ดื้อ...จนได้เรื่อง
1443 Words
"เป็นไปได้ยังไง วันนี้ไปไหนกันมาบ้าง"
อาทิตย์ถามเด็กสาวทั้งสองที่เป็นเหมือนคู่หูกับนิริน
"วันนี้พวกเราไปโรงเพาะชำ คุณรินก็ได้ดอกไม้มาปลูก แล้วเราก็ไม่ได้ไปไหนเลยคะ เรายังชวนคุณรินเข้าบ้านเพราะอากาศร้อน"
พอพูดมาถึงตรงนี้ นุ่มนิ่มกับใบหม่อนมองหน้ากัน
"หรือว่า"
ใบหม่อนคิดออก
"หรือว่าอะไร"
อาทิตย์ถามขึ้นอย่างร้อนใจ
"หรือว่าคุณรินจะไปที่น้ำตกคะ"
ใบหม่อนบอก
"เขารู้ได้ไงว่ามีน้ำตก"
อาทิตย์รีบถาม
"นิ่มกับใบหม่อนเผลอบอกคุณรินไปค่ะว่ามีน้ำตกอยู่หลังบ้าน"
"ให้มันได้แบบนี้"
อาทิตย์มองสาวใช้ในบ้านแบบโกรธๆ
"พวกเราขอโทษค่ะ"
ทั้งสองยกมือไหว้ขอโทษเจ้านาย
"โจกับลุงสนตามผมมาที่เหลือออกตามหาแถวๆนี้กันอีกรอบ"
อาทิตย์สั่งการรวมถึงโจที่เป็นลูกน้องคนสนิทของอาทิตย์เขามาส่งเจ้านายแล้วเห็นถึงความผิดปกติเลยเดินตามเจ้านายลงมาด้วย
"ครับคุณอาทิตย์"
ทุกคนรับคำสั่งและแยกยายกันออกไป
ตนนี้ฝนก็เริ่มลงเม็ดแล้ว อาทิตย์เดินนำไปทางน้ำตกหลังบ้านโดยมีโจกับลุงสนหัวหน้าคนงานตามไปติดๆ
ฝนจากที่ตกปอยๆ ตอนนี้เริ่มตกหนักขึ้น
"ฮื้ออๆๆแม่จ้า รินกลัว"
นิรินนั่งใช้มือกดฝ่าเท้าไว้เพื่อให้เลือดหยุดไหล น้ำตาไหลอาบแก้มด้วยความกลัว ในป่าเวลานี้น่ากลัวเหลือเกิน ฝนก็ตกหนักทำให้เธอไม่กล้าขยับไปไหนเลย
ทั้งเสียงฝนทั้งเสียงฟ้าร้องไหนจะเสียงน้ำที่เริ่มดังเเรงขึ้นเรื่อยๆ
"ริน...อยู่แถวนี้หรือเปล่า"
อาทิตย์ที่เดินมาถึงน้ำตกตะโกนขึ้นแข่งกับเสียงฝน
นิรินเหมือนได้ยินเสียงใครเรียก เธอเงยหน้าขึ้น เห็นเงาตะคุ่มตะคุ่มพร้อมแสงไฟ แว๊บๆ
"ริน..ได้ยินไหมอยู่แถวนี้หรือเปล่า"
เสียงนี้เธอจำได้
"พี่อาทิตย์คะ รินอยู่นี้"
เธอตะโกนกลับไป อาทิตย์ที่ได้ยินเสียงรีบหันไปมอง
"ริน"
เข้าเห็นเธอนั่งขดตัวอยู่ตรงโขดหิน
เขารีบวิ่งเขาไปหาเธอ
"พี่อาทิตย์..ฮื้ออๆๆ"
เธอกระโดดกอดเขาไว้แน่น ในป่านี้มันหน้ากลัวเหลือเกิน
อาทิตย์เองจากที่โกรธจนควันออกหู พอเจอเเบบนี้ก็โกรธไม่ลง
เขาใช้มือลูบหลังเธออย่างปลอบโยน
"ไม่เป็นไรแล้ว กลับบ้านกัน"
เขาบอกเธอ โดยมีลุงสนกับโจยืนอยู่ใกล้ๆ
"รินเจ็บเท้าค่ะ"
นิรินบอกเขา
อาทิตย์ส่องไปดูพบว่าฝ่าเท้าเธอมีแผลขนาดใหญ่ เขาส่งไฟฉายให้โจถือไว้
