ไม่ชอบเด็ก
1537 Words
"โอ้โห้...นี่รินไม่ได้ลงมาแค่สองวันต้นไม้สวยขึ้นขนาดนี้เลยหรอคะ"
หลังจากที่นิรินนอนซมด้วยพิษไข้อยู่สองวัน วันนี้เธอรู้สึกดีขึ้นมากเลยเดินลงมาดูสวนดอกไม้ที่เธอปลูกไว้
"หนูรินวันนี้ตื่นเเต่เช้าเลย"
แม่ปุ้มทักขึ้น
"รินนอนมาสองวันเต็มๆแล้วคะ ถ้าวันนี้ยังนอนอยู่รินคงเป็นปุ๋ยแน่ๆคะแม่ปุ้ม"
เสียงนิรินคุยกับแม่ปุ้มยามเช้ามืด ทำให้คนที่กำลังวิ่งออกกำลังกายอยู่ถึงกับหยุดยืนฟังการสนทนา
"คุณผู้หญิงยังไม่ลงมาเลยคะคุณริน"
นุ่มนิ่มบอก เพราะปกตินิรินจะลงมาช่วยคุณนงนุชทำอาหารตอนเช้า นอกจากที่เธอนอนป่วยอยู่สองวัน
"ไม่เป็นไรคะรินจะไปเดินดูสวนดอกไม้ก่อน"
"ฟ้ายังมืดอยู่เลยนะหนูริน"
"อากาศกำลังดี รินขอไปเเปบเดียวนะคะ"
นิรินอ้อนแม่บ้านเก่าแก่จนใจอ่อน
"ก็ได้คะ หามไปไกลนะคะ"
แม่ปุ้มดักทางไว้ก่อน
"รับทราบค่ะ"
นิรินเดินยิ้มอารมณ์ดีออกมาที่สวนดอกไม้
"อรุณสวัสดิ์ ตื่นกันหรือยังเอ่ย"
อาทิตย์ที่กำลังจะวิ่งผ่านไปถึงกับต้องขมวดคิ้วงงว่านิรินคุยกับใคร เขาค่อยเดินเข้าไปใกล้ๆ
"ไม่เจอกันตั้งสองวันคิดถึงเราไหม"
นิรินก้มลงพูดกับดอกกุหลาบที่อยู่ในแปลง
"คุยกับดอกไม้"
อาทิตย์พูดแล้วส่ายหน้า ก่อนจะออกวิ่งต่อไป
อาทิตย์จะออกมาวิ่งตอนเช้ามืดทุกเช้า
แต่ก็อยู่ที่อากาศด้วย แต่วันนี้อากาศปลอดโปร่งเขาเลยออกมาวิ่ง
"ตายแล้วหนูริน ไหนแม่ปุ้มบอกแค่ออกไปดูสวนดอกไม้ไงทำไมสภาพเป็นแบบนี้"
คุณนงนุชพูดขึ้นเมื่อนิรินเดินเข้ามาในบ้านสภาพเปื้อนเลอะเทอะ ชุดนอนมีแต่ดิน
"พอดีอากาศมันดีรินเลย พรวนดินให้ดอกไม้คะ"
นิรินยิ้มแห้งๆ จังหวะเดียวกันกับอาทิตย์เดินเข้ามาในบ้านด้วยสภาพเหงื่อออกจนเสื้อยืดสีขาวเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ
อาทิตย์เหลือบตามองไปที่นิรินที่ตัวมีแต่ดินแล้วต้องส่ายหน้า
นิรินมองหน้าเขา สายตาเขาบอกเป็นคำพูดออกมาหมดแล้ว โดยที่เจ้าตัวไม่ต้องพูดออกมาเป็นคำพูดเลย
"รินขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะคะ"
"จ้ะ ไปเถอะลูก"
คุณนงนุชบอก
นิรินเดินขึ้นไปชั้นสอง
"เช้ามืดไม่ใช้เวลาที่จะไปเดินอยู่ในสวน หรือถ้าจะไปการเเต่งกายต้องพร้อมกว่านี้ โดยเฉพาะรองเท้า"
อาทิตย์พูดขึ้น เมื่อเขาเดินตามนิรินมาทันตรงหน้าประตูพอดี
"ค่ะ"
นิรินตอบสั่นโดยที่ไม่หันมามองเขา
"ค่ะ..นี้คือเข้าใจหรือเปล่า"
อาทิตย์พูดด้วยน้ำเสียงห่วนๆ
"เข้าใจคะ ต่อไปนี้รินจะไม่เข้าสวนด้วยสภาพนี้อีก"
นิรินหันกลับมามองเขา
