หายตัวไป
1745 Words
"ป้าเห็นด้วยกับพี่อาทิตย์นะลูก ป้าขอให้หนูตั้งใจเรียน เรียนจบก็มาช่วยพี่อาทิตย์เขาทำงาน หรือถ้าหนูเรียนจบแล้วอยากไปทำงานที่อื่นป้าก็ไม่ว่า ป้าให้อิสระหนูเต็มที่"
คุณเปรมชัยนั้งฟังเงียบๆปล่อยให้ผู้หญิงเขาคุยกันเอง
"ค่ะ รินจะเรียนรินจะตั้งใจเรียนให้จบ"
"ดีมากลูก แล้วหนูอยากเรียนที่ไหน แต่ป้าอย่างให้หนูเรียนมหาลัยในตัวเมืองที่นี้มากกว่า มหาลัยดังๆที่นี้ก็มีเยอะ ถ้าไปอยู่ ไกลป้าก็เป็นห่วง"
"หนูเรียนที่ไหนก็ได้คะ"
นิรินบอก
"ดีเลยงั้นก็เรียนมหาลัยในตัวเมืองที่นี้แหละอยู่ใกล้กันพี่อาทิตย์จะได้แวะไปดูแลได้บ่อยๆ"
"ค่ะ"
"ถ้างั้นหนูขึ้นไปพักผ่อนเถอะ"
นิลินพยักหน้าก่อนจะลุกขึ้นเดินออกไปจากห้องนั้งเล่น
เช้าวันต่อมา...
"หอมจังเลยคะคุณป้า มีอะไรให้รินช่วยไหมคะ"
นิรินในชุดเสื้อยืดกางเกงขาสั้น เดินเข้ามาในครัว
"ป้าทำโจ๊กหมูจ้ะ งั้นหนูรินหมักหมูก็ได้จ้ะ"
"ได้ค่ะ"
นิรินรีบขยับเข้าไปใกล้
แม่ปุ้มกับเด็กสาวใช้ทั้งสามมองหน้ากันยิ้มๆ ตั้งแต่มีเด็กสาวคนนี้มาอยู่ด้วยดูคุณผู้หญิงของบ้านจะมีความสุขเป็นพิเศษ อาจจะเป็นเพราะนิรินเป็นเด็กหน้ารักด้วย
"เสร็จแล้ว"
คุณนงนุชบอก
"น่ากินมากเลยค่ะคุณป้า"
นิรินหันมายิ้มให้อย่างภาคภูมิใจที่ตัวเองมีส่วนร่วมด้วย
"งั้นเราไปรอที่โต๊ะอาหารกันดีกว่าป่านนี้คุณลุงกับพี่อาทิตย์น่าจะลงมากันแล้ว"
คุณนงนุชบอกก่อนจะพากันเดินออกจากครัวไป
"หนูรินคิดไว้หรือยังว่าจะเรียนที่ไหน"
คุณนงนุชถามบนโต๊ะอาหาร
"เรียนที่มหาลัยXxxxX"
นิรินบอกชื่อมหาลัยชื่อดังของจังหวัดในภาคเหนือ
"มหาลัยนี้ก็ดีนะ หรือยังไงตาอาทิตย์"
คุณเปรมชัยหันไปถามความเห็นของลูกชาย
"ก็แล้วแต่เจ้าตัวเขาแหละครับ สำหรับผมขอให้เรียนให้จบก็พอ"
อาทิตย์บอกพร้อมกับตักโจ๊กเข้าปาก
นิรินเหลือบตามองคนตัวโตที่กำลังกินโจ๊กอย่างเอร็ดอร่อย เธอแอบทำปากยื้นใส่เขาแต่ไม่กล้าให้เขาเห็น
"งั้นตกลงตามนี้ เดี๋ยวรองเช็ควันสมัครหรือรายละเอียดอีกทีนะลูก"
"ค่ะคุณป้า"
สักพักมีเสียงรถยนต์วิ่งมาจอดหน้าบ้าน
"โจมารับแล้วผมไปก่อนนะครับ พอดีเครื่องจักรที่โรงงานมีปัญหาผมจะเข้าไปดูหน่อย"
อาทิตย์บอกพร้อมกับลุกขึ้นเดินออกไป
"คุณป้าคะ วันนี้รินขอปั่นจักรยานไปดู
