เธอเป็นแฟนผมเอง

1109 Words

ตอน 3 เมื่อยูจินเดินตามป้าแม่บ้าน ไปทางด้านข้างของห้องครัว เธอเหลียวมองรอบตัวอย่างระมัดระวัง "โห... ห้องอะไรเยอะแยะไปหมดเนี่ย" ~ยูจินคิดในใจเบาๆ~ ว่าบ้านเราหลังใหญ่แล้วนะ มาเจอบ้านนี้เข้าไปถึงกับอยากพกแผนที่เดินในบ้านเลย ยูจินพูดแซวคุณป้าแม่บ้านขำๆ "คุณป้าขาคุณป้าเคยหลงทางไม่คะ แบบว่าตอนเข้ามาที่นี่ครั้งแรก" ป้าแม่บ้านหัวเราะเบาๆ พลางตอบเธอด้วยความเอ็นดู "หนูยังไม่เห็นชั้นบนกับห้องเก็บไวน์ข้างล่างเลยนะจ๊ะ ระวังเดินหลงแล้วจะต้องให้ป้าตามหา" ยูจินอมยิ้ม ก่อนจะหยุดหน้าประตูบานหนึ่ง "ถึงแล้วใช่มั้ยคะ ห้องจัดอาหาร?" "ใช่แล้วลูก วางไว้ตรงโต๊ะกลางนั่นเลย เดี๋ยวป้าจะจัดต่อเอง ขอบใจมากนะจ๊ะ" ยูจินพยักหน้าแล้ววางกล่องเค้กลงเบา ๆ มองไปรอบห้องอย่างตื่นเต้น ความหรูหราและความอลังการของบ้านหลังนี้ ทำให้เธอรู้สึกเหมือนตัวเอง กำลังอยู่ในฉากหนังมากกว่าเรื่องจริง ยูจินตกใจขึ้นเล็กน้อย "อ้าว... ตายแล้วทางออกอยู่ไหน ป้าแม่บ้านไปทางไหนแล้วเนี้ย..." ก่อนที่ยูจินจะเดินมาหยุดอยู่ตรงห้องๆ หนึ่งของบ้าน... เธอหยุดชะงักทันทีเมื่อได้ยินชื่อเนอาร์ “เนอาร์มันมาถึงไทยแล้วครับนาย” เสียงลูกน้องของวาคิน พูดดังขึ้นภายในห้องลับตรงหน้ายูจินห้องนั้น “อืม...” วาคินตอบรับในลำคอ ก่อนจะเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงเรียบเย็น “ถ้าเงินไม่ถึง มันคงตายไปแล้ว” คำพูดนั้นแทงเข้าใจกลางอก ของใครบางคน นั้นก็คือยูจิน ที่กำลังจะเดินผ่านหน้าห้อง ซึ่งประตูบานใหญ่แง้มไว้อยู่เพียงนิดเดียว เธอหยุดชะงักทันที ใบหน้าซีดเผือด หัวใจเต้นโครมครามอย่างควบคุมไม่ได้ ‘เงิน? ตาย? เขาหมายถึง...พี่เนอาร์เหรอ?’ ยูจินรีบใช้มือปิดปากตัวเอง กลั้นเสียงหายใจ ก่อนจะค่อยๆ ก้าวถอยหลังไปซ่อนตัวหลังตู้โชว์ ไม้ขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่ข้างผนัง ซึ่งมีแจกันโบราณลวดลายจีนตั้งอยู่ใกล้ๆ จากในห้อง เสียงสนทนายังดำเนินต่อ “นายจะให้จัดการเลยไหมครับ?” คำถามนั้นกรีดลึกเข้าในใจของยูจินยิ่งกว่าเดิม จัดการเลย? !หมายถึงฆ่าเลยใช่ไหม? เธอเริ่มรู้ว่าไม่ควรอยู่ตรงนี้แม้แต่วินาทีเดียว รีบตั้งใจจะหาทางออกจากโถงนี้ให้เร็วที่สุด แต่ตอนที่เธอขยับตัว... โครม!! เพี๊ยะ!! เสียงแจกันหล่นแตกกระจายดังสนั่น กลบความเงียบทั้งห้องในพริบตา ลูกน้องของวาคินแทบจะไม่รอให้ใครสั่งการ เขาชักปืนพกออกจากซองข้างเอวโดยอัตโนมัติ หันปากกระบอกไปยังทิศทางต้นเสียง แต่ก่อนจะทันได้ก้าวออกจากห้อง “หยุด” เสียงเย็นนิ่งของวาคินดังขึ้น พร้อมกับมือที่ยกขึ้นห้ามลูกน้อง “ฉันไปดูเอง” ลูกน้องชะงักทันที ไม่กล้าแม้แต่จะเถียง วาคินหมุนตัวช้าๆ เดินตรงไปยังบานประตูแง้ม... หลังตู้โชว์... ยูจินยืนตัวสั่น มือยังกุมปาก น้ำตาเริ่มเอ่อโดยไม่รู้ตัว