขอก่อนที่เธอจะจากโลกนี้ไป "ได้สิ..นีไม่ต้องห่วงหนูนิรินนะ เราจะดูแลเธอเอง" นงนุชรับปากเพื่อนรัก ที่ตอนนี้นอนอยู่เตียงผู้ป่วยของโรงพยาบาล "ริน...หนูอย่าดื้อกับคุณลุงคุณป้านะลูก" มุนีหันไปมองลูกสาวคนเดียวของเธอ "แม่จ๋า....แม่อย่าพูดแบบนี้สิ แม่อยู่กับ รินก่อนนะ" นิรินจับมือมารดาไว้แน่น น้ำตาไหลอาบสองแก้ม "แม่รู้ตัวดี เวลาของแม่หมดแล้ว ลูกรักของแม่ดูแลตัวเองดีๆ ถ้าไม่มีแม่แล้วรินไปอยู่กับคุณลุงคุณป้านะลูก" "ฮื้ออๆ...แม่อย่าทิ้งรินไปนะอยู่กับรินก่อน" นงนุชถอยไปกอดสามีไว้ น้ำตาไหลไม่หยุดด้วยความสงสารเพื่อนรัก อาทิตย์ยืนมองเหตุการณ์ตรงหน้าอยู่เงียบๆ เขาถูกเรียกตัวด่วนจาก บุพการีทั้งสองให้พาเข้ากรุงเทพด่วน จะให้คนขับรถพามาก็ไม่ยอม ต้องเป็นลูกชายหัวแก้วหัวแหวนเท่านั้น ทั้งที่เขางานยุ่ง จนเวลากินข้าวก็ยังไม่มีแต่ก็ขัดพวกท่านไม่ได้ สุดท้ายก็ต้องเป็นเขาที่พามา "คุณพี่นีฝากหลานด้วยนะคะ" คุณมุนีหันไปหาสามีของเพื่อน "มุนีไม่ต้องห่วงหนูริน พวกเรานะดูแลหลานให้เอง" คุณเปรมชัยรับปากเพื่อนรักของภรรยาที่รู้จักกันมานาน "ตาอาทิตย์มาหาน้าหน่อยได้ไหมลูก" คุณมุนีหันไปหาลูกชายคนเดียวของเพื่อนที่ได้เจอกันไม่บ่อย แต่ก็พอรู้ว่าเขาเป็นคนยังไง อาทิตย์เดินเข้ามายืนข้างเตียงคนไข้ มุนียิ้มให้เขาด้วยใบหน้าซีดเซียว "น้าฝากน้องด้วยนะลูก รินเขาเป็นเด็กดื้อฝากตาอาทิตย์กำราบน้องแทนน้าที" อาทิตย์มองเด็กดื้อที่มุนีกล่าวถึง ที่ตอนนี้เธอนั่งอยู่ข้างเตียงจับมือมารดามาแนบแก้มหลับตาไว้เพื่อกับความเจ็บปวดไว้ในใจ ถึงอย่างนั้นน้ำตาก็ยังไหลออกมาไม่หยุด เขาหันไปมองหน้าพ่อกับแม่เขาอย่างชั่งใจ เขาไม่อยากรับปากใครส่งเดช เขาในตอนนี้ ในวัย 33 ปี จะมาตามดูเเลเด็กอายุ 18,19 ปี ก็กลัวจะทำได้ไม่ดี เรื่องเงินไม่มีปัญหาแต่นิสัยก็ต้องขึ้นอยู่กับเด็กด้วยว่ารักดีหรือเปล่า คุณนงนุชกับคุณเปรมชัยพยักหน้าให้ลูกชาย อาทิตย์หันกลับมามองคนป่วยอีกครั้งที่สายตามองมาที่เขาอย่างอ่อนวอน "ครับ น้านีไม่ต้องห่วงนะครับผมจะดูแลเขาให้ดีที่สุด" อาทิตย์ตัดสินใจตอบไปในที่สุด มุนียิ้มออก ถึงจะเป็นรอยยิ้มที่แห้งแล้งก็ตามที "ริน...