ตอน 33
ทันใดนั้น เสียงประตูคฤหาสน์ดังขึ้น ราเชนทร์ก้าวนำเข้ามา ก่อนร่างบอบบางของยูจินจะปรากฏ
“สวัสดีค่ะคุณ…” เสียงใสเอ่ยอย่างสุภาพ แต่ยังไม่ทันเรียบเรียงคำต่อ คุณแม่วาคินก็ตอบรับทันที
“เรียกคุณอาก็ได้คุณหมอ หรือถ้าอยากให้เป็นกันเอง เรียกแม่ก็ได้เหมือนกัน” มาดามอรัชญาเอ่ยด้วยรอยยิ้มอบอุ่น
แต่ก่อนที่บรรยากาศจะผ่อนคลาย วาคินก็เอ่ยตัดบทขึ้นเสียงเรียบเด็ดขาด
“เรียกคุณอาละดีแล้วครับ”
คำพูดนั้นทำให้ห้องเงียบลงชั่วขณะ ยูจินเหลือบมองเขา แววตาแฝงความหมั่นไส้ในใจ ~ใครเขาอยากมีแม่คนเดียวกับคุณกันล่ะ~
รอยยิ้มมุมปากของวาคินยังคงประดับอยู่บนใบหน้า ราวกับอ่านใจเธอออกทุกถ้อยคำ
ตรงกันข้าม วายุกลับยืนนิ่งเงียบ ไม่แม้แต่จะสบตา เพียงกำมือแน่น ราวกับไม่อาจทำอะไรได้เลย
วาคินเอนตัวพิงพนักโซฟา เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นเรียบเย็น แต่หนักแน่นราวคำสั่ง
“เริ่มงานเลยแล้วกันคุณหมอ… ผมต้องอาบน้ำ กินยา แล้วครับ”
ยูจินชะ