"แล้วรู้ไหมเพราะอะไร"
นิรินนิ่งไป
"เพราะสัตว์มีพิษเขาชอบดินชื่นๆ อย่างเช่นในสวน"
"หมายถึงงูหรอคะ"
นิรินตาโต เธอนึกไม่ถึงข้อเลยเเค่คิดก็ขนลุกแล้ว
"เด็ก ม.6 เรื่องแค่นี้ก็น่าจะรู้แล้วนะ"
พูดเสร็จอาทิตย์ก็เดินเข้าห้องตัวเองไป
"หึ..คำก็เด็ก สองคำก็เด็ก ตัวเองไม่เคยเป็นเด็กหรือไงเกิดมาแล้วแก่เลยงี้"
นิรินบ่นคนเดียวเบาๆ ก่อนจะเดินเข้าห้องไป
///////////////////////////////
"สวัสดีครับคุณพ่อคุณแม่"
กิจกับวินยกมือไหว้พ่อแม่อาทิตย์เมื่อก้าวเข้ามาในบ้าน
"ตากิจตาวิน ไปไงมาไงกันลูก"
คุณนงนุชเอ่ยถามเพื่อนสนิทลูกชาย
"วันนี้พวกผมจะมาฝากท้องกับแม่สักมื้อหนึ่งนะครับ"
วินบอกพวกเขาสองคนทำธุรกิจอยู่อีกจังหวัดหนึ่ง พอดีวันนี้มีธุระได้เข้ามาในจังหวัดนี้เลยแวะมากินเข้าที่บ้านเพื่อนเพื่อที่จะได้ทักทายพ่อกับแม่เพื่อนด้วย ทั้งสามคนนอกจากจะเพื่อนรักกันแล้วครอบครัวของทั้งสามยังสนิทกันมากด้วย
"ได้เลยจ้ะ แล้วนี้ตาอาทิตย์รู้หรือยัง"
คุณเปรมชัยถามเพื่อนลูกชาย
"รู้แล้วครับ อีกสักพักก็น่าจะถึง"
วินบอกพ่อแม่เพื่อน แต่สายตาทั้งสองกับสนใจอยู่กับสาวน้อยที่นั่งอยู่ข้างคุณนงนุชมากกว่า
"มาๆ...นั่งกันก่อนลูก ใบหม่อนเอาน้ำมาให้คุณวินคุณกิจหน่อย"
"ค่ะ..คุณผู้หญิง"
"พอดีเลยเดี๋ยวแม่แนะนำสมชิกใหม่ให้รู้จักกัน หนูรินนี้พี่กิจกับพี่วินเป็นเพื่อนของพี่อาทิตย์"
"สวัสดีค่ะ"
นิรินยกมือไหว้ทั้งสองคน วินกับกิจรับไหว้แต่ในสายตาเต็มไปด้วยคำถาม เพราะพวกเขารู้ดีว่าอาทิตย์เป็นลูกชายคนเดียวของบ้านนี้ หรือถ้าเป็นญาติๆ พวกเขาก็รู้จักหมดทุกคน
"กิจ วิน นี้หนูริน เป็นหลานสาวแม่เอง"
"หลานสาวหรอครับ"
กิจกับวินมองหน้ากัน แต่ก็เก็บความสงสัยไว้ในใจ
"ถ้าพี่ๆทำหน้าแปลกใจแบบเปิดเผยขนาดนี้ถามออกมาเลยก็ได้คะ"
นิรินพูดยิ้ม
ทั้งหมดเลยหัวเราะออกมาพร้อมกัน
"สีหน้าพวกพี่มันออกขนาดนั้นเลยหรอครับ"
วินพูดขึ้นยิ้มๆ เขารู้สึกถูกชะตากับเด็กสาวคนนี้จัง
"ชัดมากคะ"
"ฮ่าาๆๆ...มันก็อดสงสัยไม่ได้แหละครับ อยู่ดีๆก็มีหลานสาวเพิ่มขึ้นมา"
กิจกับวินหัวเราะ กิจพูดต่อ
"รินเป็นลูกสาวแม่มุนี แม่มุนีเป็นเพื่อนรักกับคุณป้าค่ะ"
นิรินอธิบายไขข้อข้องใจให้สองหนุ่มเอง
"อ๋อ...แบบนี้นี้เองผมตกใจหมดนึกว่าไอ้อาทิตย์พาน้องหนูน้อยคนนี้เข้าบ้านสะอีก"
กิจพูดขึ้น
"แล้วแม่มุนีไปไหนแล้วละครับพวกผมจะได้ฝากเนื้อฝากตัวเป็นลูกชาย"
วินพูดพร้อมกับมองหา
"รินเกรงว่าจะไม่สะดวกสิคะ"
