มาเฟียร้ายพ่ายรักยูจิน

สายตาทายใจ

ตอน 6

ตัดมาบรรยากาศในงานวันเกิด...

บรรยากาศภายในบ้านของเชอร์เรส คึกคักไปด้วยแขกเหรื่อที่มาร่วมอวยพรวันเกิดให้กับ มาดามอริญญาหญิงงามผู้ดีเก่าในวัย 55 ปี ผู้เป็นแม่ของวาคินและวายุ

เสียงพูดคุยคลอเคล้าเสียงเพลงเบาๆ บรรยากาศในบ้านดูอบอุ่นแต่ไม่ใช่สำหรับวายุ

วายุ

รู้สึกว่ามีดวงตาคมคู่หนึ่ง ยืนจ้องมองมาที่เขา

"เฮียมองแบบนี้...ไม่ดีแน่..."

วาคิน

เดินเข้ามาใกล้จากอีกมุมของห้อง มือหนึ่งโอบคอวายุไว้แน่นหนา ราวกับพี่ชายแสนรักกำลังจะหยอกล้อน้อง… แต่สายตาคมกริบนั้นกลับไม่สอดคล้องกับรอยยิ้ม

"วายุ…"

เสียงเรียกเบาๆ แต่หนักแน่น เหมือนคำถามที่ยังไม่พูดแค่เพียงแววตาที่มองสบ วายุก็รู้ได้ทันที… พี่ชายกำลังถามถึง 'ยูจิน'

"คะ... ครับเฮีย!

วาคิน

ยิงคำถามทันที

"ไหนล่ะแฟนนาย ไม่มาร่วมงานวันเกิดคุณแม่เหรอ? ไหนบอกว่าเป็นแฟนกัน เดี๋ยวเฮียส่งลูกน้องไปรับมาให้นาย นายติดอะไรมั้ย"

วาคินหรี่ตามองน้องชายอย่างส่งสัย แล้วยกคิ้วเจ้าเล่ห์

วายุ

หัวใจเต้นถี่ สายตาวูบลงต่ำอย่างไม่รู้จะตอบยังไง กลืนคำพูดไว้กลางลำคอ รู้สึกถึงแรงกดดันที่มองไม่เห็น

"เอ่อ...! เธอ!.. ไม่ค่อยถนัดงานสรรค์ ครับเฮีย"

ทันใดนั้น

เสียงปรบมือ และเสียงทักทายก็ดังขึ้นจากอีกมุม

มาดามอริญญา

เดินเข้ามาในงานในชุดผ้าไหมเรียบหรู ทุกสายตาหันไปหาเธอ รวมถึงวาคินและวายุ

วาคิน

เขาเดินเข้าไปรับแม่ด้วยความเงียบไม่ต้องพูดใดๆ

"Buon compleanno, mamma. Ti voglio bene."

"สุขสันต์วันเกิดครับแม่... รักแม่นะ"

วายุ

สวมกอดมาดามอริญญาเบาๆ

"Buon compleanno, mamma."

วายุ

สบโอกาสรีบถอยออกมาหนึ่งก้าว เหมือนลอดพ้นจากพันธนาการที่มองไม่เห็น เขาสูดลมหายใจเข้าลึก ก่อนจะปล่อยออกมาแรง ๆ แบบคนเพิ่งหลุดพ้นจากแรงกดดัน

"เฮ้อ… โล่งไปที"

แต่ในใจของเขารู้ดี… วาคินจะไม่หยุดแค่นี้

ในขณะที่งานวันเกิดของมาดามอริญญา เต็มไปด้วยแขกผู้ทรงเกียรติ เสียงหัวเราะเบาๆ และเสียงดนตรีอบอวลอยู่ทั่งงาน

มาดามอริญญา

"ขอบคุณทุกคนที่ร่วมงานในวันนี้ เป็นอีกหนึ่งปีที่ได้มาพร้อมหน้าพร้อมตากัน"

และเมื่อ...

