อธิปกถอนหายใจเดินหน้าหงอยไปหาที่นั่งอย่างรู้ตัว ยังดีที่นริศตายังพอจะไว้หน้าเขาอยู่บ้างเลยเดินมานั่งด้วยกัน ไม่แยกไปนั่งอีกโต๊ะให้เขายิ่งอับอายขายหน้า ทั้งคู่สั่งสุกี้รสแซ่บอย่างไม่คิด รวมถึงเขาด้วย พีรวัสพูดคุยกับเมียเขาอย่างออกรส รำลึกความหลังกันไม่หยุด ส่วนเขาเลือกจะนั่งเงียบๆ เป็นแค่ผู้ฟังที่ดีก็พอ
กินไปได้ไม่เท่าไรนริศตาก็เหลือบเห็นเด็กน้อยถือตะกร้าดอกกุหลาบเดินเร่ขายไปมาอยู่นอกร้าน แต่ไม่มีคนซื้อเลย เธอมองด้วยความสงสารอดนึกถึงตัวเองตอนเด็กๆ สมัยที่ยังลำบากไม่ได้ มีใจอยากจะช่วย แต่พีรวัสเคาะกระจกเรียกเด็กน้อยเข้ามาในร้านเสียก่อน
“กุหลาบขายยังไง?”
“ดอกละยี่สิบค่ะ แบบช่อหนึ่งร้อยบาท”
“พี่เอาช่อหนึ่ง” เขาพูดพร้อมยื่นแบงก์พันให้เด็ก รับดอกไม้มาแล้วเอ่ย “ไม่ต้องทอน”
“ขอบคุณค่ะพี่” เด็กน้อยถือเงินยกมือไหว้ด้วยความดีใจ ก่อนจะวิ่งหายออกไปจากร้าน เดาว่าคงจะรีบเอาเงินไปให้พ่อแม่
นริศตามอง
