“มาแล้วเหรอจ๊ะ เก็บของเร็วดีจริง” รังรองที่นั่งรออยู่เอ่ยขึ้นเมื่อผ่านไปไม่ถึงสองชั่วโมง คนขับรถก็พามีนากลับมาพร้อมกระเป๋าใบเล็ก
“ข้าวของมีแค่นี้เหรอจ๊ะ”
“ค่ะคุณเริง” เธออยู่หอพักในโรงพยาบาลตามการช่วยเหลือของแก้วตาและทำงานอยู่ที่นั่น ตัวคนเดียวเลยอาศัยข้าวแกงที่โรงอาหาร ส่วนเงินก็เก็บเอาไว้ ไม่ค่อยได้ใช้จ่ายอะไร เพราะหวังว่าสักวันเงินจำนวนนั้นจะได้นำมาใช้ประโยชน์อะไรได้บ้าง
“อาบน้ำอาบท่าเสียก่อนให้เรียบร้อย อีกครึ่งชั่วโมงตากริชจะกลับมาแล้ว วันนี้มีนก็เริ่มทำงานได้เลยนะ”
“ค่ะคุณเริง” มีนารีบนำข้าวของไปเก็บ และอาบน้ำอาบท่าอย่างรวดเร็ว เธอออกมาจากห้องก็เจอเข้ากับเริงฤทธิ์
ดูเหมือนเขาจะชะงักไป กวาดสายตามองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า อาการอึ้งของเขา กลายเป็นใบหน้าที่บึ้งตึงในทันที
“เธอมาทำอะไรที่นี่”
“เอ่อ...”
“พี่เลี้ยงคนใหม่ของตากริชไงคะพี่ฤทธิ์” เสียงของรังรองดังขึ้น ทำให้มีนาไม่ต้องตอบ