คุณหญิงแข

ปรากฏตัวขึ้นพร้อมลูกสาวคนสวย แชมมี่ หญิงสาวในชุดเดรสสีแดงตัดพอดีตัว ใบหน้าสวยจัดแต่งอย่างบรรจง ทุกก้าวที่เดินเข้ามาคือสายตาทั้งงานจับจ้อง

เธอกวาดตามองไปรอบงาน ก่อนจะหยุดอยู่ที่ใคร ~วาคิน~

ชายหนุ่มในสูทสีดำ เรียบเฉียบ เงียบขรึม ยืนอยู่มุมหนึ่งของงานอย่างไม่ใส่ใจสายตาใคร แต่กลับโดดเด่นกว่าใครทั้งห้อง

แชมมี่

ถึงกับชะงักเล็กน้อย หัวใจเหมือนหยุดเต้นชั่วขณะ

"นั่นใครคะคุณแม่..." เธอกระซิบเบาๆ

คุณหญิงเเขยิ้มอย่างมีนัย

"วาคิน ลูกชายคนโตของมาดามอริญญาไงจ้ะ หล่อเหมือนพ่อไม่มีผิด"

แล้วเธอก็หันไปสบตากับมาดามอริญญา ทั้งสองต่างหัวเราะอย่างรู้ทัน ราวกับบทสนทนาที่ไม่ได้พูดออกมาได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว

การหมั้นหมาย…ดูจะไม่ไกลเกินไปนัก

แชมมี่

ไม่รอช้า เธอเดินเข้าไปหาวาคินอย่างมั่นใจ

"สวัสดีค่ะคุณวาคิน แชมมี่เองค่ะ ลูกคุณหญิงเเข ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ"

วาคิน

ปรายตามองเพียงนิด ก่อนจะตอบกลับด้วยน้ำเสียงเรียบ

"ครับ"

สั้น. ห้วน. เย็น.

แชมมี่

หัวเราะกลบเกลื่อน ก่อนจะเอียงคอน้อยๆ ยิ้มพิมพ์ใจ

"คุณวาคินพูดน้อยจังเลยค่ะ"

วาคิน

มองเธออย่างนิ่งขรึม

"คนเราควรพูดเท่าที่จำเป็นครับ"

...ปากร้าย เงียบขรึม และเย็นชาอย่างเลือดเย็น

วายุ

ที่แอบยืนดูอยู่ไม่ไกล ถึงกับกลั้นหัวเราะแทบไม่อยู่

เขาพึมพำเบาๆ กับตัวเอง

"แย่แล้วนั้นเฮียวาคินนะ... แชมมี่เล่นเจอคนผิดแล้วล่ะ"

ตัดมาที่บ้านยูจินห้องอาหารหลังมื้อค่ำ...

โต๊ะอาหารเงียบลงหลังจากมื้อเย็นจบลง ทุกคนแยกย้ายไปเก็บจานชามหรือขึ้นห้อง ยกเว้นยูจินที่ยังคงนั่งอยู่ข้างๆ พ่อ เธอวางกล่องยาใบเล็กลงตรงหน้าเขาอย่างเบามือ

ยูจิน

"คุณพ่อ...ถึงเวลากินยาแล้วนะคะ"

เธอยื่นน้ำเปล่าหนึ่งแก้วตามไป พร้อมกับรอยยิ้มจางๆ

คุณพ่อทรงยศ

รับยาไปอย่างเงียบๆ มือที่เคยมั่นคงกลับสั่นเล็กน้อยโดยไม่รู้ตัว เขากลืนน้ำลงไปช้าๆ ก่อนวางแก้วลงบนโต๊ะอย่างแผ่วเบา

ยูจิน

ยูจินพูดเสียงเรียบ แต่แฝงความห่วงใยเต็มเปี่ยม

"หมอบอกว่า ความดันยังไม่คงที่ ต้องกินต่อเนื่องนะคะ"