กล้าดอกไม้ที่เรือนเพาะชำกับพี่นุ่มนิ่มพี่ใบหม่อนได้ไหมคะ"
"ได้สิจ้ะ นุ่มนิ่มใบหม่อนอย่าพาคุณรินไปไกลกว่านี้นะ"
""ค่ะคุณผู้หญิง""
นุ่มนิ่มกับใบหม่อนตอบรับพร้อมกัน
"คุณรินคะ ช้าหน่อยคะเดี๋ยวรถล้ม"
นุ่มนิ่มกับใบหม่อนปั่นจักรยานตามนิรินแทบไม่ทัน
"ไม่ต้องห่วงคะแค่นี้รินเอาอยู่...รีบตามมานะคะ"
นิรินตะโกนบอกสาวใช้ทั้งสองจังหวะลงเนินพอดีนิรินปล่อยรถวิ่งลงเขาไปด้วยความเร็ว
"โอยตายแล้ว...คุณรินเบาๆค่าา"
เสียงใบหม่อนตะโกนตามหลังมาแต่มีหรอที่นิรินจะฟัง
"ไปโน้นแล้วนิ่มเร็วๆเข้า"
ใบหม่อนบอกนุ่มนิ่ม
"ก็เร็วอยู่นี้ไงเองไปก่อนเลยใบหม่อน"
นุ่มนิ่มบอกใบหม่อนให้รีบตามนิรินไป
"ฉันก็เร็วได้แค่นี้แหละ ถ้าเร็วกว่านี้ได้ล้มคอหักตายพอดี"
ใบหม่อนบอก
นิรินมาจอดรอสาวใช้ทั้งสองอยู่ใต้ต้นไม้เพราะทางข้างหน้าเป็นทางแยกเธอไม่รู้ว่าจะต้องไปทางไหน
ลมพัดมาเย็นสบาย รอบๆรายล้อมด้วยสวนผลไม้กว้างใหญ่ไปหมด
"ทางนี้ค่าาา"
นิรินโบกมือให้สาวใช้ทั้งสองที่กำลังปั่นตามมา
"โห้...คุณรินไปเอาแรงมาจากไหนคะเนีย"
นุ่มนิ่มกับใบหม่อนเหนื่อยจนหอบแฮ่กๆ
"ก็พี่ๆปั่นช้าเองนี่คะ แล้วนี้เราต้องไปทางไหนต่อ"
"ไปทางนี้คะ ตามนิ่มมาเลย"
"โอเคคร่าาา...ตามรินมาเลย"
นุ่มนิ่มปั่นนำออกไปได้แปบเดียว นิรินก็แซงไปก่อนแล้ว
"คุณริน...โอ้ยยย...ไปเร็วสิใบหม่อน"
"เออๆ..เร็วสุดแล้ว"
สาวใช้รีบปั่นตามนิรินแต่ก็ยังไม่ทันอยู่ดี
กว่าจะกลับมาถึงบ้านเล่นเอาสาวใช้ทั้งสองแทบเป็นลม แถมตอนกลับนิรินยังเอากล้าดอกไม้ใส่ตะกร้าหน้ารถจักรยาน กลับมาอีกคนละตะกร้า
"ไหวไหมคะเนี่ย"
นิรินถามสาวใช้ทั้งสอง หลังจากขนต้นไม้มาถึงแปลงแล้ว
"ไม่ไหวคะ คุณรินขอนั่งพักก่อนนะคะ"
"พี่ๆเข้าไปพักเถอะคะ เดี๋ยวรินจะค่อยๆปลูกเอง"
"คุณรินตอนนี้แดดร้อนมากเลยนะคะ เขาไปพักในบ้านก่อนเถอะคะ บ่ายๆเราค่อยมาช่วยกันปลูก"
"ไม่เป็นไรคะ พี่ไปพักเถอะรินจัดการคนเดียวได้"
นุ่มนิ่มกับใบหม่อนนั้งเอาหมวกพัดเพื่อดับความร้อน
"ร้อนๆแบบนี้น่าไปโดดน้ำกันสักตู้มเนาะนิ่ม"
"นั้นดิ อากาศร้อนๆแบบนี้ได้นอนแช่น้ำตกเย็นๆคงจะสบายหน้าดู"
"น้ำตกหรอคะ"
นิรินตาโตขึ้นมาเมื่อพูดถึงน้ำตก
"ใช่คะ แต่ว่าต้องเดินไปอีกลึกคะกว่าจะถึง"
"เดินไปทางไหนหรอคะ"
นิรินถามอย่างสนใจ
"เดินไปทางหลังบ้านนี่แหละคะ"
"อ๋อ..."
