พันธนาการหัวใจ

รับมาอยู่ด้วย

"แม่จ๋าาา...อยู่บนนั้นคอยส่งกำลังใจให้รินด้วยนะคะ"

นิรินยืนมองควันที่ลอยออกจากปล่องเมรุเผาศพด้วยใจที่ แตกสลาย

//////////////////////////////

"ริน...จะไปอยู่บ้านคนอื่นทำไมบ้านเราก็มีนี่ลูก"

วิเชียนรีบเดินมาหาลูกสาวที่หิ้วกระเป๋าเดินทางไว้ในมือและกำลังจะเดินออกมาขึ้นรถที่จอดรออยู่หน้าบ้าน

นงนุชกับเปรมชัยรีบลงจากรถมาทันทีที่เห็นวิเชียนเดินตามลูกสาวออกมา

"พ่อจะให้รินอยู่บ้านรวมกับเมียน้องพ่อ แน่ใจแล้วหรอคะ"

วิเชียนเงียบไป

"คุณวิเชียนเขาไม่อยากอยู่ก็ปล่อยเขาไปตามทางของเขาเถอะค่ะ"

ธิดาเดินออกพูดด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ย

"คุณไม่ต้องห่วงเราจะดูแลหนูรินอย่างดี"

นงนุชบอกสามีเพื่อน

ก่อนจะมาจับมือนิรินเดินไปที่รถ

"จ้าาา...พากันไปแล้วไม่ต้องพากันมาส่งล่ะ"

ธิดาพูดไล่หลังมาก่อนที่ทุกคนจะขึ้นรถ

นิลินพยายามข่มความน้องใจไว้ในใจ สุดท้ายพ่อเธอก็เลือกผู้หญิงคนนั้นจริงๆ

"ไปอยู่กับลุงกับป้านะลูก อันไหนที่คิดแล้วไม่สบายใจก็อย่าไปคิด"

คุณนงนุชจับมือเธอไว้

"ขอบคุณคุณลุงคุณป้านะคะที่ให้รินไปอยู่ด้วย"

นิรินยกมือไหว้เพื่อนรักของแม่ทั้งสองท่าน

"ไม่เป็นไรจ้ะ พวกเรายินดีต้อนรับหนูรินนะ"

คุณนงนุชบอกเพื่อให้เด็กสาวสบายใจ

คุณนงนุชกับคุณเปรมชัยมีส่วนผลไม้ขนาดใหญ่อยู่ภาคเหนือ และมีบริษัทส่งออกและนำเข้าผลไม้จากต่างประเทศ

แต่ตอนนี้คุณเปรมชัยได้ว่างมือจากธุรกิจทุกอย่างและส่งไม้ต่อให้ลูกชายคนเดียวที่จบ ปริญญาโทมากต่างประเทศ และตอนนี้อาทิตย์เองก็ขยายกำลังการรับซื้ออีกทั้งปลูกและแปลรูปผักผลไม้เพื่อการส่งออกเพิ่มมากขึ้น โรงงานถูงขยายไปหลายสาขาในเวลาแค่ไม่กี่ปีที่เขามาดูแลธุรกิจต่อจากบิดา

ตอนนี้ถือว่าเป็นเจ้าพ่อตลาดส่งออกผักและผลไม้ที่ใหญ่ที่สุดก็ว่าได้

พอเสร็จงานศพมุนีเพื่อนรักของแม่ อาทิตย์ก็รีบขึ้นเครื่องกลับไปก่อนเพราะมีงานด่วน ส่วนคุณนงนุชกับคุณเปรมใช้ก็อยู่จัดการงานศพให้เสร็จเรียบร้อยและรอรับหลานสาวคนใหม่กลับบ้านด้วย ความจริงอาทิตย์จะจองตั๋วเครื่องบินให้แต่คุณนงนุชไม่ชอบนั่งเครื่องเธอชอบเดินทางทางรถยนต์มากกว่า ซึ่งอาทิตย์ก็จัดรถพร้อมคนขับไว้ให้พ่อกับแม่ของเขา

"หนูริน...ถึงแล้วจ้ะ"

คุณนงนุชเรียกนิรินที่นั่งหลับอยู่บนเบาะรถ นิรินค่อยๆ ลืมตาขึ้นและมองออกไปนอกรถ พบกับบ้านหลังใหญ่ที่ตั้งอยู่ตรงหน้า มีแม่บ้านและคนในบ้านออกมาช่วยขนของเข้าบ้าน

"หนูรินจ้ะ..นี้แม่ปุ้มเป็นแม่บ้านที่นี้"

คุณนงนุชแนะนำ

"สวัสดีค่ะแม่ปุ้ม"

นิรินยกมือไหว้สวัสดี แม่บ้านสูงวัยท่าทางใจดี

"สวัสดีจ้ะหนูริน น่าเอ็นดูจังเลยลูก"