คุณพ่อพยักหน้าช้าๆ

"อืม... ขอบใจนะลูก"

สายตาของยูจินมองพ่อเงียบๆ แววตาของเธอเต็มไปด้วยความเข้าใจ แต่ก็ปนความเศร้าอยู่ลึกๆ เพราะเธอรู้ดีว่า ยาแค่ช่วยร่างกาย แต่ใจของพ่อ...ยังไม่ได้รับการเยียวยา

ตั้งแต่วันที่พ่อวาคิน เพื่อนสนิทที่เหมือนพี่น้องของคุณพ่อจาก ไปกะทันหันเมื่อถูกยิงเขากลางอก วันมาเจรจาซื้อผลไม้ส่งออก ที่โรงแรมดัง รอยยิ้มของคุณพ่อก็หายไปด้วย

"ยูจิน..."

เสียงของพ่อเบาราวกระซิบ ราวกับลังเลจะพูดต่อ

"หนูว่า... คนเราจะลืมความเจ็บปวดจากการสูญเสีย...ได้จริงไหม?"

ยูจิน

นิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะขยับเข้ามาใกล้ เอื้อมมือจับมือพ่อเบาๆ

"หนูว่า...มันอาจไม่ได้หายไปหรอกค่ะ แต่เราจะค่อยๆ อยู่กับมันได้ดีขึ้น...โดยไม่ต้องฝืนยิ้มตลอดเวลา"

คุณพ่อเงียบไปตาแดงเร

ยูจิน

วันนี้เธอตั้งใจจะถามเรื่องของพี่เนอาร์ ถึงกลับต้องเก็บคำถามนั้นเอาไว้ทันที เมื่อเห็นคุณพ่อเหนื่อยเหลือเกิน

"คุณพ่อขาวันนี่ความดัน 160 มิลลิเมตรปรอท ก็ยังสูงอยู่นะคะ คุณพ่อพักผ่อนเถอะนะคะวันนี้"

ยูจิน

เธอเดินพยุ่งแขนคุณพ่อของเธอเบาๆ เข้าไปส่งที่ห้องนอน

ยูจิน

เดินเข้าไปสวมกอดพ่อไว้แน่น คุณแม่ยิ้มเศร้าๆ แล้วโอบทั้งสองคนไว้ด้วยกัน ความอบอุ่นจากอ้อมแขนของแม่ และน้ำตาที่ไหลเงียบๆจากดวงตายูจิน...

แล้วจู่ๆ... เสียงฝีเท้าเบาๆ ดังขึ้นจากบันได

ยูจิน

ผละหน้าขึ้นเล็กน้อย มองไปทางต้นเสียง

เนอาร์

ยืนอยู่ตรงบันได น้ำตาคลอในดวงตา แต่พยายามยิ้มไว้เขาไม่พูดอะไรเลย แค่เดินเข้ามาช้าๆ ก่อนจะสวมกอดทุกคนเข้ามาไว้ด้วยกัน ในวงแขนที่อบอุ่นและมั่นคง

คุณพ่อทรงยศ

ยกมือขึ้นลูบหลังลูกชายเบาๆ

“ขอบใจนะ...ที่ยังอยู่กันพร้อมหน้า”

คุณแม่มุกดา

หลับตาแน่น อ้อมแขนของเธอสั่นเล็กน้อย

ยูจิน

ไม่กลั้นน้ำตาอีกต่อไป มันไหลออกมาเงียบๆ ขณะซบลงบนอกพ่อ

แต่ในช่วงเวลาสั้นๆนี้ พวกเขาได้อยู่ด้วยกันได้กอดกันแน่นๆ สุดหัวใจ

ก่อนที่วันพรุ่งนี้... จะพรากบางสิ่งไปจากพวกเขาอย่างไม่มีวันหวนกลับ