เจ็บตัว...ส่งท้ายปิดเทอม
1489 Words
"คุณอาทิตย์มาถึงนี้มีอะไรหรือเปล่าครับ"
ลุงสนหัวหน้าคนงานรีบวิ่งมาหาเจ้านายหนุ่มที่น้อยครั้งนักที่อาทิตย์จะมาด้วยตัวเองแบบนี้
"ไม่มีอะไรหรอกครับลุงสนตามสบายเลยผมแค่เอาคนงานมาส่ง"
อาทิตย์หันไปทางนิรินที่ยืนยิ้มแฉ่งอยู่ข้างๆอาทิตย์
"คุณริน..ไอ้พวกนั้นบ่นหาคุณรินตั้งแต่เช้าแล้วครับ"
ลุงสนหันไปทางคนงานหนุ่มน้อยที่นั่งเกาะกลุ่มกันมองมาทางนี้
อาทิตย์กับนิรินมองตามสายตาลุงสนไป
"คุณรินทางนี้ครับ"
ขนุนหนุ่มหน้าตาดีสุดในแผนกนี้เขานั่งอยู่กับเพื่อนๆที่นิรินเองก็คุ้นเคยเป็นอย่างดี เพราะตั้งแต่ปิดเทอมนิรินเองก็ไปคลุกอยู่ที่เรือนเพาะชำแทบทุกวันจนรู้จักดีทุกคน
"ขนุน..."
นิรินยิ้มออกเมื่อเจอเพื่อนเพราะขนุนอายุเท่ากันกับนิรินพอดี
"งั้นรินขอตัวก่อนนะคะ"
นิริยกำลังจะเดินตรงไปหากลุ่มเพื่อนๆ
"เดี๋ยวก่อน"
อาทิตย์พูดขึ้น ทำให้นิริน ชะงักเท้าทันที
"คะ"
นิรินหันมาถามเขา
"ให้เวลาสองชั่วโมงเดี๋ยวพี่กลับมารับ"
"รินกลับกับคนงานก็ได้ค่ะ"
"ให้เวลาสองชั่วโมง"
อาทิตย์พูดซ้ำด้วยน้ำเสียงเข้มๆ
"ก็ได้ค่ะ สองชั่วโมงก็ได้งั้นรินไปนะคะ"
พูดเสร็จนิรินก็วิ่งออกไปทันที
อาทิตย์มองตามเห็นว่าเธอวิ่งไปหยุดอยู่กับพวกเด็กหนุ่มกลุ่มนั้น
"ฝากด้วยนะครับลุงสน"
อาทิตย์บอกลุงสนหัวหน้าคนงาน
"ครับคุณอาทิตย์ไม่ต้องห่วงนะครับ เด็กๆพวกนั้นนิสัยดีไม่มีอะไรหรอกครับ"
ลุงสนบอกเจ้านายหนุ่ม
อาทิตย์พยักหน้าและเดินขึ้นรถก่อนจะขับออกรถออกไป
สองชั่วโมงต่อมา...
"คุณรินครับลงมาเถอะเดี๋ยวตก"
ขนุนยืนเรียกเธออยู่ข้างล้าง ส่วนนิรินปีนขึ้นไปตอนกิ่งส้มโอบนต้น
"แปบหนึ่งจะเสร็จแล้ว"
นิรินบอก
"โถ้..คุณรินลงมาก่อนครับกิ่งข้างล้างก็มีถ้าคุณรินตกลงมาพวกผมตายแน่ครับ"
ขนุนกังวลขึ้นมา
"เสร็จแล้วๆ...เร่งจังเลยขนุนรินไม่ตกหลอกน่าไม่ต้องห่วง"
เสียงขนุนเงียบไป
"ขนุนได้ยินรินไหม"
นิรินพยายามเรียกอีกครั้งเธอกำลังจัดการมัดกิ่งตอนอยู่
"เสร็จแล้วขนุนรินจะลงแล้วนะ"
เธอก้มมองหาขนุน แต่คนที่ยืนอยู่กลับไม่ใช้ขนุน เเต่กลับเป็นอาทิตย์ที่ยืนจังก้าอยู่
เขาเงยหน้าขึ้นมองเธอที่อยู่บนต้นไม้
"พี่อาทิตย์"
นิรินตกใจที่เห็นเขา ทำให้เธอเหยียบกิ่งไม้พลาด
"ว้ายย..."
"ริน...ระวัง"
อาทิตย์ตะโกนบอกแต่ไม่ทันแล้วนิรินหงายร่วงลงจากต้นส้มโอแบบไม่เป็นท่า
อาทิตย์รีบวิ่งไปรับตรงจุดที่คิดว่าเธอจะร่วงลงมา
"กรี๊ดดด.."
[ตับ...]