แม่ปุ้มยิ้มรับ

"เอาละนี้ก็ดึกมากแล้วเขาบ้านกันก่อนเถอะ แม่ปุ้มพาหนูรินไปพักห้องที่เตรียมไว้ หลานจะได้พักผ่อน ขาดเหลืออะไรพรุ่งนี้ค่อยว่ากัน"

คุณเปรมชัยบอก แล้วทั้งหมดก็เดินเข้าบ้านแยกย้ายกันไปนอน

"ห้องหนูรินอยู่ทางนี้ ตามแม่ปุ้มมาเลย"

พอขึ้นมาถึงชั้นสองแม่ปุ้มก็พาเธอแยกมาอีกฝั่ง

"ถึงแล้ว นี้ห้องหนูรินชอบไหมคะ"

แม่ปุ้มเปิดประตูพาเดินเข้าไปด้านใน ในห้องมีเตียงขนาดกลาง มีห้องแต่งตัวและมีห้องน้ำในตัวแถมยังมีระเบียงที่มีประตูกันจากห้องนอน

"ชอบคะ ขอบคุณแม่ปุ้มมากนะคะ"

นิรินบอก ผู้อาวุโส

"จ้ะ เอาละหนูรินพักผ่อนเถอะมาถึงเหนื่อยๆ"

"ค่ะ"

นิรินนั่งที่โซฟาตัวน่ารักที่ถูกจัดวางไว้มุมห้อง เธอมองรอบๆห้องอีกครั้ง ดูก็รู้ว่าห้องนี่ถูกตกแต่งไว้ให้เธอโดยเฉพาะ ผ้าปูที่นอนหมอนลายน่ารัก

นิรินเปิดกระเป๋าเดินทางและหยิบรูปภาพมารดาขึ้นมา

"เป็นกำลังใจให้รินด้วยนะคะแม่"

นิรินกอดรูปภาพไว้แนบอกน้ำตาไหลรินด้วยความคิดถึง

ก่อนจะเอารูปภาพไปตั้งไว้ที่โต๊ะข้างหัวเตียง

เช้าวันต่อมา...

"ตื่นแล้วหรอจ้ะหนูริน เป็นไงบ้างนอนหลับสบายไหมลูก"

คุณนงนุชถามนิรินที่กำลังเดินเข้ามาในครัว

"สบายคะ รินขอโทษนะคะที่ตื่นสาย"

"ไม่เป็นไรจ้ะ ตามสบายถือว่าบ้านตัวเองเลยนะลูกไม่ต้องเกรงใจ"

"ขอบคุณค่ะ คุณป้าทำอะไรอยู่ให้รินช่วยนะคะ"

นิรินเดินเข้าไปใกล้

"ได้สิจ้ะ..มาเลยป้ากำลังเตรียมอาหารเช้าเป็นข้าวต้มปลา บ้านนี้เขาชอบทานปลากันทั้งพ่อทั้งลูก"

คุณนงนุชพูดพร้อมรอยยิ้ม

"ใช่แล้วคะ และต้องเป็นฝีมือคุณนุชด้วยนะคะ แม้แต่แม่ปุ้มทำก็ไม่ถูกใจหนุ่มๆบ้านนี้เลย"

แม่ปุ้มที่ทำโน่นทำนี่อยู่หันมาร่วมวง สนทนาด้วย

"ถ้างั้นให้รินช่วยอย่างอื่นดีกว่าคะ ถ้าให้รินช่วยป้านุชเกรงว่าทุกคนในบ้านจะไม่ เจริญอาหารเอา"

นิรินพูดขึ้น

"แม่ปุ้มก็พูดเกินไป ไม่ต้องไปฟังแม่ปุ้มหรอกมาจ้ะเดี๋ยวป้าจะสอนให้"

"จะดีใช่ไหมคะ"

นิรินทำหน้าไม่มั่นใจ

"ดีจ้ะ เชื่อป้าคุณลุงกับพี่อาทิตย์เขากินง่าย นี่จ้ะเราเริ่มจาการทำความสะอาสปลากันก่อน"

เสียงดังครึกครื้นออกมาจากในครัว มีเสียงหัวเราะของคุณผู้หญิงของบ้านกับแม่บ้านดังออกมาเป็นระยะๆ

คุณเปรมชัยกับอาทิตย์ที่เดินลงมาชั้นล่างมองหน้ากัน

"อาหารวันนี้คงจะอร่อยเป็นพิเศษนะครับคุณพ่อ"

อาทิตย์คุยเล่นกับผู้เป็นพ่อ เพราะปกติจะไม่มีเสียงหัวเราะแบบนี้ดังออกมาให้ได้ยิน

"นั้นนะสิพ่อไม่ได้ยินเสียงแม่เขาหัวเราะแบบนี้มานานมมกแล้วนะ"

