เด็กติดเพื่อน
1522 Words
"สวยจังเลยคะ..คุณป้า"
คุณนงนุชพานิรินมาดูสวนดอกไม้ที่เธอปลูกยามว่าง
นิรินเดินชมแปลงดอกไม้ แววตาเป็นประกาย
ทำให้คุณนงนุชรู้สึกดีไปด้วย เธออยากเห็นนิรินมีความสดใสแบบนี้
"รินขอปลูกบ้างได้ไหมคะ"
นิรินหันมาขออนุญาต เธอเห็นมีพื้นที่ว่างๆอยู่หลายแปลง
"ได้สิจ้ะ หนูรินอยากปลูกหรืออยากทำอะไรตามสบายเลย พื้นที่ตรงนี้ไม่ได้ทำอะไรอยู่แล้ว"
คุณนงนุชตอบและมองมาด้วยสายตาที่อบอุ่น
"ขอบคุณค่ะ"
เธอหันมายิ้มให้ป้าที่เป็นเพื่อนรักของแม่
"แล้วนี้พี่ๆทำอะไรกันอยู่คะ"
นิรินถามขึ้นเมื่อเห็นเด็กที่ค่อยช่วยงานแม่ปุ้มอยู่ในบ้าน มาก้มๆเงยๆอยู่ตรงแปลงกุหลาบ
"กำลังเก็บดอกกุหลาบไปอบไว้ทำชาค่ะ"
หนึ่งในสองตอบกลับมาด้วยรอยยิ้ม
"นี้ยังไม่รู้จักกันใช่ไหม นี้นุ่มนิ่มและนี้ใบหม่อน และนี้นิรินรู้จักกันไว้"
คุณนงนุชแนะนำให้ทั้งสามคนรู้จักกัน
"สวัสดีคะคุณนิริน"
นุ่มนิ่มกับใบหม่อนยกมือไหวนิรินพร้มกัน
"อุ้ยยย...ไม่ต้องไหวรินหรอกคะ ดูแล้วพี่น่าจะอายุเยอะกว่ารินอีก"
นิรินรีบบอก คุณนงนุชมองนิรินยิ้มๆ ถือว่าเพื่อนเธอเลี้ยงลูกสาวได้ดีทีเดียว
"มาคะ รินช่วยเก็บ"
นิรินบอกพร้อมกับช่วยนุ่มนิ่มกับใบหม่อนเก็บดอกไม้ ทั้งสามคนพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน
"ต้องเก็บดอกแบบนี้ใช่ไหมคะ"
นิรินถามพี่ๆทั้ง
"ใช่คะคุณริน เราต้องเลือกดอกที่สมบูรณ์กรีมดอกสวยและมีสีที่เข้มจัดแล้วถ้าเราเอาไปทำชามันจะยิ่งหอมมากๆเลยคะ"
นุ่มนิ่มอธิบาย
"เข้าใจเเล้วคะ"
ทั้งสามคุยกันไปเก็บดอกไม้กันไป
"งั้นป้าขอไปเอนหลังก่อนนะ นุ่มนิ่มใบหม่อนดูคุณรินด้วยละ"
"ค่ะคุณผู้หญิง"
ทั้งสองประสานเสียงขึ้นมาพร้อมกัน
"อยู่แบบนี้ก็มีความสุขดีนะคะ"
นิรินคุยกับนุ่มนิ่ม ใบหม่อน
"ใช่ค่ะ นุ่มนิ่มถึงได้เลือกที่จะอยู่ที่นี้มากกว่าลงไปทำงานในเมือง"
"พี่นุ่มนิ่มกับพี่ใบหม่อนมาอยู่ที่นี้นานแล้วหรอคะ"
พอจบ ม.3 พวกเราก็มาอยู่กับคุณท่านเลยค่ะ"
ใบหม่อนตอบ
"โห้...งั้นก็มาอยู่นานแล้วสินะคะ"
"ใช่ค่ะ เราอยู่ที่นี้คุณผู้หญิงกับคุณผู้ชายใจดี ส่วนคุณอาทิตย์ก็ดีกับพวกเรามากๆ"
"แล้วคุณอาทิตย์ของพวกพี่เขายังไม่มีครอบครัวหรอคะ"
นิรินถามเพราะดูอายุเขาก็ไม่น้อยแล้ว
"ยังไม่มีหรอกคะ มีผู้หญิงมากมายอย่างเป็นคุณนายของคุณอาทิตย์ แต่คุณอาทิตย์ไม่สนใจใครทำแต่งานจนแทบจะไม่มีเวลาได้พัก"
นิรินพยักหน้า แล้วก็พวนดินต่อ
