ดั่งไฟที่เผาใจ

ตอนที่9 เกิดอะไรขึ้น

ตกค่ำของวันเดียวกันปณิตาทำอาหารรอภูวินกลับมาทานพร้อมหน้ากัน เธอเลือกทำแต่อาหารที่เขาชอบเพื่อเอาอกเอาใจคนรักตามที่เธอตั้งเป้าหมายเอาไว้ จะสนใจพ่อของลูกให้มากกว่าที่เคยผ่านมาเพื่อให้ความสัมพันธ์ดีขึ้นและจะต้องดียิ่งขึ้นมากกว่าตอนนี้ที่เป็นอยู่ แค่คิดถึงเรื่องเมื่อคืนที่ผ่านมาเธอก็ต้องยิ้มให้กับตัวเองอีกครั้ง เธอละเลยหน้าที่ของคำว่าเมียไปนานอย่างที่ภูวินเคยต่อว่า แต่ทว่าความสัมพันธ์ทางกายที่เกิดขึ้นก็ทำให้ทุกอย่างแปรเปลี่ยนอย่างที่เธอสัมผัสได้ในเช้าวันนี้ ภูวินที่เคยหน้าบึ้งตึงตลอดเวลาเขากลับยิ้มเหมือนอย่างที่เคยยิ้มให้ได้เห็น แถมก่อนออกไปทำงานก็ยังหอมแก้มกอดล่ำลากัน ซึ่งภาพแบบนี้แทบจำไม่ได้แล้วว่าเกิดครั้งล่าสุดนั่นคือเมื่อไหร่

"จะทุ่มครึ่งแล้วทำไมพี่ภูยังไม่ถึงบ้านอีกนะ" หญิงสาวมองนาฬิกาบนข้อมือของตัวเอง พร้อมกับใบหน้าชะเง้อมองทางประตูอยู่บ่อยครั้ง

"แม่มองอะไรคะ?" หนูน้อยฟ้าใสเดินมายืนข้างผู้เป็นแม่แหงนหน้าขึ้นมองพร้อมกับส่งยิ้มให้อย่างน่ารัก

"แม่รอพ่ออยู่ค่ะลูก"

"พ่อไปไหน ทำไมไม่มา"

"ขับรถอยู่มั้งคะ เดี๋ยวคงจะถึงแล้ว"

"โทรหา หนูจะโทรหาพ่อ" ฝ่ามือเล็กจับแขนคนเป็นแม่เขย่า 2-3 ทีเพื่อให้ได้ในสิ่งที่ตัวเองต้องการเดี๋ยวนี้

"เดี๋ยวพ่อก็มาถึงแล้วมั้งลูก"

"โทรเลย หนูจะคุย"

"งั้นเดี๋ยวเราเดินไปเอาโทรศัพท์แล้วก็โทรหาพ่อกันนะคะ"

ปณิตายกตัวลูกสาวอุ้มขึ้นพร้อมกับพากันเดินไปที่ห้องรับแขกตรงที่โทรศัพท์วางอยู่

"พี่ติดธุระ ไม่ต้องรอกินข้าวเย็นนะโรส พี่คงกลับถึงบ้านดึกหน่อยวันนี้"

ข้อความถูกส่งมาเมื่อสองชั่วโมงที่แล้วแต่เธอเพิ่งจะมาเห็น ทำไมไม่โทรมานะจะได้ไม่ต้องรอเก้อนานขนาดนี้ ถ้ารู้ว่าจะกลับดึกคงจะได้กินข้าวพร้อมกับลูกสาวไปแล้ว

หนูน้อยฟ้าใสจ้องมองหน้าคนเป็นแม่ที่แปรเปลี่ยนไปอย่างไม่เข้าใจ

"โทรหาพ่อ หนูจะคุยตอนนี้"

ปณิตาหันมายิ้มให้กับลูกสาวอีกครั้ง พร้อมกับลูบผมของลูกสาวเบา ๆ

"แม่ว่าไม่ต้องโทรหรอกค่ะลูก เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าฟ้าใสค่อยคุยกับพ่อนะคะ ตอนนี้พ่อทำงานอยู่"

"แต่หนูจะคุย แม่โทรสิคะ"

ปณิตากดเบอร์โทรออกให้กับลูกสาว หนูน้อยเอาโทรศัพท์มาแนบชิดกับใบหูตัวเอง

"พ่ออยู่ไหนคะ?"

"อยู่กับน้าพลอยเองค่ะ ฟ้าใสจะคุยกับคุณพ่อเหรอคะ?"

"น้าพลอย พ่ออยู่ไหนคะ?"

ปณิตาได้แต่มองตาปริบ ๆ กดเบอร์โทรหาพ่อของลูกแต่ทำไมถึงมีคนอื่นมารับโทรศัพท์แทนได้หรือว่าภูวินเดินไปเข้าห้องน้ำแล้วโทรศัพท์วางอยู่บนโต๊ะ แล้วพลอยไพลินหวังดีรับสายแทน?

