การโกหกที่ใจวายุอยากให้เป็นจริง

1198 Words

ตอน 8 วาคินยังคงนั่งนิ่งอยู่หลังโต๊ะ ใบหน้าคมสงบ แต่ในแววตาเริ่มปรากฏบางอย่างที่แตกต่างไปจากเดิม คำว่า "ไม่มีประวัติเรื่องแฟน ไม่มีพัวพันกับผู้ชาย" ยังคงก้องอยู่ในหัวเขา แปลก... ทั้งที่มันควรเป็นเพียงข้อมูลทั่วไป เหมือนรายงานของผู้หญิงคนอื่น ที่เขาเคยให้สืบมา แต่ครั้งนี้มันกลับทำให้เขาหยุดคิด และเมื่อข้อมูลท่อนสุดท้าย หลุดออกมาจากปากราเชนทร์อีกครั้ง... "เธอเป็นน้องสาวของเนอาร์" จู่ๆ มุมปากของวาคินก็ยกขึ้นอย่างช้าๆ โดยที่เจ้าตัวไม่ทันรู้ตัวด้วยซ้ำ รอยยิ้มจางๆ แปลกใหม่… สำหรับคนที่ไม่มีใครเคยเห็นเขา ยิ้มในสถานการณ์แบบนี้มาก่อน "หึ..." เสียงหัวเราะในลำคอเล็กน้อย ขณะที่ปลายนิ้วเคาะลงบนแฟ้มเบาๆ ยูจิน... อัญชิสา เจียงกุล น่าสนใจยิ่งกว่าที่เขาคาดไว้มากนัก วาคินยังไม่เปิดแฟ้ม แต่ดูเหมือนเขาจะ “เห็น” ผู้หญิงในนั้นชัดขึ้นเรื่อยๆ โดยไม่ต้องเปิดอะไรเลย ราเชนทร์ ถึงกับมองหน้า ภิรมย์ ด้วยความประหลาดใจ เขาสองคนไม่เคยเห็น เจ้านายในเวอร์ชั่นแบบนี้มาก่อน หลังจากนั้น... เมื่อเสียงเพลงและความครึกครื้น ของงานเลี้ยงจางลง วายุ เดินเข้ามาในตัวบ้านพร้อมกับคุณแม่ ท่าทีของเขายังเต็มไปด้วย รอยยิ้มจากช่วงเวลาที่อบอุ่น "ในที่สุด... ก็ผ่านไปได้ด้วยดี งานวันเกิดมาดามปีนี้คงจะอบอุ่นใจ ที่สุดแล้วใช่ไหมครับ เพราะว่าเฮียกลับมาทัน" มาดามอรัญญา เดินกอดเอววายุเข้ามาจนถึงโถงใหญ่ พร้อมยิ้มบางๆ ก่อนเอ่ยเสียงอบอุ่น "วาคินกลับมาครั้งนี้น่าจะอยู่นานนะลูก พี่ต้องดูแลธุรกิจของคุณพ่อต่อ" ทันใดนั้นเอง... วาคิน เปิดประตูออกมาจากห้องทำงานพอดี วายุ ถึงกับสะดุ้งอย่างเห็นได้ชัด หยุดฝีเท้าแทบจะทันทีที่เห็นอีกฝ่าย "จะถามอะไรต่ออีกไมเนี่ย... เฮียยย..." บรรยากาศอึดอัดเล็กน้อยแทรกกลางอากาศ แต่วาคินกลับทำเป็นไม่สนใจวายุเลยแม้แต่น้อย เขาเดินตรงมาหาคุณแม่ พร้อมยื่นกล่องของขวัญหรูหราจากอิตาลีในมืออย่างตั้งใจ เขาพูดเบาๆ ด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง แต่แฝงด้วยความจริงใจ "ผมไม่ได้ลืม... คุณแม่สุดที่รักหรอกครับผมแค่ลำคาญคนนิดหน่อย เลยต้องหลบไปพักหู" ชื่อของคนนั้นไม่ต้องเดาก็รู้ว่าใคร ~ แชมมี่~ วายุ ได้ยินดังนั้นถึงกับหลุดหัวเราะลั่นออกมา "ฮ่าๆๆ..." เสียงหัวเราะของเขา ดังสะท้อนทั่วโถงบ้านอย่างห้ามไม่อยู่ คุณแม่ได้แต่มองลูกชายทั้งสองคนสลับกัน พลางยิ้มน้อยๆ อย่างรู้ทัน วาคิน ไม่มีรอยยิ้มบนใบหน้าเลยแม้แต่น้อย มีแต่ความเงียบขรึม... มาดามอรัญญา ยิ้มเบาๆ ยื่นมือไปรับของขวัญจากลูกชายคนโต ด้วยความรักและชื่นชม "ขอบใจมากลูกวาคิน..." ก่อนที่วาคินจะหรี่ตา แล้วหันมาถามวายุเสียดุ "แล้วคุณหมอวายุ ปีนี้ให้ของขวัญ อะไรมาดามครับ" วายุ ตอบแบบภาคภูมิใจ แต่ลืมไปว่าตัวเองต้องการออกจาก วังวนของยูจินสักวัน... "ผมสั่งเค้กร้านที่คุณแม่ชอบที่สุด มาให้คุณแม่ไงเฮีย" พูดจบวายุถึงกับหน้าซีดทันที หัวใจหล่นแวบ วายุ ~ในใจ~ โอ๊ยแย่แล้วพูดขึ้นมาทำไมเนี๊ยเรา 'เห้อออ' วาคิน ยกคิ้วเล็กน้อย ในใจรู้ดีว่าคนตรงหน้า และผู้หญิงที่สืบมาพากันโกหก แต่จะขอตามเกมไปก่อนแล้วกัน "เค้กร้านเบเกอรี่เจียงกุล แฟนนายนะเหรอ" วายุ ถึงกับชะงัก "ฮะะะ ... เฮีย ... รู้จัก ระ! ร้านได้ไงครับ" วาคิน ยิ้มมุมปากเมื่อเห็นน้องชาย เก็บทรงไม่อยู่ เสียงเขาเข้มเย็นจนวายุหลบสายตา "รถที่มาส่งเขียนชื่อร้านชัดเจน ฉันไม่ได้ตาบอด" วายุ พอได้ยินเฮียพูดแบบนั้นเขาถึงกับ ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ถึงจะไม่วางใจเท่าไร แต่วันนี้เฮียดูท่าจะไม่ถามอะไรแล้ว "อ้อ... ชะ ใช่! ครับเฮีย เขียนจัดเลย" ทันใดนั้น... เสียงของ 'ภิรมย์' ดังขึ้นจากด้านหลังทุกคน ภิรมย์ เสียงเรียบแต่ชัดเจน "นายครับ... พรุ่งนี้มีประชุม ที่มหาลัยแพทย์ตอนเก้าโมงเช้านะครับ" เสียงของภิรมย์เปรียบเสมือน เสียงสวรรค์ที่มาช่วยชีวิตวายุ จากสายตาของวาคิน ที่กำลังจ้องเขาอย่างจับผิด วายุ ~คิดในใจ พลางถอนหายใจเบาๆ รอดแล้วเว้ย... ขอบคุณนะ นายบอดี้การ์ดหน้าโหด 'ภิรมย์' ฉันจะรักษานายยามเจ็บไข้ได้ป่วย จนกว่านายจะเลิกเป็นบอดี้การ์ดให้เฮียเลย~ วาคิน หันไปมองภิรมย์อย่างรวดเร็ว ก่อนจะปรายตา มองวายุอีกทีด้วยสีหน้าเหมือนจะพูดว่า 'ยังไม่จบ' วายุ รีบเดินเลี่ยงขึ้นบนห้องทันที มาดามอริญญา ยิ้มน้อยๆ ก่อนจะเอ่ยถามเสียงอบอุ่น "ประชุมอะไรเหรอจ๊ะ? ภิรมย์ ตอบอย่างสุภาพ "เป็นประชุมร่วมกับคณะแพทย์ ครับคุณผู้หญิง... ที่มหาวิทยาลัยครับ" มาดามอริญญา พยักหน้า เข้าใจทันที "อ้อ... มหาลัยที่พ่อของพวกเขาให้ทุนหมอทุกปีใช่ไหม?" ภิรมย์ พยักหน้า "ครับผม แล้วก็คลินิกของท่านก็ยัง มีคุณหมอจากที่นั่นมาทำงานด้วยอยู่เสมอครับ" วาคิน ไม่พูดอะไรต่อเพียงแค่พยักเบาๆ แล้วเดินกลับขึ้นไปบนห้องตัวเองทันที ตัดมาที่บ้านของยูจินเวลาเกือบเที่ยงคืน... บ้านเงียบสนิท มีเพียงเสียงลมหายใจของคนนอนหลับ และเสียงนาฬิกาแขวนผนังที่เดินเป็นจังหวะเบาๆ ยูจิน นั่งขดตัวอยู่บนโซฟาตัวยาวในห้องนั่งเล่น ใส่เสื้อคลุมบาง ๆ สวมถุงเท้าเหมือนคนที่ไม่พร้อมจะหลับ แต่ในใจกลับเต็มไปด้วยภาพที่ไม่อาจปล่อยวางได้... ยูจิน ~คิดในใจ มาเฟีย... สั่งฆ่า...พี่แล้วพี่เนอาร์? หรือจริงๆ... พี่ก็เป็นคนในนั้นด้วย? เธอส่ายหัวแรง ๆ เหมือนจะปัดความคิดทิ้ง แต่มันก็วนกลับมาอีกครั้ง ขณะที่เธอเอนตัวลงพิงพนักโซฟา จู่ๆ ก็มีเสียงฝีเท้าเบาๆ เดินลงมาจากบันได เนอาร์ ในชุดอยู่บ้านเรียบง่าย เดินเข้ามาช้าๆ ก่อนจะหยุดมองน้องสาวที่นั่งซึมอยู่คนเดียว เนอาร์ พูดขึ้นเบาๆ "จะห้าทุ่มแล้ว... ยังไม่นอนอีกเหรอ?" ยูจิน สะดุ้งเล็กน้อย ก่อนฝืนยิ้มบางๆ "ยูจินนอนไม่หลับค่ะพี่เน... เลยว่าจะมาเอานมอุ่นๆ สักแก้ว" เนอาร์ ยิ้มอ่อน ๆ ก่อนนั่งลงข้างเธอ "งั้นเดี๋ยวพี่อุ่นให้" ยูจิน รีบลุกขึ้น "ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวยูจินทำเอง... แค่พักตรงนี้แป๊บเดียว เดี๋ยวก็ขึ้นไปแล้ว" เนอาร์ มองหน้าน้องสาวพักหนึ่ง เขารู้สึกได้ตั้งแต่น้องกลับมาถึงบ้าน ยูจินเหมือนคนมีอะไรในใจ แต่เธอไม่พูดออกมา เสียงของยูจินดังขึ้นมาจากในครัว "พี่เน... เอานมด้วยสักแก้วไหมคะ ยูจินอุ่นให้" เนอาร์ "ครับๆ... สักแก้วก็ดีขอบใจน้องพี่"

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more