สองหนุ่มต่างวัยนั่งยิ้มให้กัน อะไรมันจะดีไปกว่าคนที่เรารักมีความสุข

"เสร็จแล้ว แม่ปุ้มให้เด็กๆเตรียมตั้งโต๊ะได้เลยจ้ะ"

"ค่ะคุณนุช"

แม่ปุ้มเรียกเด็กในบ้านอีกสองคนให้ไปเตรียมโต๊ะสำหรับอาหารเช้า

"ถ้ามีโจ๊กหรือข้าวต้มสิ่งที่ขาดไม่ได้เลยคือขิงซอยอันนี้ของโปรดพี่อาทิตย์เขาล่ะ ขิงก็ต้องเป็นขิงอ่อนๆแบบนี้"

นิรินยืนมองคุณนงนุชนิ่ง

"หนูริน....หนูรินจ้ะ"

"คะ"

"หนูรินเป็นอะไรหรือเปล่า ยืนมองป้านิ่งเชียว"

"คุณป้าดูมีความสุขจังเลยค่ะ ไม่เหมือน....แม่"

นิรินก้มหน้าลง นงนุชรีบเข้ามากอดเธอไว้

"ไม่เอาลูกไม่ต้องคิดอะไรแล้วนะ ต่อไปนี้หนูก็จะมีความสุขเหมือนป้า"

นิรินพยักหน้าน้ำตาคลอ เธอพยายามไม่ให้น้ำตาไหลออกมา

"ไปจ้ะ เราไปท่านข้าวกัน"

คุณนงนุชจับมือเธอเดินมาที่โต๊ะอาหาร

"วันนี้แม่ครัวอารมณ์ดีหัวเราะดังออกมาถึงข้างน้องอาหารต้องอร่อยมากแน่ๆ"

คุณเปรมชัยเอ่ยเเซวภรรยา พร้อมกับนั้งลงหัวโต๊ะ

"ก็แน่ละสิ...วันนี้แม่มีลูกสาวมาช่วยทำอาหาร มาจ้ะหนูรินมานั้งข้างป้า"

ท้ายประโยกเธอหันไปพูดกับนิริน

นิรินนั้งลงข้างคุณนงนุช

"สงสัยลูกชายจะตกกระป๋องก็งานนี้แหละ"

คุณเปรมชัยแซวไม่หยุด

"นั้นสิครับคุณพ่อ แบบนี้ผมต้องประท้วงไม่เข้าบ้านสักอาทิตย์ดีมั่ง"

อาทิตย์หยอกมารดา

"เชิญย่ะ...ถึงลูกเข้าบ้านแม่ก็ไม่เห็นหน้าลูกอยู่แล้ว"

"โอ้โห้...นี้ผมหมดความสำคัญไปแล้วหรอครับเนี่ยยย..."

นิรินนั่งมองคนในครอบครัว สนทนากัน

"เราทานข้าวต้มปลากันดีกว่าหนูริน ทานเสร็จแล้วป้าจะพาไปชมสวนดอกไม้หลังบ้านรับรองหนูรินต้องชอบแน่ๆ"

คุณนงนุชพูดอย่างอารมณ์ดี

"เอ้ออ...แล้วโรงงานใหม่เป็นไงมั่งละอาทิตย์"

คุณเปรมชัยถามลูกชาย

"ตอนนี้รอเครื่องจักรที่สั่งไว้นะครับคุณพ่อจะถึงอาทิตย์หน้า"

"เห็นชัยวัฒน์บอกว่าเจ้าของที่ติดกับโรงงานเขาจะขายที่ให้ลูกว่าไง"

"ผมยังไม่ได้ตกลงครับ ที่ตรงนั้นติดกันก็จริงแต่มันมีปัญหาภายในของครอบครัวเจ้าของที่ ผมบอกให้เคลียร์กันให้เสร็จก่อนแล้วค่อยมาบอกผมอีกที ไม่อยากมีปัญหาภายหลัง"

เปรมชัยพยักหน้า

"ผมอิ่มแล้ว งั้นขอตัวเลยนะครับวันนี้ผมจะขึ้นดอยสักหน่อย เห็นชาวบ้านบนดอยบอกว่าผลผลิตมีปัญหา"

"จะขึ้นดอยอีกแล้วหรอลูก"

คุณนงนุชเป็นห่วงลูกชายขึ้นมาทันที ความจริงเราส่งคนขึ้นไปก็ได้แต่นั้นแหละ

ลูกชายเธอไม่เหมือนคนอื่น จะต้องไปดูไปรุ้ให้เห็นกับตา

"คุณแม่ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ ใช้เวลาเดินทางแค่สองชั่วโมงก็ถึงแล้วครับ ผมไปนะครับ"

อาทิตย์ก้มลงหอมแก้มมารดาและ เหลือบตามองลูกสาวคนใหม่ของแม่เขาแวบหนึ่งก่อนจะเดินออกไป