แล้วเธอก็หันไปสนใจแปลงดอกไม้ต่อ
"แล้วหนูรินละนุ่มนิ่ม"
คุณนงนุชถามสาวใช้ทั้งสองเมื่อพวกเธอเดินเข้ามาในบ้านแต่ไม่เห็นนิริน
"คุณรินยังอยู่ที่แปลงดอกไม้อยู่เลยคะ พวกหนู่ชวนเข้ามาก็ไม่เข้า"
"หนูรินยังไม่เข้าบ้านอีกหรอลูก"
คุณนงนุชเดินมาตามนิรินที่แปลงดอกไม้ เห็นนิรินนั้งพักอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่พอดี
"เดี๋ยวรินขอลงต้นมะลิให้เสร็จก่อนนะคะ"
"แต่นี้มันบ่ายแล้วนะลูก ข้าวกลางวันก็ยังไม่ได้กิน"
"รินกินขนมไปหลายชิ้นเลยไม่หิวข้าว ขอรินอยู่อีกแปบหนึ่งนะคะ"
นิรินหันมายิ้มให้คุณนงนุช
"ก็ได้จ้ะ อย่าตากแดดมากนะลูกเดียวจะไม่สบายเอา"
"ค่ะ...คุณป้า"
คุณนงนุชเดินเข้าบ้านไป นิรินนั้งพักจนเเดดเริ่มเบาเธอก็ออกไปปลูกดอกไม้ต่อ
"เสร็ยซักที"
นิรินยืนยิ้มภูมิใจกับฝีมือตัวเอง ก่อนจะถอยไปนั้งพักที่ใต้ต้นไม้ต้นเดิม ลมพัดมาเย็นสบาย
[น้ำตกเย็นๆ]
อยู่ๆเธอก็นึกขึ้นได้ว่านุ่มนิ่มกับใบหม่อนบอกว่ามีน้ำตก เธอมองดูแดดก็ยังจ้าอยู่
"เดินไปดูซักหน่อยดีกว่า"
คิดได้แบบนี้เธอก็ลุกขึ้นและเดินไปตามทางเล็กๆที่ยาวเข้าไปในป้าหลังบ้าน
นิรินเดินเข้าไปเรื่อยๆ ตามทางที่แคบลงๆ
"ไกลจัง"
เธอบ่นเริ่มลังเลว่าจะไปต่อหรือกลับบ้านดี แต่ทันไดนั้นเธอได้ยินเหมือนเสียงน้ำตกดังมาแต่ไกล
"เสียงน้ำ...แสดงว่าใกล้จะถึงแล้ว"
นิรินยิ้มดีใจและก้าวเดินไปข้างหน้า อย่างไม่ลังเล
"คุณผู้หญิงคะ คุณรินหายไปไหนไม่รู้คะ"
ใบหม่อนได้รับคำสั่งให้ไปตามนิรินเข้าบ้านเพราะตอนนี้มันเย็นแล้ว แต่พอใบหม่อนออกไปที่แปลงดอกไม้ก็ไม่เจอนิรินแล้ว
"จะหายไปได้ยังไง นุ่มนิ่มขึ้นไปดูบนห้องคุณรินสิว่าคุณรินอยู่บนห้องหรือเปล่า"
"ค่ะ..คุณผู้หญิง"
นุ่มนิ่มรีบขึ้นไปดู
"แกหาดีแล้วหรอใบหม่อนคุณรินอาจจะนั้งพักอยู่แถวนั้นก็ได้"