"ค่ะ หนูจะรอพ่อโทรมา"

หนูน้อยวางสายด้วยสีหน้าที่ดูเศร้าไม่ต่างจากคนเป็นแม่เลย นึกว่าจะได้คุยกับพ่ออย่างที่ตั้งใจแต่ทำไม่ถึงไม่ได้คุยกับพ่อเลย

"พ่อไม่อยู่เหรอคะ?"

"ไม่ค่ะ"

"น้าพลอยบอกว่าไปไหนคะ?"

"ออกไปซื้อของ"

"แล้วทำไมต้องทำหน้าเศร้าคะ เดี๋ยวพ่อก็โทรกลับมา แม่พาไปอาบน้ำดีกว่านะคะ วันนี้แม่จะอ่านนิทานให้ฟัง เอาหลาย ๆ เรื่องเลย"

"แต่หนูจะคุยกับพ่อ"

"เดี๋ยวอาบน้ำเสร็จพ่อก็จะโทรกลับมาหาฟ้าใสแล้ว ไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดนอนสวย ๆ ตอนพ่อ video call มาพ่อจะได้บอกว่าหนูสวยจังใช่ไหมคะ?"

ลูกสาวพยักหน้ายิ้มรับ ก่อนจะรีบเดินจับจูงมือของผู้เป็นแม่เดินพากันขึ้นไปบนชั้น 2 ของบ้าน แต่ปณิตาก็ยังคงมีคำถามที่ยังค้างคาอยู่ในใจ ภูวินส่งข้อความมาบอกว่าติดธุระกลับดึก ธุระอะไรถึงต้องมีพลอยไพลินไปด้วยหรือเขาสองคนต้องออกไปคุยงานกับลูกค้าด้วยกันหรือเปล่า แต่พลอยไพลินก็ไม่ใช่เลขาส่วนตัวที่จะตามติดภูวินได้มากขนาดนี้ ก่อนจะสลัดความคิดมากที่ชวนให้ฟุ้งซ่านนั้นออกจากหัว เธอควรจะเชื่อใจภูวินมากกว่าระแวงเขาอยู่แบบนี้ พยายามบอกตัวเองว่าภูวินไม่มีวันทำให้เธอเสียใจได้หรอก ที่มาผ่านตัวเองงี่เง่าและคิดมากกับเรื่องระหว่างเขาและพลอยไพลินมาแล้วครั้งหนึ่ง ภูวินรักเธอและลูกเขาจะไม่มีวันทำให้เธอต้องเสียใจ เธอยังคงเชื่อใจเขาได้นั่นคือสิ่งที่พร่ำบอกกับตัวเอง

ภูวินกลับมาถึงบ้านเกือบห้าทุ่มเข้าไปแล้ว ไฟห้องนอนถูกเปิดไว้เพียงแสงสลัวบนหัวเตียง พร้อมกับร่างบอบบางที่นอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียงกว้างที่เคยว่างเปล่ามานานหลายปี แทบจะนับครั้งได้ว่าปณิตาเคยกลับมานอนบนเตียงนี้กับเขากี่ครั้งหลังจากมีลูก แต่เมื่อคืนที่ผ่านมาคงเป็นค่ำคืนที่แสนพิเศษและมีความสุขมากกว่าทุกครั้งไม่ปฏิเสธเลย

ปณิตาสะดุ้งตื่นขึ้นเหมือนคนฝันร้าย เธอดีดตัวลุกขึ้นนั่งในทันที พร้อมกับจ้องมองหน้าภูวินตาปริบ ๆ เหมือนคนโดนผีหลอก

"เป็นอะไรน่ะโรส เหงื่อแตกพลั่กเชียว" ภูวินนั่งลงบนเตียงข้างกายของหญิงสาว ฝ่ามือหนาโอบกอดรอบบ่าเอาไว้ปลอบประโลมเบา ๆ

"โรสแค่ฝันไม่ดี พี่ภูกลับมานานหรือยัง?"

"เพิ่งมาได้ไม่กี่นาทีเอง ฝันอะไรทำไมดูตกใจมากแบบนี้ล่ะ"

ปณิตาจ้องมองหน้าของคนที่รัก เธอไม่เชื่อความฝันของตัวเอง แต่เพียงแค่ตกใจจนสะดุ้งตื่นตามสัณชาตญาณเพียงเท่านั้น

"ฝันไปเรื่อยค่ะ ฝันว่าพี่ภูมีผู้หญิงคนอื่น เขาเดินมาบอกโรสว่าเขาท้องกับพี่ภู ตลกดีนะคะ"

"ว่าไปนั่น ฝันอะไรไร้สาระ โรสนอนต่อเถอะ"

ปณิตามองสำรวจคนตรงหน้าอีกครั้ง เมื่อเช้าภูวินออกจากบ้านไม่ใช่ชุดนี้นี่นาหรือว่าเธอจำผิด

"พี่ภูใส่ชุดนี้ออกไปทำงานเหรอคะ?"

