สืบมาว่าเธอเป็นใครถึง

1137 Words

ตอน 7 เวลา 21.04 น. ตัดมาที่งานวันเกิด... มาดามอริญญาที่บ้านเชอร์เรส แขกบางคนในงานเริ่มทยอยกลับ ท่ามกลางบรรยากาศแสนจะสมบูรณ์แบบ แต่ 'วาคิน' กลับไม่เคยรู้สึกวางใจ เขายืนเงียบๆ ที่ขอบลาน แววตาเย็นชาเหม่อมองไปในงาน แต่จิตใจกลับไม่ได้อยู่ตรงนั้นแม้แต่น้อย เขามีอาการลำคานผู้หญิงข้างๆเป็นอย่างมาก แชมมี่ ยังไม่ยอมเลิกอ่อย เธอเกาะติดไม่ห่าง ยืนใกล้เสียจนอีกนิดเดียว จะเอาแขนคล้องแขนเขาได้ "คุณวาคิน... กลับมาไทยมีคนพาเที่ยวหรือยังคะ" เสียงหวานออดอ้อน "แชมมี่ได้ยินคุณแม่ของคุณ พูดว่านานๆ คุณวาคินจะกลับมาพักที่ไทย มาวันสองวันก็กลับ เลยเป็นห่วงกลัวว่าคุณวาคินจะไม่ชินทางในเมืองใหญ่" เธอเอ่ยเสียงอ่อน ขุดเอาเสน่ห์แบบที่เคยใช้กับ ผู้ชายคนอื่นที่ได้ผลออกมา... ~แต่ไม่ใช่กับเขา~ วาคิน ไม่ขานตอบ ไม่หันมองด้วยซ้ำ ทำเอาแชมมี่ เริ่มรู้สึกตัวตื้นๆไม่มั่นใจว่าควรพูดอะไรต่อ วายุ ที่ยืนใกล้ๆ แถวนั้น ถึงกับหลุดขำเบาๆ "แชมมี่นะแชมมี่... นั้นภูเขาน้ำแข็งสองพันปีนะ เธอรู้จักเฮียวาคินน้อยไป เธอต้องศึกษาอีกเยอะะะ" ขณะนั้นเอง... 'ราเชนทร์ กับ ภิรมย์' เดินแทรกผู้คนเข้ามา หยุดยืนด้านหลังวาคินอย่างเงียบกริบ ก่อนจะก้มศีรษะเล็กน้อย "นายครับ..." ราเชนทร์ เอ่ยสั้นๆ พร้อมยื่นแฟ้มเอกสารขนาดบางเฉียบให้เขา "เรื่องของยูจิน เราสืบมาแล้วครับ..." ราเชนทร์เอ่ยเสียงเบา แต่ชัดเจนพอให้คนกลุ่มเล็กๆ ได้ยิน วาคิน รับแฟ้มมาโดยไม่พูดอะไร เขาเพียงชำเลืองสายตาไปทางลูกน้องทั้งสอง และพยักหน้าเล็กน้อย แชมมี่ ยังคงวนเวียนอยู่ไม่ห่าง เธอยิ้มหวานแต่แววตาแฝงความรุกเร้า พยายามดึงความสนใจจากวาคินที่ยืนสงบนิ่งอยู่ วาคิน เขาไม่พูดอะไรเลยสักคำนั่นทำให้แชมมี่ หงุดหงิดและยิ่งพยายามมากขึ้น "คุณน้าอริญญาคะ... คุณวาคินเขาโสดใช่ไหมคะ" ขณะที่คุณแม่ของเธอคุณหญิงแข ส่งยิ้มบางให้มาดามอริญญา คุณหญิงแข พูดแบบมีเลสนัยปนหยอกเย้าเบาๆ แต่แฝงเอาจริง "ไม่ถามพี่เขาละลูก... แชมมี่" ก่อนที่คุณหญิงแข จะหันหน้าไปทางมาดาม "หรือจะฝากเนื้อฝากตัว เป็นลูกสะใภ้มาดามอริญญาเลยดีไมแชมมี่" คุณหญิงยิ้มกว้างอย่างพอใจ มาดามอริญญา เพียงแค่อมยิ้มนิดๆ ชำเรืองตามองลูกชาย "เรื่องนี้ต้องคุยกับพี่เขาเองแล้วละจ่ะ เรื่องความรักคู่ครองต้องให้เลือกกันเอง ยิ่งเป็นพ่อเจ้าประคุณหน้านิ่งคนนี้แล้ว ขอดูอยู่ห่างๆจะดีกว่า" มาดามอริญญายิ้มกว้าง หันไปมองคุณหญิงแขตรงๆ วายุ ที่ยืนฟังอยู่ด้านข้างถึงกับ หลุดหัวเราะเสียงดังไม่เกรงใจ "ฮ่าๆๆๆ ขนาดมาดามยังต้องยกธงถอยคิดดู" วาคิน เขากำลังจะเดินหันหลังเข้าไปในบ้าน เพื่อดูประวัติของยูจินที่แฟ้มในมือ จังหวะเดียวกันนั้น... แชมมี่ ที่ทนไม่ไหว อยากจะเบี่ยงประเด็นเรียกร้องความสนใจ เธออ้าปากจะเรียกชื่อวาคิน “คุณวาคิ---!” แชะ! เสียงโลหะคลายล็อกจากกระเป๋าปืน 'ราเชนทร์ กับ ภิรมย์' หันขวับมาพร้อมกันโดยไม่ต้องนัดหมาย มือทั้งคู่แตะไปที่ด้ามปืนพกใต้สูท ร่างขยับเล็กน้อยในท่าพร้อมยิง แชมมี่ ถึงกับหุบปากแทบไม่ทัน