แต่เธอรู้ว่าอีกไม่กี่วินาทีข้างหน้า... ชีวิตเธออาจเปลี่ยนไปตลอดกาล ไม่มีเสียงฝีเท้า ไม่มีคำพูด มีเพียงสายตาของ วาคิน ที่เหลือบไปเห็นบางอย่างแวบผ่านปลายประตู ปลายกระโปรงนักศึกษาแพทย์... วิ่งหายไปทางโถงกว้าง เขาหรี่ตา เอ่ยกับตัวเองเบาๆ “เด็กที่ไหน...?” แต่ที่นี่คือบ้านของเขา บ้านที่ไม่มีใครสามารถ เดินพลัดหลงเข้ามาได้ง่ายๆ และเขาก็รู้ทุกทาง ทุกซอก ทุกมุมของมันดีเกินกว่าจะปล่อยใครวิ่งหลุดมือ ยูจิน ทั้งตกใจ ทั้งขวัญเสีย ขาแทบไร้เรี่ยวแรง เธอพยายามจะวิ่งออกจากเขตบ้าน ให้เร็วที่สุด แต่ยังไม่ทันพ้นประตูโถง โครม! ร่างของเธอก็ชนเข้ากับ อกของชายร่างสูงคนหนึ่งอย่างแรง แรงกระแทกทำให้เธอล้มลงไปกับพื้น ศอกกระแทกพื้นจนเลือดซึม แต่ยังไม่ทันได้ตั้งตัว ชายตรงหน้าไม่ได้มีท่าทีใจดี เขาก้าวเข้ามาใกล้อย่างเงียบเชียบ ก่อนจะโน้มตัวลง มือหนารวบเอวเธอขึ้นจากพื้น ราวกับว่าเธอไม่มีน้ำหนักเลยแม้แต่นิด เธอสะดุ้ง ก่อนจะรู้สึกได้ถึงแรงบีบเบาๆ ที่ต้นคอ ไม่แรงพอจะทำให้ขาดอากาศ... แต่แรงพอจะทำให้รู้ว่า เขาเอาจริง “เธอเป็นใคร...” เสียงเย็นจัดเอ่ยถาม ยูจินหอบหายใจแรง ใจเต้นรัว มือสั่น เธอเงยหน้าขึ้นช้าๆ เพื่อสบตากับเขา และเป็นจังหวะนั้นเอง... ที่ดวงตาคมดุของวาคิน ได้เห็นใบหน้าของหญิงสาวอย่างชัดเจน ใบหน้าเปื้อนเหงื่อและน้ำตา แต่ยังคงงดงามและน่ารักอย่างประหลาด วาคินชะงัก...เล็กน้อย นิ้วมือที่บีบคอเธอไว้ผ่อนแรงลงชั่วครู่หนึ่ง บางอย่างในดวงตาเขาไหววูบ ไม่ใช่ความเมตตา แต่เป็นความแปลกใจ ความรู้สึกบางอย่าง...ที่เขาไม่ควรมี แต่เพียงเสี้ยววินาทีนั้น เขาก็กลับมาเป็นวาคินคนเดิมอีกครั้ง “ยังอยากมีชีวิตอยู่ไหม?” เสียงทุ้มต่ำของวาคินเย็นเฉียบ เขาบีบคอของยูจินแน่นขึ้นเล็กน้อย ขณะจ้องหน้าเธอด้วยดวงตาแข็งกระด้าง “บอกมา...เธอเป็นใคร แล้วเข้ามาทำอะไรที่นี่” ยูจินเสียงเบา สั่น แต่พยายามตั้งสติ “ฉัน… ฉันแค่มาส่งเค้กค่ะ... แล้วก็หลงทาง ฉันชนแจกันคุณแตกไป… ฉันจะรับผิดชอบเองนะคะ ไม่ได้ตั้งใจจะเข้ามายุ่งอะไรเลยจริงๆ…” วาคินจ้องเธอนิ่งขึ้น น้ำเสียงเย็นจัด “จะพูดความจริงตอนนี้… หรืออยากให้ฉันพาไปโยนลงบ่อจระเข้ก่อน?” ยูจินเบิกตากว้าง ใจเต้นแรงจนแทบหลุดจากอก แต่สิ่งที่น่ากลัวกว่าคำขู่ คือสายตาของเขาที่ดู เอาจริง “เฮีย! เฮีย! เดี๋ยวก่อน!!” เสียงวายุดังขึ้นจากบันได มือข้างหนึ่งเกาะราวแน่น ใบหน้าเต็มไปด้วยความตกใจ “เฮียปล่อยเธอ! ได้โปรดเถอะ เธอไม่ใช่คนร้าย…” เขาวิ่งเข้ามาแทรกกลางระหว่างยูจินกับวาคิน เสียงหอบจากการวิ่งถี่ขึ้น แต่แววตามั่นคง “เธอเป็นแฟนผมเอง!!” เสียงนี้ควรเต็มไปด้วยความจริงใจ ความร้อนรน และความพยายามจะปกป้องใครสักคนที่เขาอาจเพิ่งรู้ว่ามีความสำคัญมากกว่าที่คิด

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more