ภูวินจ้องมองหน้าคนที่ถาม เหมือนกับปณิตากำลังจ้องจับผิดตัวเองอยู่

"จับผิดพี่อยู่งั้นสินะ ใครมาเล่าอะไรให้โรสฟัง อยากเชื่อใครก็เชื่อไปเลยไม่ต้องมาเชื่อใจพี่หรอก"

ปณิตางงกับสิ่งที่ภูวินตอบ เธอไม่ได้จับผิดอะไรใครทั้งนั้น ก็แค่ถามแต่ทำไมภูวินดูหงุดหงิดหัวเสียขึ้นมาอีกแล้ว

จนหญิงสาวต้องเป็นฝ่ายง้อเขาก่อน อ้อมแขนเรียวเล็กโอบกอดรอบเอวหนาเอาไว้ ซบใบหน้าลงบนอกแกร่งออดอ้อนเพื่อเอาใจ

"โรสเชื่อใจพี่ภูอยู่แล้ว ไม่มีใครมาเล่าบอกอะไรโรสทั้งนั้น พี่ภูโกรธโรสเหรอคะ?"

หญิงสาวปรายสายตาขึ้นมองเสี้ยวหน้าของผู้ชายที่รัก ภูวินก้มหน้าลงมามองสีหน้าแปรเปลี่ยนเป็นปกติอีกครั้ง

"เปล่า แล้วสมมุติว่ามีคนอื่นมาพูดอะไรไม่ดีเกี่ยวกับพี่ โรสจะเชื่อเขาไหม?"

"ใครล่ะคะ? จะมาพูดทำไม?"

"ไม่รู้ เผื่อว่าวันหนึ่งมีใครสักคนมาพูดไง พี่ก็ถามเผื่อไว้"

"โรสไม่เชื่อคำใครง่าย ๆ หรอกค่ะ แต่ถ้าเขามีหลักฐานมาประกอบโรสก็อาจจะมีเชื่อบ้าง ว่าแต่โรสเชื่อใจพี่ภูได้ใช่ไหม?"

"ทำไมถามอะไรแบบนี้อีกแล้ว อย่าบอกนะว่าเอาความฝันบ้า ๆ นั่นมากล่าวหาพี่?"

"ไม่ใช่ ก็แค่ถามพี่ภูหงุดหงิดเป็นตาแก่อยู่เรื่อย ตอนค่ำลูกโทรไปหา รอพี่ภูโทรศัพท์กลับ ทำไมไม่โทรกลับมาล่ะคะ คุณพลอยไม่ได้บอกหรือไง?"

ภูวินถึงกับคิ้วขมวดเข้าหากัน ปณิตาให้ลูกสาวโทรไปเช็กเขาเพราะไม่ไว้ใจหรือไงนะ แล้วทำไมพลอยไพลินไม่ได้บอกว่าฟ้าใสโทรหา เขาจะได้รีบโทรกลับ

"พี่มีเรื่องวุ่น ๆ น่ะ ว่าจะโทรแต่มันดึก เลยคิดว่าลูกคงหลับไปแล้ว เอาไว้พรุ่งนี้พี่ไถ่โทษให้ลูกก็แล้วกัน พี่ไปเปลี่ยนชุดก่อนนะจะกลับมานอนกอดโรสเหมือนเมื่อคืน"

ปณิตาจำใจต้องผละออกจากอ้อมกอดของภูวิน ปล่อยให้เขาได้ลุกเดินไปยังห้องน้ำจัดการธุระส่วนตัวของตัวเอง ไม่กี่นาทีหลังจากนั้นภูวินก็กลับมานอนเคียงข้าง สวมกอดมอบความอบอุ่นให้แก่กันและกัน

"โรสรักพี่ภูนะคะ"

ปณิตาจะเป็นคนพูดบอกเขาทุกครั้งเป็นเรื่องปกติ ภูวินพยักหน้ายิ้มรับ จูบซับหน้าผากมนเบา ๆ

ไม่ถึงสิบนาทีภูวินก็นอนหลับไปก่อนแล้ว ปณิตาได้แต่นอนจ้องมองหน้าคนที่หลับสนิท มีคำถามที่ค้างคาใจในหลาย ๆ เรื่อง ใจจริงอยากถามด้วยซ้ำทำไมผู้หญิงคนนั้นถึงรับโทรศัพท์แทน ทำไมภูวินถึงไม่บอกรักเธอตอบหรือว่าเขาจะไม่ได้รักเธอเหมือนเมื่อก่อนแล้ว? ไหนจะคำถามจากเขาว่าถ้ามีคนมาเล่าอะไรให้ฟังจะเชื่อคนอื่นไหม คนอื่นคือใครล่ะแล้วทำไมต้องถามแบบนี้ ใครจะเอาอะไรมาพูดกับเธอได้ ไหนจะเรื่องชุดใหม่ที่ใส่วันนี้ ไหนจะกลิ่นตัวที่หอมผิดแปลกไปจากทุกวัน ภูวินไปทำอะไรที่ไหนมา เธอควรระแวงเขาไหมหรือว่าเชื่อใจต่อไปเพื่อให้ตัวเองไม่ต้องคิดมากให้ปวดหัวอย่างตอนนี้ที่กำลังเป็นอยู่