เขาถอดเสื้อแจ็คเก็ตตัวเองไปคลุมไว้ให้เธอ แล้วเขาก็ดึงชายเสื้อเธอจนขาดออกจากกันแล้วเอามาพันเท้าเธอไว้
"เรารีบไปกันเถอะครับคุณอาทิตย์ฝนตกขนาดนี้อาจจะมีน้ำป่าได้"
ลุงสนบอก
"ลุกไหวไหมขี่หลังพี่ไป"
อาทิตย์บอก นิรินพยักหน้า
"ไหวค่ะ"
อาทิตย์นั่งลงหันหลังให้เธอ นิรินขยับลุกขึ้นเกาะหลังเขาไว้
อาทิตย์แบกเธอไว้บนหลัง ท่ามกลางสายฝนที่ตกลงมาอย่างหนัก
"ตายเเล้วหนูรินลูก โถ้...ลูก เป็นไงมั่ง"
คุณนงนุชเมื่อเห็นสภาพนิรินแล้วแทบเป็นลม
อาทิตย์วางเธอลงบนเก้าอี้ ต่างคนต่าง เปียกมะล่อกมะแลก
ทุกคนแยกย้ายกันกลับไปหมดแล้ว
"คุณป้ารินขอโทษคะ"
นิรินยกมือไหวคุณนงนุชน้ำตาคลอเบ้า
"ไม่เป็นไรลูก ไม่เป็นไร แค่หนูปลอดภัยก็ดีแล้วลูก"
อาทิตย์นั่งลงชันเข่ายกเท้าเธอขึ้นมาดูว่าแผลใหญ่มากหรือเปล่า
"แผลไม่ลึกเดี๋ยวขึ้นไปอาบน้ำก่อนแล้วค่อยทำแผลอีกที"
อาทิตย์บอก พร้อมกับช้อนอุ้มนิรินเพื่อที่จะพาขึ้นบนห้อง
"พะ..พี่อาทิตย์คะ รินน่าจะเดินเองได้แล้ว"
นิรินรีบอกเขา
"อยู่นิ่งๆเลยถ้าไม่อยากตก"
เขาบอกพร้อมกับอุ้มเธอเดินขึ้นบรรไดไปชั้นสอง
"นุ่มนิ่มใบหม่อนรีบตามขึ้นไปดูคุณริน"
คุณนงนุชสั่งทั้งสองให้รีบตามขึ้นไปข้างบน
"ค่ะ...คุณผู้หญิง"
นุ่มนิ่มกับใบหม่อนรีบตามขึ้นไป ส่วนคุณนงนุชกับแม่ปุ้มค่อยๆประคองกันตามขึ้นไป
[ก๊อกๆๆ]
เสียงเคาะประตูดังขึ้น พร้อมกับประตูที่เปิดเข้ามา
"อาทิตย์มาพอดีเลยเท้าน้องเลือดเริ่มออกอีกแล้ว"
คุณนงนุชรีบบอกลูกชาย นิรินนั่งอยู่บนเตียงด้วยชุดนอนลายน่ารักย่อนเท้าลงมา มีนิ่มกับใบหม่อนกำลังก้มๆเงยๆอยู่
อาทิตย์ที่อยู่ในกางเกงนอนกับเสื้อยืดเดินมานั้งชันเข่าและยกเท้าเธอขึ้นมาวางที่เข่า
เขาใช้ผ้าก๊อตกดและเช็ดทำความสะอาดก่อนจะใช้แอลกอฮอล์ล้างทำความสะอาดอีกรอบ
"ฮื้อออ...แสบๆๆ..ไม่เอาเเล้ว"
นิรินร้องออกมาพยายามดึงขาออกจากมือเขา
"อยู่นิ่งๆ"
อาทิตย์ทำหน้าดุ
"ก็มันแสบนี้ค่ะ"
นิรินตอบเสียงอ่อยๆ ไม่กล้าสู้หน้าเขา
"แสบก็ต้องทน แค่นี้ไม่ตายหรอก เวลาดื้อทำไมไม่คิดมั่ง"
อาทิตย์ดุมาเป็นชุด ทุกคนในห้องเงียบกันหมด คนในบ้านรู้ดีว่าถ้าอาทิตย์โกรธจะเป็นยังไง
แม้แต่นิรินเองก็ไม่กล้ามองหน้าเขา ทนแสบจนเขาทำแผลให้เสร็จ
"เสร็จแล้ว นิ่มหายาเเก้ปวดกับยาแก้หวัดให้กินด้วย"
"ค่ะคุณอาทิตย์"
นิ่มตอบเสียงเบา