คุณนงนุชกับคุณเปรมชัยนั้งฟังเด็กๆเขาคัยกัน
"ทำไมละครับ"
วินรีบถาม
"เพราะแม่มุนีขึ้นไปอยู่บนสวรรค์แล้ว รินว่าพี่ๆอย่าตามไปเลยนะคะ"
ทุกคนนิ่งไป ถึงแม้ว่านิรินจะพูดติดตลกแต่ทุกคนมองเห็นความเศร้าในแววตาคู่นั้น
"น้องริน พวกพี่ขอโทษนะครับ"
กิจรีบพูดขึ้นพวกเขาไม่น่าไปถามหาเลย
"ไม่เป็นไรค่ะ นี้แหละคะเหตุผลที่คุณป้ารับรินมาอยู่ด้วย"
"งั้นน้องรินก็เป็นน้องสาวพวกพี่ด้วยสิ วันนี้พวกเราต้องฉลอง กันหน่อยแล้วนะครับ"
"คุยอะไรกันอยู่ครับ เสียงดังไปถึงข้างนอก"
อาทิตย์เดินเข้ามาพอดี
"ตาอาทิตย์มาพอดี งั้นก็คุยกันนะหนุ่มเดี๋ยวไปเตรียมอาหารไว้ให้ หนูรินอยู่คุยกับพี่ๆเขาเถอะจ้ะ"
คุณนงนุชบอกนิริน เมื่อเห็นว่านิรินขยับตัวตามเธอ
"รินไปช่วยคุณป้าดีกว่าค่ะ"
"งั้นก็ได้จ้ะ"
แล้วทั้งคู่ก็เดินออกไป ปล่อยให้หนุ่มๆเข้าคุยกัน
คุณเปรมชัยก็ร่วมวงสนทนากับลูกอีกแปบหนึ่งก็ขอตัวขึ้นด้านบน ปล่อยให้ลูกๆได้คุยกันสะดวกๆ
"อาทิตย์จำน้องแบมได้หรือเปล่า"
วินถามขึ้น
"แบมไหนว่ะ"
อาทิตย์พยายามคิดทบทวนแต่ก็นึกไม่ออก
"น้องแบบลูกเจ้าของโรงแรมไง"
วินยังพยายามให้เพื่อนนึกให้ออก
"ฉันก็นึกไม่ออกอยู่ดี มีอะไร"
อาทิตย์ถามเพื่อน
"ดูเขาสนใจแก เห็นฉันทีไรถามหาแกทุกที"
อาทิตย์เงียบไม่ได้พูดอะไรต่อ
"เงียบนี่หมายความว่าไงว่ะ"
กิจพูดขึ้น
"ก็ไม่หมายความว่าไง จะให้ฉันพูดอะไร"
อาทิยต์บอกกับเพื่อน
"หมายถึงว่าแกสนใจน้องเขาหรือเปล่า เดี๋ยวฉันจะได้ส่งหมายให้"
วินบอกอย่างเหลืออด
"ไม่อ่ะ"
อทาทิตย์บอกเพื่อน
"ทำไมว่ะน้องเขาออกจะน่ารัก แถมยังนิสัยดีด้วย"
"แก่ไม่เอาเองละ"
อาทิตย์บอกเพื่อน
"เออ...นั้นดิเเกไมจีบเองไปเลยว่ะ"
กิจช่วยเสริม
"น้องเขาไม่ใช่สเปคฉัน"
"ตัวเองยังไม่เอามีหน้ามาแนะนำให้เพื่อน"
อาทิตย์บอกพร้อมกับส่ายหน้า
"ก็บอกแล้วไงว่าน้องเขาไม่ใช่สเปค"
วินยังยืนยันคำเดิม
"แล้วสเปคแกเป็นแบบไหนบอกสิ"
กิจถามเพื่อน
"แบบ...น้องรินเลย หน้าคม ตากลม ยิ้มที ใจละลาย"
"ไอ้วิน..ไอ้เวรรินเขาเพิ่งจบ ม6 เองนะมึง"
"จบ ม6 ก็สิบเเปดสิบเก้าฉันสามสิบห้าห่างกันสิบหกปี กำลังดีเลย"
"พอเลยมึง"
อาทิตย์บอกเพื่อน
"ทำไมว่ะหรือมึงหวงน้องริน"
กิจถามแทนวิน
"เออนั้นดิมึงหวงน้องรินหรอว่ะ"
วินเสริมเข้ามาอีก
"ไม่ใช่ รินเข้ายังเด็ก พอๆ..ไปจีบน้องแบบมึงโน้น"
อาทิตย์บอกเพื่อน
"ไอ้อาทิตย์มึงคงไม่ได้หึงน้องรินหรอกใช่ไหม"
วินมองหน้าเพื่อน
"พูดอะไรของมึงวะ มึงก็รู้ว่ากูไม่ชอบเด็ก"
อาทิตย์บอกเพื่อน
- Writer