หัวใจหล่นไปอยู่ตาตุ่มสะดุ้งจนตัวเย็นวาบ เหงื่อซึมมือทันที “อะ… มะ ไม่มีอะไรค่ะ” เสียงเธอสั่นน้อยๆ แต่ยังพยายามรักษาหน้าตัวเองไว้ …แชมมี่นิ่งงันไปครู่หนึ่ง ก่อนจะยกมือขึ้นเบาๆ คล้ายเป็นสัญญาณยอมแพ้เงียบๆ เธอแสร้งหัวเราะเบาๆ กลบเกลื่อนความอึดอัด พลางถอยหนึ่งก้าว ถอนหายใจแผ่ว แล้วหันไปทางคุณแม่ของเธอ ก่อนจะกระทืบเท้าหนึ่งข้างเล็กน้อย "คุณแม่คะ... ดูสิ! ไม่เคยมีใครเมินแชมมี่แบบนี้เลย" เธอเม้มริมฝีปากแน่น... "แชมมี่จะเอาเขามาเป็นของแชมมี่ให้ได้คอยดู" วาคิน ไม่ตอบ ไม่แม้แต่ปรายตามามอง เขาหันหลังให้แล้วก้าวเดินกลับเข้าบ้าน แผ่นหลังสูงใหญ่ ในชุดสูทสีดำสนิทหายลับไปในตัวตึก ไม่หันกลับมาอีกจนงานเลี้ยงเลิกลา ภายในห้องทำงานส่วนตัววาคิน... บานประตูปิดลงอย่างเงียบงัน ตัดเสียงเพลง เสียงหัวเราะ และแสงไฟจากงานเลี้ยงด้านนอกจนหมดสิ้น ห้องนี้คือพื้นที่ส่วนตัว ที่ไม่ใช่ใครจะก้าวเข้ามาได้ง่ายๆ มุมหนึ่งของห้อง... วาคินนั่งลงบนเก้าอี้หนังสีเข้ม โต๊ะไม้เนื้อดีตรงหน้าเงางามไร้รอยเปื้อน บนโต๊ะนั้น... มีเพียงแฟ้มเล็กๆ หนึ่งแฟ้ม เขายังไม่ได้เปิดมัน... เพียงแค่มองมันนิ่งๆ ราวกับกำลังชั่งใจบางอย่างในหัว "ผู้หญิงตัวเล็กคนนั้น..." เสียงราเชนทร์ดังขึ้นในห้องที่เงียบสนิท น้ำเสียงราบเรียบแต่ชัดเจน “ชื่อจริง อัญชิสา เจียงกุล ชื่อเล่น ยูจิน” วาคิน ยังคงเงียบ ฟังอย่างตั้งใจ “อายุ 23 ปี สูง 165 น้ำหนัก 45 สสัดส่วน 38” ราเชนทร์เว้นจังหวะเล็กน้อยเมื่ออ่านถึงตรงนั้น แต่ไม่หลุดโทนการรายงาน “เป็นนักศึกษาแพทย์ ปี 4... มหาวิทยาลัยเดียวกันกับคุณวายุ” วาคิน ยกคิ้วน้อยๆ กับประโยคหลัง แต่ไม่ได้พูดอะไร ราวกับจดจำข้อมูลไว้ในใจเงียบๆ “พ่อชื่อคุณทรงยศ เจียงกุล ทำธุรกิจส่งออก" วาคิน ชะงักเล็กน้อย กระตุกในใจ 'ทรงยศ เจียงกุล คุณอายศ เขาหรี่ตาเล็กน้อยมีลูกสาวอีกคนงั้นเหรอ'~ เสียงของราเชนทร์รายงานยังดำเนินต่อไป... "แม่ชื่อคุณมุกดา เจียงกุล เปิดร้านขนมเป็นร้านดังตั้งอยู่กลางเมือง ใช้ชื่อว่า ‘เบเกอรี่เจียงกุล’” ราเชนทร์ หยุดหายใจหนึ่งจังหวะ ก่อนพูดเน้นหนักที่ประโยคสุดท้าย “และที่สำคัญ... เธอเป็นน้องสาวของ ‘เนอาร์’ ลูกหนี้ของบ่อนคาซาวา ที่เจ้านาย ‘ไถ่ตัว’ ออกมาครับ” วาคิน หรี่ตานิดๆ สีหน้าไม่แสดงออกใดๆ แต่แววตานั้นเปลี่ยนเล็กน้อย ราวกับบางอย่างในใจถูกสะกิด “เธอไม่มีประวัติเรื่องแฟน ไม่มีประวัติพัวพันกับผู้ชาย” ราเชนทร์ ทิ้งท้ายด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย ก่อนเงียบไปโดยไม่รบกวนต่อ บรรยากาศในห้องตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง วาคินยังไม่แตะแฟ้มตรงหน้า แต่ครั้งนี้... เขาเหลือบตาลงมองมันอย่างมีความหมาย ชื่อของเธอ “ยูจิน” กำลังจะกลายเป็นอีกหนึ่งคนที่เขาจำเป็นต้องรู้จัก วาคิน พูดเสียงเรียบเย็น "ไม่มีเรื่องผู้ชาย แต่วายุ ยืนยันว่าเป็นแฟน" มุมปากวาคินยกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ลิ้นกระพุ้งแก้มข้างหนึ่งเบาๆ

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more