แม่ปุ้มถามใบหม่อนอีกครั้ง
"หาดีแล้วจ้ะแม่ปุ้ม หนูหาจนทั่วแล้วแต่ก็ไม่เจอเลย"
คุณนงนุชเริ่มใจไม่ดี สามีเธอก็ออกไปข้างนอกด้วย
"ไม่เจอเลยคะ คุณรินไม่อยู่ในห้อง"
นุ่มนิ่มรีบวิ่งมารายงาน
"ตายแล้ว แล้วหนูรินหายไปไหน"
คุณนงนุชจะเป็นลม
"ใจเย็นก่อนค่ะคุณผู้หญิง คุณรินอาจจะอยู่แถวนี้แหละ เดี๋ยวพวกเราช่วยกันตามหาดูก่อน ไปนุ่มนิ่ม ใบหม่อน"
"ค่ะ..แม่ปุ้ม"
ทุกคนออกไปตามหานิรินอีกรอบ
"ว้าววว...สวยจังเลย"
นิรินที่เดินมาจนถึงน้ำตกที่เป็นเหมือนลำห้วยมากกว่า เธอลองเอามือสัมผัสน้ำดู
"หู้...เย็นชื่นใจจัง"
เธอคอยๆเอาเท้าหย่อนลงไปและนั้งลงบนขอนไม้ แกว่งเท้าเล่นไปมาอย่างสบายใจ จนเวลาผ่านไปพักใหญ่นิริมเริ่มสังเกตว่าอาการเริ่มเย็น แสงเเดดเริ่มหายไป
"เย็นแล้วหรอเนีย กลับบ้านดีกว่าเดี๋ยวคุณป้าเป็นห่วง"
เธอลุกขึ้นใช้เท้าเหยียบหินก้อนใหญ่ที่อยู่ใต้น้ำ ทันไดนั้นเธอก็ลื่นและรู้สึก เจ็บแปล๊บตรงเท้า
"โอ้ยย.."
ด้วยความเจ็บเลยทำให้เธอลื่นตกน้ำไปอย่างไม่ทันตั้งตัว
[ตู้มมม]
"แคร่กๆๆ"
เธอสำลักน้ำเข้าไปอึกใหญ่ พร้อมทั้งรีบ ตะเกียกตะกายขึ้นมา พอขึ้นมาได้กำลังจะลุกขึ้นยืนเธอก็ต้องนั้งลงไปที่เดิน
"เลือด"
เธอก้มมองไปที่เท้าเห็นเลือดไหลออกมาจนแดงเต็มพื้นไปหมด
"เราจะทำยังไงกันดี"
คุณนงนุชเริ่มนั้งไม่ติดแล้ว มันจะมืดอยู่แล้วเเต่ยังหานิรินไม่เจอเลย
"เกิดอะไรขึ้นครับแม่ ทำไมคนงานมายืนกันอยู่เต็มไปหมด"
อาทิตย์เมื่อเขาลงรถมาและเห็นมีคนงานยืนอยู่หน้าบ้านพร้อมทั้งคนในบ้านที่ยืนกันอยู่อย่างผิดปกติ
"ตาอาทิตย์มาพอดีเลย หนูรินหายไปไหนไม่รู้พวกเราตาหากันจนทั่วบ้านแล้วก็ไม่เจอ"
"หายไป หายไปได้ไงครับ"
อาทิตย์ขมวดคิ้วมุ้ย
"คุณรินปลูกดอกไม้อยู่ที่แปลงหลังบ้าน คะ คุณผู้หญิงให้ใบหม่อนไปตามก็ไม่เจอคุณรินแล้วคะ"
ใบหม่อนรายงาน
- Writer
