“ตากริชสบายดีจ้ะ เดี๋ยวมีนก็จะได้เจอ เอาเป็นว่ามีนย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านเมื่อพร้อมก็แล้วกัน”
“ต้องมาอยู่ที่นี่เลยเหรอคะ” มีนาถามอย่างแปลกใจ เธอคิดว่าจะให้มาดูแลลูกตอนกลางวันเสียอีก
“ใช่จ้ะ หรือมีปัญหาอะไรหรือเปล่าจ๊ะ”
“มีนไม่มีปัญหาอะไรกับใครหรอกค่ะ แต่คนอื่นจะโอเคให้มีนอยู่เหรอคะ”
“ถ้าหมายถึงพี่ฤทธิ์ ขานั้นเขาไม่ค่อยกลับบ้านหรอกนะ งานเขาก็เยอะ และมีอะไรให้ทำตั้งมากมาย ไม่ได้มาสนใจหรอกว่าฉันจะรับใครเข้าทำงาน” รังรองไม่ได้บอกว่าพี่ชายมีเรื่องให้ทำมากมายคือเรื่องผู้หญิงนั่นเอง
ตั้งแต่ย้ายไปอยู่ต่างประเทศ พี่ชายก็ยังใช้ชีวิตเสเพลเหมือนเดิม รังรองมองอดีตเมียในบ้านของพี่ชายด้วยสายตาที่มีนาอ่านไม่ออก แต่เธอก็นึกเข้าข้างตัวเองว่าสายตานั้นมันเต็มไปด้วยความเมตตาเช่นเดิม
แม้เธอจะอยู่ในบ้านหลังนี้เพียงไม่นาน แต่รู้ดีว่ารังรองนั้นไม่เหมือนคนอื่น เธอเป็นคนดีและพร้อมที่จะช่วยเหลือทุกคน
“มีนขอตัวไป
