มาเฟียร้ายพ่ายรักยูจิน

แจกันใบใหม่

ตอน 9

ในห้องครัวยามค่ำคืน กลิ่นนมอุ่นหอมจางๆ ลอยคลุ้ง

ยูจิน

ยื่นแก้วนมให้พี่ชายที่เพิ่งเดินทางกลับถึงบ้าน เธอถือโอกาสนี้ที่จะถามเรื่องบางอย่างที่เก็บไว้ในใจ แต่เมื่อเห็นสีหน้าพี่ชายที่ดูอ่อนล้า เธอกลับลังเล

ยูจิน

น้ำเสียงนุ่มนวล เรียบร้อย

"พี่เนอาร์คะ... พรุ่งนี้รบกวนพี่ไปช่วยคุณแม่ที่ร้านขนมหน่อยได้ไหมคะ?

ลุงช้างประสบอุบัติเหตุนิดหน่อย เลยต้องหยุด ไม่มีคนช่วยส่งขนมให้คุณแม่เลยค่ะ"

เนอาร์

รับแก้วนมจากมือน้องสาว มองเธอด้วยแววตาอบอุ่น เอ็นดูในความใส่ใจเสมอต้นเสมอปลาย

เนอาร์

ยิ้มบางๆ

"ได้สิ พี่ว่างพอดี ตอนนี้ยังไม่มีงานอะไรที่บริษัทคุณพ่อ เห็นว่าช่วงนี้อยู่ในระหว่างปรับโครงสร้าง หุ้นส่วนของคุณพ่อเพิ่งเสียไป พ่อเลยยังไม่เรียกประชุมอะไร"

ยูจิน

เงียบไปชั่วครู่

เธอไม่รู้เรื่องธุรกิจของพ่อกับพี่ชายมากนัก

ชีวิตของเธอวนเวียนอยู่แค่กับการเรียน กับการช่วยคุณแม่ที่ร้านขนมเท่านั้น นานๆที เธอถึงจะได้เข้าไปช่วยงานในคลินิกของหุ้นส่วนคุณพ่อ เวลาผู้ช่วยคุณหมอหยุด แต่เธอจะเข้าคลีนิคพร้อมวายุทุกครั้ง

เธอลูบแขนเสื้อของตัวเองเบาๆ มองแก้วนมในมือพี่ชาย สุดท้ายเธอเพียงแต่ยิ้มบาง แล้วพูดเบาๆว่า

ยูจิน

"ขอบคุณนะคะ... พี่พักผ่อนเถอะ เดินทางมาเหนื่อยทั้งวันแล้ว

คืนนี้หลับฝันดีนะคะ"

☀️ เช้าวันใหม่

เสียงฝีเท้าค่อย ๆ ดังลงมาตามบันไดไม้เนื้อแน่น วายุในชุดนักศึกษาแพทย์ปี 4 เดินลงมาจากชั้นสองของบ้าน ร่างสูงโปร่งของเขาดูสงบ อ่อนโยนแต่แววตาซ่อนคำถามไว้เงียบ ๆ

วันนี้บ้านกลับเงียบผิดปกติ

ไม่มีเสียงลูกน้อง หรือเห็นตัวของบอดี้การ์ดสองคน ที่มักจะยืนประจำอยู่บริเวณหน้าบ้าน เงียบจนผิดสังเกต

ในโถงกลางบ้าน มีเพียง มาดามอรัญญา นั่งสง่างามอยู่ที่มุมโปรดของเธอ โต๊ะชาหินอ่อนกำลังนั่งแกะของขวัญ ที่แขกเอามาอวยพรวันเกิดเมื่อคืน

"แม่ปิ่นเอาแจกันใบนั้นไปว่างแทน ใบที่แฟนวายุทำแตกเมื่อหัวค่ำ"

แม่บ้านชื่อปิ่น แอบแซวเบาๆ

"เหมือนรู้เหตุการล่วงหน้าเลยนะคะ ว่าแจกันตัวเก่าจะแตก"