"แล้วห้ามไปที่นั้นคนเดียวอีกรู้ไหม"
เขาหันมาบอกคนตัวเล็กที่นั่งอยู่บนเตียง
นิรินพยักหน้า
"ตอบ..ไม่ใช่พยักหน้า"
อาทิตย์พูดเสียงดุ
"เข้าใจแล้วค่าา"
นิรินตอบเสียงดังด้วยความกลัวเขา
"เป็นไงบ้างลูก เจ็บเยอะหรือเปล่า"
คุณนงนุชรีบเดินเข้ามานั้งลงข้างนิรินหลังจากที่ลูกชายออกไปแล้ว
"เจ็บคะคุณป้า"
นิรินก้มลงไปกอดคุณนงนุชไว้อย่างออดอ่อน
"โถ้...ลูก หนูอย่าโกรธพี่อาทิตย์นะลูกพี่เขาเป็นห่วงถึงได้ดุแบบนี้"
"ค่ะ หนูต้องขอโทษคุณป้าด้วยนะคะที่ทำให้เป็นห่วง"
"ไม่เป็นไร แค่หนูปลอดภัยก็พอแล้ว เอาละเดี๋ยวกินยาแล้วก็นอนพักนะ ให้นิ่มกับใบหม่อนนอนเป็นเพื่อนไหม"
"ไม่เป็นไรค่ะ รินนอนคนเดียวได้ รินขอโทษพี่ๆทั้งสองด้วยนะคะที่ทำให้ถูกดุไปด้วย"
"ไม่เป็นไรคะคุณริน"
ใบหม่อนตอบ นิ่มก็พยักหน้าให้พร้อมรอยยิ้มบอกว่าไม่เป็นไร
"เอาล่ะ หนูรินนอนพักผ่อนเถอะลูก พวกเราไม่รบกวนแล้ว"
"ค่ะคุณป้า"
เช้าวันต่อมา...
นิรินตื่นมาพร้อมกับอาการปวดหัว ปวดตัวไปหมด เธอพยายามจะลุกจากเตียงแต่ก็ลุกไม่ไหว ล้มตัวลงนอนและหลับไปอีกนานแค่ไหนไม่รู้ รู้ตัวอีกที่เหมือนมีคนเดินไปเดินมาในห้อง
"หนูรินเป็นยังไงบ้างลูก"
คุณนงนุชนั่งลงข้างเตียงและใช้ผ้าชุบน้ำ เช็ดตัวให้เธอ
"คุณป้า"
เธอลืมตาขึ้นมามอง
"หนูไม่สบาย เดี๋ยวกินข้าวต้มหน่อยนะลูกจะได้กินยา"
"ค่ะคุณป้า"
ใบหม่อนเอาข้าวต้มมาป้อน
"กินข้าวต้มคะคุณริน"
เธอกินได้สองสามคำก็กลืนไม่ลงเเล้ว
"พอแล้วค่ะ รินขอกินยาเลยได้ไหมคะ"
ใบหม่อนจัดยาให้กินยาเสร็จเธอล้มตัวลงนอนต่อทันที
"หนูรินเป็นไงบ้างคุณ"
คุณเปรมชัยถามเมื่อภรรยาเดินลงมาข้างล้างแล้ว
"ไข้ขึ้นคะ กินข้าวกินยาแล้วก็นอนเลย อิฉันเลยให้ใบหม่อนเฝ้าอยู่ข้างบน"
อาทิตย์นั่งกินอาหารเช้าอยู่ที่โต๊ะอาหารเขานั่งฟังเงียบๆ ไม่ได้พูดอะไร
"วันนี้ผมอาจจะกลับดึกหน่อยนะครับคุณพ่อคุณแม่ วันนี้เครื่องจักรมาลงที่โรงงานใหม่แล้ว"
"จ้ะ อย่ากลับดึกมากนะลูก"
"ครับคุณแม่ งั้นผมไปเลยนะครับ"
ทั้งสองมองตามลูกชายที่เดินออกไป
"ลูกเราปีนี้35แล้วนะคุณ อิฉันจะทันได้อุ้มหลานไหมคะ"
คุณนงนุชพูดขึ้นอย่างปลงไม่ตก
"เอาน้า...ทุกอย่างจะมาในเวลาที่ใช่เสมอ"
คุณเปรมใจปลอบใจภรรยา
"หวังว่าจะถึงเวลาที่ใช่เร็วๆนี้ก็แล้วกันนะคะ"
- Writer