"ตอนนี้มีดอกอะไรให้ปลูกได้บ้างคะ"
นิรินถามสาวใช้ทั้ง
"มีดอกมะลิกับดอกเบญจมาศที่คุณผู้หญิงสั่งให้คนงานชำไว้ค่ะ"
ใบหม่อนตอบ
"ดีเลยค่ะ งั้นแปลงนี้รินจะปลูกดอกเบญจมาศ ส่วนดอกมะลิรินจะทำเป็นแนวตรงนั้น"
นิรินวางแผน เธอรู้สึกสนุกถึงจะร้อนแต่ก็สู้ไม่ถอย
"ว่าแต่มีดอกอย่างอื่นอีกไหมคะ"
นิรินถาม
"มีอีกเยอะคะ แต่เราต้องไปดูที่ เรือนเพาะชำพรุ้งนี้เรา ปั่นจักรยานไปดูกันก็ได้คะ"
นุ่มนิ่มตอบ
"จริงหรอคะ...งั้นพรุ้งนี้เราไปกันนะคะ"
นิรินหันมายิ้มให้ เธอรู้สึกตื่นเต้นเพราะปกติเธอไม่ค่อยได้ทำอะไรแบบนี้เลย
"แต่ตอนนี้เราต้องเข้าบ้านกันก่อนนะคะคุณริน นี้ก็บ่ายแก่แล้ว"
"พี่นุ่มนิ่มกับพี่ใบหม่อนเข้าไปก่อนเลยคะ เดี๋ยวรินตามไป"
"จะดีหรอคะ"
นุ่มนิ่มไม่แน่ใจเธอไม่กล้าปล่อยนิรินไว้คนเดียว
"ดีคะ อยู่กันใกล้ๆแค่นี้เองอีกสักพักรินก็ตามเข้าไปแล้วคะ"
"เอางั้นก็ได้คะ"
หลังจากสาวใช้ทั้งสองเข้าบ้านไปแล้ว
นิรินทำโน้นทำนี่อยู่ที่สวนดอกไม้จนเย็น
"โอ้โห้...คนหนึ่งทำงานเหมือนไปรบ ส่วนอีกคนหายไปในสวนกลับมาสภาพไม่ต่างกันทั้งพี่ทั้งน้อง"
คุณนงนุชบ่นเมื่อเดินออกมาเห็นว่าลูกชายเพิ่งกลับเข้าบ้านมาด้วยสภาพที่ เลอะเทอะเปรอะเปื้อนไปหมด และนิรินที่เดินเข้ามาพร้อมกับอาทิตย์พอดี ใบหน้ามีแต่เหงื่อเต็มไปหมด เนื้อตัวมีแต่คราบดิน
อาทิตย์เหลือบตามองคนตัวเล็กที่สภาพมอมแมมเหมื่อนแมวหนีเที่ยว
"ขอโทษคะคุณป้า"
"บ่นเป็นยายแก่ไปได้คุณนงนุช"
อาทิตย์ชินแล้วกับอาการแบบนี้ของแม่เขา แต่ดูเหมือนอีกคนยังไม่ชินยืนก้มหน้ารู้สึกผิดนิ่งเชียว
"ไปเอาน้ำเลยทั้งพี่ทั้งน้อง เสร็จแล้วลงมากินข้าวกัน วันนี้ป้าเตรียมกับข้าวอร่อยๆไว้ให้หนูเยอะเลย "
"ค่ะ คุณป้า"
นิรินตอบรับก่อนจะรีบเดินขึ้นไปชั้นสองโดยมีอาทิตย์ตามมาห่างๆ
"ยุงที่นี้ไม่เหมือนยุงกรุงเทพนะเย็นแล้วต้องรีบเข้าบ้าน"
อาทิตย์พูดก่อนที่นิรินจะเดินเข้าห้องตัวเอง เธอชะงักเท้าทันที
"พูดกับรินหรอคะ"
นิรินหันไปถามเขา
"ก็อยู่ตรงนี้กันสองคนจะให้พูดกับใคร"
"ค่ะ...เข้าใจแล้ว รินขอตัวนะคะ"
พูดเสร็จเธอก็เปิดประตูเข้าห้องไป
อาทิตย์เองก็เข้าห้องไปจัดการตัวเองเหมือนกัน
หลังอาหารมือคำผ่านไป ทุกคนก็ย้ายไปนั้งคุยกันในห้องนั้งเล่นเป็นปกติของบ้านนี้ถ้าอยู่กันพร้อมหน้าหลังอาหารมื้อคำก็จะนั้งปรึกษาพูดคุยกันก่อน ส่วนมาจะเป็นพ่อกับลูกชายมากกว่าที่พูดคุยเรื่องงานกัน