มาดามอรัญญา

พูดพลางยิ้มอบอุ่น "ใบนั้นวาคินเป็นคนซื้อมาให้ฉันเมื่อปีก่อนไง เขาอุตส่าบินไปจีนเพื่อซื้อมาเป็นของขวัญวันเกิดให้ แต่ไม่เป็นไรวาคินบอกแล้วว่าจะไป หาซื้อมาให้ใหม่ ฉันก็แปลกใจปกติไม่ยอมอะไรง่ายๆ หรอกนะถ้าใครทำของรักของหวงเขาน่ะ"

แม่บ้านปิ่น ทำหน้าเศร้าเหมือนว่าตัวเองมีส่วนผิด

"เมื่อวานค่ำถ้ารู้ว่าสาวน้อยแสนสวยคนนั้น เป็นแฟนคุณวายุ ป้าจะไม่กล้าใช้เธอให้เอาเค้ก ไปว่างในห้องจัดของเลยค่ะ พอดีไม่รู้จริงๆ แล้วเธอก็ใส่ชุดนักศึกษามาด้วย ป้าปิ่นเลยไม่ทราบจริงๆ"

จังหวะ...

วายุ

เอ่ยเรียบ ๆ ด้วยน้ำเสียงเคารพ

"คุณแม่ครับ... แล้วเฮียหายไปไหนแต่เช้าเหรอครับ?"

มาดามอรัญญา

วางถ้วยชาเบา ๆ ก่อนตอบสั้นเพียงประโยคเดียวเสียงเรียบ ราบนิ่ง

"ไปดูงานแทนคุณพ่อแต่เช้าแล้วลูก"

น้ำเสียงราบเรียบเหมือนไม่มีอะไรผิดปกติ

วายุ

ผมไปเรียนแล้วนะครับคุณแม่

แม่บ้านปิ่น

คนที่เลี้ยงวายุมาตั้งแต่เด็ก เอ่ยเสียงเป็นห่วง

"ขับรถดีๆ นะคะคุณวายุ เค้กบ้านแฟนคุณวายุอร่อยเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลย"

วายุ

อมยิ้ม บางๆ ราวกับเขินๆ

"ครับป้าปิ่น... อย่าทานเยอะนะครับ ครีม ขนมปัง แป้ง เนยทานแต่น้อย แค่พอเหมาะรักษาสุขภาพด้วยครับ"

ในขณะเดียวกัน...

ที่มหาวิทยาลัยแพทย์

วาคิน

มาถึงตั้งแต่ช่วงเช้าแล้ว เพราะมีนัดสำคัญช่วงสาย เขาต้องเรียกตัว เนอาร์ มาคุยเรื่องการชำระหนี้ และการทำงานเพื่อใช้หนี้ ที่เขาสร้างมันเองกับมือ

หน้ามหาวิทยาลัยแพทย์เช้า เวลา 7.50...

เสียงเครื่องยนต์เงียบหรูของรถ สปอร์ตสีขาวสะอาดดึงสายตาหลายคู่

วายุ นักศึกษาแพทย์ปี 4 ขับเข้ามาอย่างไม่รีบร้อนในรถคันประจำของเขา

ที่หน้าทางเข้าคณะ

รถอีกคันหนึ่งก็เพิ่งจอดพอดีคันของ เนอาร์ พี่ชายของยูจิน

เธอก้าวลงจากรถในชุดนักศึกษาเรียบร้อย ผมถักเปียข้างเดียว ใบหน้ายิ้มบางๆ ขอบคุณพี่ชายที่มาส่ง

เนอาร์

"พี่ไปก่อนนะ เย็นนี้พี่แวะไปรับถ้าเสร็จเร็ว"

ยูจินสุภาพเรียบร้อย

"ขอบคุณค่ะพี่เนอาร์ เดินทางปลอดภัยนะคะ"

วายุ

ที่เพิ่งลงจากรถ หันมาพอดีกับที่ยูจินกำลังเดินเข้าประตูคณะ เธอเงยหน้าขึ้นสบตาเขาโดยไม่ตั้งใจ

"อ้าว... ยูจิน พี่เนอาร์มาส่งเหรอ ดีเลยงั้นตอนเย็นเราไปส่งนะ"

ยูจิน

รีบตอบแบบล้อเล่น

"เพิ่งมาถึงจะส่งกลับบ้านอีกแล้ว เรียนกันก่อนไหม"

มัช

ขณะเดินอยู่หน้าห้องกระจก ห้องประชุมด้านหน้าเสียงแซวเบาๆ กับพริ้งที่เดินข้างๆ

"อุ๊ยตายแล้วววว... เดินเคียงกันเชียวนะคะ

ยูจินกับหนุ่มมาดสุขุมหน้าหวานอีกคน แถมมีอีกคนขับรถมาส่งด้วย... ใครกันคะเนี่ย~"

เพื่อนๆ หัวเราะคิกเบาๆ

เสียงไม่ได้ดังพอให้คนด้านล่างได้ยิน แต่มุมตรงนั้นกลับ “เห็นชัดเจน” ราวกับฉากในละคร

วาคิน ที่ยืนอยู่มุมหนึ่งในห้องประชุม เขายืนกอดอกมองลงมา เห็นคนสองคนเดินเข้าคณะพร้อมกัน

ห้องคุยงานมหาวิทยาลัยแพทย์...

อาคารอำนวยการแพทย์ ตั้งอยู่บนชั้น 3 ของอาคาร เป็นห้องกระจกกว้าง ที่สามารถมองเห็นลานอาคารด้านหน้า ซึ่งเป็นพื้นที่พักนักศึกษา

บรรยากาศในห้องประชุมชั้น 3 เย็นจัดด้วยเครื่องปรับอากาศ โต๊ะไม้โอ๊คยาวสีเข้มสะท้อนแสงแดด อ่อนที่ส่องลอดม่านเข้ามา

วาคิน นั่งฝั่งหัวโต๊ะ

ราเชนทร์ ยืนสงบนิ่งหน้าประตูฝั่งขาว และ ภิรมย์ ยืนสงบนิ่งหน้าประตูห้องด้านซ้าย

ฝั่งตรงข้ามคืออาจารย์อาวุโส และตัวแทนกลุ่มทุนที่มักให้การสนับสนุน นักศึกษาแพทย์ประจำปี วันนี้เขามาที่นี่ในนามของ "กลุ่มสนับสนุนสุขภาพสาธารณะเอกชน" เพื่อเจรจาเรื่องทุนต่อเนื่อง

วาคิน หันมองอาจารย์อาวุโสท่านหนึ่ง แล้วถามเสียงเรียบ

"นี่คุณพ่อผมมาที่นี่ทุกปีเลยเหรอครับ"

อาจารย์อาวุโส

ตอบเสียงจริงจังแฝงขอบคุณ

"มาทุกปีครับ มาพร้อมกับคุณ ทรงยศ ทุกปี"

เจ้าหน้าที่ฝ่ายทุน

"...คุณวาคินต้องขออภัยด้วยนะคะ ที่เราขอให้มาร่วมในช่วงสั้นๆนี้ พอดีคุณพ่อของคุณเป็นผู้ตั้งทุนนี้ ไว้ในนามส่วนตัว เราเลยต้องเรียนเชิญทายาทมาเป็นเกียรติ และให้ความเห็นประกอบค่ะ"

วาคินเสียงเรียบต่ำ

"ผมมีเวลาไม่มาก เอาตามลำดับเลยครับ"

แฟ้มถูกเปิดเรียงกันไปทีละราย

เสียงรายงานผลการเรียน ฐานะครอบครัว และเอกสารประกอบดังเบาๆ ในห้อง

แต่สายตาของวาคินไม่ได้อยู่ที่แฟ้ม

หางตาเขาเหลือบมองลงไปยัง โถงกิจกรรมชั้นล่าง ผ่านกระจกใสบานใหญ่ ที่กินพื้นที่ทั้งผนังด้านหนึ่ง