"โอ้ยยย.."
ก่อนที่ตัวเธอจะกระแทกกับพื้นดินอาทิตย์วิ่งไปรับตัวเธอไว้ทันแต่ก็ทำให้ทั้งคู่ล้มลงไปอย่างไม่เป็นท่า
นิรินนอนทับอยู่บนตัวอาทิตย์ เธอไม่ได้รับบาดเจ็บอะไร แต่คนที่เจ็บดูเหมือนจะเป็นอาทิตย์มากกว่า
"พี่อาทิตย์"
นิรินตะเกียกตะกายลุกขึ้นจากตัวเขา
ลุงสนกับขนุนรวมทั้งคนงานที่อยู่แถวนั้นรีบวิ่งมาดูเจ้านายหนุ่มด้วยความเป็นห่วง
"คุณอาทิตย์เป็นยังไงบ้างครับลุกได้หรือเปล่า"
ลุงสนรีบเข้ามาถาม
"ได้ครับได้ ผมแค่จุกอยู่"
อาทิตย์บอกพร้อมกับทิ้งศรีษะนอนลงกับพื้นอีกครั้งด้วยความจุก
"พี่อาทิตย์รินขอโทษนะคะ"
นิรินนั่งอยู่ข้างๆเขาอย่างทำอะไรไม่ถูก
ได้แต่จับเเขนเขาไว้
อาทิตย์ขยับตัวลุกขึ้นนั่ง
"ถ้าพี่รับไม่ทันจะเป็นยังไง"
เขาดุนิริน
"รินขอโทษค่ะ"
นิรินทำน่าจ๋อย
"แล้วขึ้นไปทำไม ข้างล้างมีกิ่งเยอะแยะ"
นิรินนั่งก้มหน้าเงียบ อาทิตย์หันไปทางขนุนที่ยืนก้มหน้าอยู่
"อย่าดุขนุนนะคะรินผิดเองขนุนห้ามรินแล้วแต่รินไม่ฟังเอง"
นิรินรีบบอกกลัวว่าขนุนจะโดนไปด้วย
อาทิตย์ลุกขึ้นยืนนิรินรีบประคองเขาไว้
อาทิตย์เหลือบตามองคนตัวเล็กที่พยายามช่วยเขาให้ลุกขึ้น
(ตัวเเค่นี้ถ้าเขาล้มจะช่วยอะไรเขาได้)
อาทิตย์คิดในใจ
"นาย...เดี๋ยวเย็นนี้หลังเลิกงานไปหาฉันที่บ้าน"
อาทิตย์บอกกับเด็กหนุ่มที่ชื่อขนุน
"ครับคุณอาทิตย์"
ขนุนก้มหน้ารับคำสั่งหน้าจ๋อย
"พี่อาทิตย์คะ..."
"ไม่ต้องห่วงยังไงรินก็โดนทำโทษอยู่แล้ว"
อาทิตย์บอกเสียงนิ่ง
ก่อนจะก้าวเท้าเดินไปที่รถโดยมีนิรินช่วย พยุงและเดินตามไปติดๆ
"ตาอาทิตย์เป็นอะไรมาลูก"
คุณนงนุชรีบเดินมาดูลูกชาย
เมื่อเห็นนิรินประคองอาทิตย์เข้ามาในบ้าน
นิรินก้มหน้ารู้สึกผิดที่ทำให้อาทิตย์เจ็บตัว
อาทิตย์เหลือบตามองเห็นแล้วก็อดสงสารไม่ได้
"ไม่มีอะไรหรอกครับแม่ผมสะดุดล้มนิดหน่อย"
อาทิตย์บอกคุณนงนุชที่มีสีหน้ากังวลมาก
นิรินหันไปมองหน้าเขา
"ไปทำยังไงให้ล้มแล้วเจ็บมากไหมลูก"
"ไม่เท่าไหร่ครับ ยังไงผมขอขึ้นไปอาบน้ำก่อนนะครับ"
"จ้ะไปๆ ป้าฝากด้วยนะหนูริน"
คุณนงนุชหันไปบอกนิริน
"ค่ะ..คุณป้า"
นิรินตอบเสียงง๋อยๆอย่างรู้สึกผิด
"ทำไมพี่อาทิตย์ไม่บอกความจริงคุณป้าไปละคะ"
นิรินถามเมื่อเธอประคองเขาขึ้นมาถึงห้องแล้ว เธอเงยหน้ามองเขา
"เฮ้ออ...ไม่อยากเห็นเด็กโดนดุ"
อาทิตย์บอก เขารู้ว่าแม่เขาไม่ดุเธอหรอกแต่เขาไม่อย่างทำให้ผู้ใหญ่เป็นห่วงมากไปกว่านี้
"เวลาคุณป้าโกรธน่ากลัวไหมคะ"
นิรินถามเขาอย่างกลัวๆ
"น่ากลัวมาก"