"เป็นไงบ้างลูกพืชผักบนดอย"
"ผลผลิตน่าจะน้อยกว่าปกติครับ เพราะฝนอยู่นานพืชผักเสียหายเยอะ เราต้องเร่งปลูกเพิ่มให้พอกับการส่งออกไตรมาสนี้"
เปรมชัยพยักหน้า
"แต่ก็อย่าลืมดูแลชาวเขาเขาด้วยละ"
"ครับคุณพ่อ"
สองพ่อลูกคุยเรื่องงานกันอยู่นานสองนาน ส่วนคุณนงนุชกับนิรินก็นั่งท่อง โลกโซเชียลในโทรศัพท์มือถือด้วยกันหัวเราะคิกคัก
"หนูรินคิดไว้บ้างหรือยังว่าจะไปเรียนต่อที่ไหน"
คุณเปรมชัยถามขึ้น เพราะตอนนี้เธอ จบ ม.6 อยู่ในช่วงปิดเทอมพอดี
นิรินขยับนั้งตัวตรง ทุกสายตามองมาที่เธอ
"เออ...รินว่ารินจะไม่เรียนแล้วคะ"
นิรินตัดสินใจบอกไป การเรียนก็ต้องใช้เงินและตอนนี้ชีวิตเธอก็ไม่เหมือนเดิมแล้วเธอจะเอาภาระของตัวเองมาทิ้งให้คนอื่นไม่ได้
"อ่าว..ทำไมละจ้ะ"
คุณนงนุชถามขึ้น
ส่วนอาทิตย์ยกชาดอกกุหลาบขึ้นจิบไม่ได้พูดอะไร
"รินกำลังจะบอกคุณลุงคุณป้าเลยคะ ว่ารินจะขอไปอยู่และทำงานกับเพื่อน"
นิรินตัดสินใจบอกไป
"หึ...วัยติดเพื่อน"
อาทิตย์ส่ายหน้า
(นึกไว้แล้วไม่มีผิด)เขาคิดในใจ
"ทำไมละลูกอยู่กับป้าไม่มีความสุขหรอ"
นงนุชถามขึ้น
"มีความสุขสิคะ แต่ริน....ริน...ไม่อย่างรบกวนคุณลุงคุณป้า รินอย่าทำงานหาเงินแล้วค่อยเรียนปีหน้า ถ้ารินพอมีช่องทางรินก็จะทำงานไปด้วยเรียนไปด้วยได้"
นิรินบอกความคิดตัวเองออกมา
"โถ้...เรื่องนั้นหนูไม่ต้องคิดมา ป้ากับลุงมีกำลังส่งหนูเรียได้สบายลูก"
นงนุชบอก
"หนูรู้ค่ะ...แต่หนูก็ไม่อยากรบกวนอยู่ดี"
"ไม่อยากรบกวนหรือติดเพื่อนกันแน่ คิดว่าโลกภายนอกมันสวยงามอย่างที่คิดไว้หรือไง"
อาทิตย์พูดขึ้น ด้วยน้ำเสียงแข็งๆ
"รินไม่ได้ติดเพื่อนนะคะ รินไม่อยากรบกวนคุณลุงคุณป้าจริงๆ เรียนมหาลัยต้องใช้เงินเยอะ..ริน..."
นิรินพูดไม่ออกเธอก็แค่ลูกของเพื่อน เธอไม่อย่างเอาตัวเองมาเป็นภาระของใคร
"เอาเถอะๆ...ไม่ต้องเถียงกัน ป้าเข้าใจหนูรินนะ แต่หนูไม่ต้องกังวลใจไปเรื่องเงินไม่ใช่ปัญหา"
"รินเกรงใจ"
นิรินก้มหน้างุดเธอพูดไม่ออก รู้สึกว่าตัวเองเป็นตัวปัญหาของทุกคน
"ถ้าเกรงใจก็รีบเรียนให้จบ ไม่ใช่จะไปอยู่กับเพื่อนไปทำงาน วุฒิม. 6 จะทำงานอะไรได้ไปเลือกมหาลัยมา แต่ถ้าเกรงใจมากเรียนจบแล้วก็มาช่วยกันทำงานแค่นั้นเอง ยังไงผมขอตัวก่อนนะครับ คุณแม่ก็คุยกับหลานคุณแม่ไปก็แล้วกัน สรุปยังงัยค่อยบอกผม"
ประโยกหลังอาทิตย์หันไปพูดกับมารดา แล้วเขาก็ลุกเกินขึ้นห้องไป
- Writer
