ตอนที่ 5 น่ากิน

714 Words
โรซารี่จึงเดินไปที่ห้องแต่งตัว มองดูตู้เสื้อผ้าที่ฝังอยู่ในผนังรอบห้องเธอเดินไปเลื่อนตู้เปิดออก มีแต่เสื้อสูทดำขาวเทา และเสื้อหนังสีดำห้าตัว พอเลื่อนอีกตู้เชิ้ตแขนยาว ไล่โทนสีขาว เทา และดำ พอเธอเลื่อนตู้ข้างกันเป็นกางเกงสแล็คสีเทาดำ กางเกงวอร์ม และกางเกงยีน ถัดไปเธอจึงเปิดอีกตู้ มีรองเท้าหนังราคาแพงสีดำวางเป็นชั้น ประมาณสิบชั้นเห็นจะได้ เธอมองมายังโต๊ะกระจกขนาดใหญ่สองโต๊ะ โดยโต๊ะแรก มีเนคไทม้วนเป็นวงกลมหลากหลายสีวางอยู่ในช่อง และด้านข้างมีกระดุมไม้ขนาดเท่ามือเด็กทารกสามารถเลื่อนออกมาได้ ส่วนโต๊ะที่สองเป็นเข็มขัดหนังราคาแพงวางม้วนกลมเรียงในช่อง และข้างล่างตู้มีชั้นวางถุงเท้า เธอจึงเลื่อนออกมาดูมีถุงเท้าสีดำสนิทอยู่หลายสิบคู่ เธอจึงหยิบเสื้อเชิ้ตสีขาวจากตู้เสื้อเชิ้ต หยิบสูทสีเทาเข้มจากตู้เสื้อสูท หยิบกางเกงสแล็คจากตู้กางเกงสแล็ค ไปแขนที่ราวไม้ หยิบรองเท้ามาวางไว้ตรงหน้าราวไม้ และหยิบถุงเท้าวางข้างบนสตูลหนัง โรซารี่เดินมายังตู้อีกฝั่ง เลื่อนตู้หลังแรกมองดูเสื้อหลากหลายสีเรียงตามไล่โทนสี เธอจึงเอาเสื้อเชิ้ตสีขาวออกมาจากตู้เสื้อ เดินมาอีกตู้เธอจึงหยิบกางเกงขาสั้นสีดำที่พับไว้อย่างเรียบร้อยออกมาจากตู้กางเกง เธอจึงเดินมาเปิดตู้ข้างๆ เป็นตู้ของชุดชั้นในเธอจึงเอาบาร์เซียสีขาว และจีสตริงสีขาวออกมาจากตู้ชุดชั้นใน แล้วเธอก็ก้าวเดินไปแต่งตัวที่หน้ากระจกบานใหญ่จนเสร็จสิ้น และก้าวเดินมาหน้าห้อง เธอเห็นว่านฤดลใช้ผ้าเช็ดหัว ขณะที่ก้าวเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยเรือนร่างเปลือยเปล่าล่อนจ้อนในชุดวันเกิด อีกทั้งเขายังเผยยิ้มให้เธอ เธอจึงก้าวเดินออกไปโดยทันที นฤดลมองเธอที่ก้าวเดินออกไปด้วยความเร็ว ทำให้เขาเผยรอยยิ้ม เขาคิดว่าเธอแตกต่างจากผู้หญิงคนอื่นทั่วไป ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นคงวิ่งเข้าหาเขาอย่างไม่รีรอและพร้อมพลีกายให้ตนสุขสม แต่กลับเธอมันช่างแตกแยกจากพวกเธอเหล่านั้น เธอไม่ได้สนใจที่จะร่วมเตียงกับเขาแม้แต่น้อย นฤดลเปิดประตูออกมาจากห้อง เขาได้กลิ่นกาแฟลอยขึ้นมาบนบ้าน เขาจึงก้าวเดินเดินลงมาด้านล่างเดินผ่านห้องอาหาร มายังห้องครัวเห็นว่าโรซารี่กำลังเทน้ำร้อนลงใส่แก้ว ส่วนสาวใช้กำลังทอดไข่ดาวใส่จาน “กาแฟหอมจัง” เสียงของชายหนุ่มน้ำให้เธอหันมามองเขา ที่กำลังเผยยิ้มมองเธอ เธอไม่ได้สนใจที่จะมองเขาเนิ่นนาน หยิบแก้วกาแฟใส่จานรอง นำวางที่หัวโต๊ะ ส่วนแม่บ้านสาววางจานอาหารเช้าที่ประกอบไปด้วยไข่ดาว ไส้กรอก แฮม และผักสลัด “วันนี้มีแต่ของดูน่ากิน” นฤดลเอ่ยบอกอีกครั้งและยิ้มให้โรซารี่ โรซารี่จึงขนมปังก้อนกลม ที่มีเนยอยู่ในจาน มาวางบนโต๊ะ แดเนียลจึงนั่งลงบนเก้าอี้ “คุณไม่กินเหรอ” เขาเอ่ยถามเธอ “ไม่ฉันกินแล้ว” โรซารี่เอ่ยบอกเช่นนี้ แล้วก้าวเดินออกจากห้องครัวไป เขามองอาหารตรงหน้าแล้วถอนหายใจ “นายท่านคะ” เสียงจากหญิงสาวเอ่ยขึ้นมา ทำให้เขาหันไปมองหญิงสาวที่มองเขาด้วยรอยยิ้ม “มีอะไรหรือดวงใจ” นฤดลเอ่ยถามด้วยความสงสัยว่าทำไมเธอถึงเรียกเขา “คุณนายต้องการ การปรับตัว เธออยู่เมืองนอกมาหลายปี ทำให้เธอไม่คุ้นชินกับการที่ต้องใช้ชีวิตอยู่แบบนี้ ไม่ช้าเธอก็คงปรับตัวได้ค่ะ” อย่าลืมเข้ามากดหัวใจและคอมเม้นท์ให้ไรท์ด้วยน๊าาาาาา 1 เม้นท์ 1 กำลังใจ
Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD