ตอน 17
หลังจากคำท้าทายที่ไม่มีใครคาดคิด วาคินโน้มตัวเข้ามา
กัดปลายไม้บาร์บีคิวที่ยูจินยื่นให้เขาไปอย่างไม่ลังเล
ไม่มีคำพูด
ไม่มีรอยยิ้ม
แต่สายตาคมของเขา… กลับไม่ละจากดวงตาเธอแม้แต่วินาทีเดียว
ยูจินกลืนน้ำลายฝืด
ลมหายใจติดขัดไปชั่วขณะ มือเย็นเฉียบ
เขากินจริงๆ...เหรอ?
เธอหันไปมองหน้าวายุแทบจะทันที
"เฮียครับ มันจะอันตรายไปไหมครับ…เฮียไม่ต้องรับคำท้าก็ได้"
เสียงวายุแผ่วลงอย่างเห็นได้ชัด
แต่คำตอบของวาคินกลับเยือกเย็นกว่าทุกสิ่ง
"ไม่เป็นไร… ในเมื่อว่าที่น้องสะใภ้กล้าป้อน
ทำไมฉันจะต้องปฏิเสธ?"
เงียบ...
ทุกคนที่โต๊ะเงียบหมด
แม้แต่มัชที่ปกติพูดมาก ก็ยังไม่กล้าสอดอะไรในจังหวะนั้น
และแล้ว...
ไม่ถึงสองนาทีหลังจากนั้น วาคินลุกขึ้นจากโต๊ะอย่างเงียบๆ
สีหน้าของเขายังเรียบ แต่เริ่มซีดลงเล็กน้อย…แม้จะแทบสังเกตไม่เห็น
แต่ไม่พ้นสายตาของบอดี้การ์ด
"ผมขอตัวก่อน"
น้ำเสียงของวาคินยังเรียบ