อย่าดื้อกับพี่เขานะลูกรู้ไหม" มุนีลูบแก้มลูกสาวไปมา เธอห่วงเหลือเกินแต่ก็ฝืนชะตาฟ้าลิขิตไม่ได้ "แม่จ๋า แม่ไม่ต้องห่วงรินนะ รินสัญญารินจะเป็นเด็กดี" "ถ้าแม่จากโลกนี้ไปแล้ว ไม่ต้องจัดพิธีอะไร ให้พระสวดและเผาได้เลย" มุนีหันไปมองเพื่อนรัก อย่างต้องการบอกว่าฝากด้วยนะ คุณนงนุชพยักหน้าทั้งน้ำตา "แม่..รัก..ลูกนะ" เธอบอกลูกสาวอีกครั้ง [ก๊อกๆๆ] เสียงเคาะประตูดังขึ้น พร้อมกับประตูที่เปิดเข้ามา เป็นชายหญิงที่เดินเกาะแขนกันเขามา ทุกสายตาหันไปมองทางประตู รวมทั้งผู้ป่วยที่นอนอยู่บนเตียง มุนีมองไปที่สามีของเธอที่มาพร้อมกับผู้หญิงของสามี เธอก็หลับตาลง ก่อนที่เสียงจากเครื่องวัดอัตราการเต้นของผู้ป่วยจะดังขึ้นแบบผิดปกติ [ตี๊ดดดดดดด....] "แม่...แม่จ๋า...ฮื้ออๆๆ" นิรินลุกขึ้น เขย่าตัวมารดา อาทิตย์รีบกดปุ่มเรียกเจ้าหน้าที่ "คุณค่ะ...ฮื้ออๆๆ.." คุณนงนุชหันไปกอดสามี เพราะตอนนี้เพื่อนรักไม่หายใจแล้ว "มุนี.." วิเชียนกำลังจะเดินเข้าไปดูภรรยา "ไม่ต้องเข้ามานะ พ่อพาผู้หญิงของพ่อออกไปเลย" นิรินกล่าวกับบิดาด้วยสายตาของความโกรธแค้น "ริน..ลูก" วิเชียนพยายามจะพูดกับลูกสาวคนเดียว "ออกไป...อย่าเข้ามาใกล้แม่นะ" นิรินบอกอีกครั้ง ก่อนจะหันไปมองร่างมารดาที่นอนนิ้งอยู่บนเตียง "แม่จ๋าาา...อย่าเพิ่งทิ้งรินไปนะ" นิรินจับมือมารดาไว้แน่น "ญาติรบกวนถอยออกก่อนนะคะ" เจ้าหน้าที่กับหมอวิ่งเข้ามาและดึงม่านปิดไว้ นงนุชดึงนิรินมากอดไว้ "โถ้..ลูกเอ้ยยย" คุณนงนุชสงสารเด็กสาวในอ้อมแขนจับใจ เธอในฐานะที่เป็นแม่เธอเข้าใจความรู้สึกดี "ฮื้ออ..ๆๆ" นิรินร้องไห้ปริ่มว่าจะขาดใจ "ทำใจดีๆไว้นะลูก หนูรินต้องเข้มแข็งไว้นะ" คุณนงนุชกอดเธอไว้แน่น หวังว่าอ้อมกอดของเธอจะช่วย บรรเทาความ โศกเศร้าของหลานสาวเอาไว้ได้บ้าง อาทิตย์ยืนมองเด็กสาวในอ้อมกอดแม่ตัวเอง เขารู้สึกเห็นใจแต่ก็ช่วยได้แค่นี้จริงๆ "ขอแสดงความเสียใจด้วยนะครับ คนไข้เสียชีวิตแล้ว" หมอเดินออกมาจากหลังผ้าม่านและเเจ้งข่าวร้ายให้กับญาติได้รับทราบ มิรินรู้สึกว่าโลกหยุดหมุน ทุกอย่างรอบตัวหยุดการเคลื่อนไหว ภาพตรงหน้าค่อยๆมืดลง รางกายไม่มีแม้แต่เเรงที่จะยืน "ว้ายยย..ตายแล้ว ตาอาทิตย์" เสียงคุณนงนุชเรียกลูกชายให้มาช่วยรับร่างที่อยู่ในอ้อมกอดเธอ อาทิตย์รีบเขามารับร่างบางมาไว้ในอ้อมแขนก่อนจะพาไปนั่งลงที่โซฟา โดยมีคุณนงนุชดูแลอยู่ใกล้ๆ "แม่...