นริศตาชาวาบไปทั้งตัวราวกับถูกสตัฟฟ์ จะขยับปากก็ยังไม่ได้ หัวคิ้วขมวดแน่นเป็นปมเพราะความเจ็บปวดที่ถูกสายตายิ้มเย้ยเป็นต่อเสียดแทงหัวใจ กระทั่งไม่รู้ตัวเลยว่าเสียงที่เปล่งออกไปทั้งแผ่วหวิวและใจหายมากแค่ไหน
“เธอว่าอะไรนะ?”
อลิสาเชิดหน้าวางท่าเย่อหยิ่งเหนือนริศตาหลายเท่า จากคนที่ถูกเล่นงานกลับพลิกเกมเป็นฝ่ายเล่นงานศัตรูให้เจ็บปวดบ้าง
“ยังได้ยินไม่ชัดอีกเหรอ ฉันบอกว่าลูกของเรากำลังจะได้ลืมตาออกมาวิ่งเล่น เป็นพี่น้องพ่อเดียวกันไงละ”
คล้ายสมองไม่รับหรือช็อกจนทำอะไรไม่ถูก นริศตาที่มึนงงจึงเอาแต่กะพริบตาพลางเลียริมฝีปาก กลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคออย่างพูดไม่ออก เปิดโอกาสให้คนที่ยิ่งได้ใจหัวเราะเยาะ เอ่ยซ้ำเติมความเจ็บปวดให้ร้าวลึกไปถึงกระดูกว่า
“ยังต้องให้ฉันพูดชัดๆ อีกมั้ยว่าเด็กคนนี้เป็นลูกของ ‘พี่ปก’ เธอว่าถ้าฉันบอกเรื่องนี้ให้เขารู้ เขาจะดีใจมากขนาดไหน คงจะเห่อลูกน่าดู ถึงตอนนั้นอย่าพูดถึงว่าเ