อาทิตย์แกล้งเธอต่อ
"จริงหรือคะ"
"จริงสิอยากเห็นไหมละจะได้ไปบอกความจริงคุณแม่"
"มะ..ไม่เอานะคะ"
นิรินรีบบอก
"กลัวโดนดุหรือไง"
"เปล่าคะ กลัวคุณป้าเสียใจที่ทำลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของคุณป้าเจ็บตัวต่างหาก"
"ทีหลังก็อย่าดื้ออีก"
"รู้แล้วค่ะ งั้นรินขอไปอาบน้ำก่อนนะคะ"
อาทิตย์พยักหน้า นิรินเลยปล่อยมือจากเขาและเดินเข้าห้องตัวเองไป
"คุณป้าเห็นพี่อาทิตย์ไหมคะ"
นิรินเดินลงมาข้างล้างจนเกือบจะได้เวลาอาหารเย็นแล้ว
"ป้าเห็นคุยกับคนงานอยู่ตรงสวนหย่อมหน้าบ้านไม่รู้มีอะไรกัน"
นิรินรีบเดินออกไปดูทันทีเพราะเธอรู้ดีว่าอาทิตย์นัดให้ขนุนมาหา
"เข้าใจก็ดีแล้ว ตั้งแต่พรุ่งนี้ก็ไม่ต้องมาทำงานแล้ว"
"ครับคุณอาทิตย์
นิรินเดินมาทันได้ยินทั้งสองคุยกันพอดี
"พี่อาทิตย์พี่จะไล่ขนุนออกไม่ได้นะคะ"
นิรินรีบเดินเข้าไปหาทั้งสองคนทันที
อาทิตย์กับขนุนหันมามองนิรินพร้อมกัน
"ไล่ออก"
อาทิตย์กับขนุนมองหน้ากัน
"ใครบอกว่าพี่จะไล่ขนุนออก"
อาทิตย์มองมาทางเธออย่างรอคำตอบ
"รินได้ยินว่าพี่อาทิตย์บอกขนุนว่าไม่ต้องมาทำงานอีก พี่อาทิตย์ใจร้ายไปหรือเปล่าคะ ขนุนเขาต้องหาเงินส่งน้องๆเขาเรียนอีกนะคะ"
นิรินพูดเป็นชุด อาทิตย์นั้งกอดอกมองเธอนิ่ง
"คุณรินครับคือว่า...คุณอาทิตย์ไม่ได้..!!"
"ขนุนไม่ต้องแก้ตัวแทนพี่อาทิตย์หรอก พี่อาทิตย์ใจร้าย"
ขนุนยังพูดไม่จบนิรินก็พูดแซกขึ้นมาทันที
"คุณอาทิตย์จะให้ขนุนไปเรียนต่อให้จบ ม.6 และจะให้ขนุนเรียนต่อมหาลัยด้วย"
ขนุนรีบอกก่อนที่นิรินจะเข้าใจผิดไปกันใหญ่
"ห๊ะ!..จริงหรอคะ"
นิรินอ้าปากค้าง
"ไม่จริงมั่ง"
อาทิตย์รีบพูดประชดขึ้นทันที
"พี่อาทิตย์จะให้ขนุนไปเรียนหรอ...เย้...พี่อาทิตย์ใจดีที่สุดเลย"
นิรินนั่งลงข้างๆอาทิตย์เธอจับแขนเขาเขย่าอย่างดีใจ
"เห็นไหมเราบอกขนุนเเล้วว่าพี่อาทิตย์ใจดี"
"หึ...ทีอย่างงี้ละใจดีขึ้นมาเชียว"
อาทิตย์มองหน้าไอ้คนที่โวยวายเมื่อกี้หายไปไหนแล้ว
"แถมยังจะส่งน้องของขนุนเรียนอีกด้วย ผมสัญญาว่าจะตั้งใจเรียนและจะกลับมาทำงานกับคุณอาทิตย์นะครับ"
"เอาเถอะ...แต่ทุกอย่างก็ต้องเป็นไปตามข้อตกลงของเรา"
"ครับผม งั้นผมขอไปบอกข่าวดีพ่อกับแม่ก่อนนะครับ คุณรินขนุนไปก่อนนะครับ"
ขนุนหันมาบอกนิรินก่อนจะรีบ ปั่นจักรยานออกไปทันทีด้วยความดีใจ
"เออ..รินไปช่วยคุณป้าตั้งโต๊ะอาหารดีกว่านะคะ"
พูดเสร็จนิรินก็รีบวิ่งออกไปทันที
อาทิตย์ได้แต่มองตามและส่ายหน้า
- Writer