ทิ้งรินไปแล้วจริงๆ" นิรินพูดเหมือนคนละเมอ นงนุชนั่งลงประคอกเธอไว้ อาทิตย์ถอยออกมายืนมองอยู่ไม่ห่าง ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของแม่ต่อไป "หนูรินทำใจดีนะลูก เข้มแข็งไว้แม่เขาจะได้ไม่ต้องเป็นห่วง" คุณนงนุชพูด มันทำให้นิรินมีสติขึ้นมา (ใช่แล้ว....แม่ไม่ต้องห่วงรินนะคะ) นิรินตั้งสติ ถึงแม้น้ำตาจะยังไม่หยุดไหลก็ตาม "รินจะเข้มแข็งคะ" เธอพูดกับคุณนงนุช "ป้าจะอยู่ข้างๆหนูเองนะลูก หนูยังมีคุณลุงคุณป้า มีพี่อาทิตย์นะลูก" นิรินพยักหน้า แต่ถึงยังไงในใจลึกๆนิรินรู้ว่าเธอเหลือตัวคนเดียว พ่อที่มีอยู่ตอนนี้ก็ เปลี่ยนไปแล้ว ไม่ใช่พ่อคนเดิมของเธออีกต่อไป คุณวิเชียนยืมมองลูกสาวอยู่ห่างๆเพราะเมียใหม่ไม่ให้เขาไปใกล้ลูกสาว ธิดายืนเกาะแขนวิเชียนไว้แน่น เธอกับวิเชียนอายุห่างกันมาก เพราะแบบนี้วิเชียนถึงได้หลงเมียเด็ก หัวปักหัวปำ "รินเรื่องศพแม่เดี๋ยวพ่อจัดการให้นะลูก" วิเชียนบอกลูกสาว ถึงยังไงเขาก็รักลูกสาวของเขาอยู่ "ไม่เป็นไรค่ะ ขอแค่พ่อรีบพาผู้หญิงของพ่อออกไปก็พอ" นิรินบอกบิดาด้วยความเจ็บปวดในใจ เธอพยายามเก็บไว้ไม่ให้ใครเห็น "เขาไม่อยากให้ช่วยเราก็กลับกันเถอะ ธิดาอย่ากทำเล็บจะแย่" นิรินหลับตาลงข่มความโกรธและเกลียดชังผู้หญิงคนนั้นไว้สองมือน้อยกำเข้าหากันแน่น "ถ้ามันลำบากใจที่จะอยู่ก็พาเธอออกไปเถอะค่ะ มุนีอาจจะไม่รับรู้แล้วแต่ลูกสาวของคุณตอนนี้จิตใจเธอบอบช้ำมากพอแล้วอย่าพาคนอื่นมาทำร้ายใจเธออีกเลยคะคุณวิเชียน" นงนุชเหลืออดจงพูดขึ้นอย่างไม่ไว้หน้าใคร "เขาพูดขนาดนี้แล้วจะอยู่ทำไม เราไปกันเถอะ...แล้วไม่ต้องมาโทรตามสามีฉันละ" ประโยกหลังธิดาพูดลอยๆออกไป หวังว่าทุกคนจะได้ยินทั่วกัน "งั้นพ่อไปก่อนนะริน มีอะไรให้พ่อช่วยก็บอกนะ" นิรินนั้งนิ่งไม่แม้แต่จะหันไปมองผู้เป็นพ่อ ตอนนี้ไม่มีแม่แล้ว บ้านที่อยู่ทุกวันนี้พ่อเธอก็พาเมียใหม่เข้าไปอยู่ กิจการที่พ่อกับแม่เธอช่วยกันสร้าง ตอนนี้มันกลายเป็นของพ่อกับเมียใหม่พ่อไปแล้ว เธอไม่เหลืออะไรเลย มีเงินก้อนสุดท้ายที่แม่ให้เธอไว้เมื่อไม่นานมานี่เอง "เก็บไว้นะลูก เงินนี้จะช่วยให้หนูดำเนินชีวิตต่อไปได้" คำพูดของแม่วันนั้นเธอยังจำได้ดี ตอนนี้เธอจะเอายังไงกับชีวิตเธอยังไม่รู้เลย