ตอน 32
เมื่อถึงโรงพยาบาล
เนอาร์ยืนรออยู่หน้าห้องพักฟื้นใบหน้าคมเข้ม ที่ปกติเรียบเฉยกลับมีรอยยิ้มละไม ประดับอยู่พอเห็นน้องสาววิ่งเข้ามา เขาก็อ้าแขนออกกว้างให้เธอโถมกอดแน่น
“พี่เนอาร์… ยูจินดีใจที่สุดเลยค่ะ”
“อืม… พ่อฟื้นแล้วทุกอย่างจะดีขึ้นแล้วนะ” เสียงทุ้มเอ่ยหนักแน่น แต่มือหนาก็ยังลูบหลังน้องเบาๆด้วยความอ่อนโยน
พริ้ม มัช และวายุยืนมองภาพนั้นด้วยหัวใจอุ่นวาบ
ในห้องพักฟื้น
คุณพ่อนอนเอนบนเตียงสีหน้าซีดเซียว แต่ดวงตาคู่คุ้นที่เปิดขึ้นมาแล้ว ทำเอายูจินน้ำตาคลอทันที
“คุณพ่อ…” เสียงเธอสั่นไหว เธอรีบวิ่งเข้ามาจับมือท่านไว้แน่น
มือใหญ่สั่นเล็กน้อยแต่ก็ยกขึ้นลูบศีรษะลูกสาวเบาๆ “ ไม่ต้องร้องไห้แล้วนะลูก พ่อยังอยู่ตรงนี้”
บรรยากาศอบอวลไปด้วยความสุข พริ้มกับมัชยกมือไหว้คุณพ่ออย่างนอบน้อม ส่วนวายุยืนมองเงียบๆ แต่ในแววตาเต็มไปด้วยความโล่งใจ
มัชกลั้นไว้ไม่อยู่ เอียงหน้ากระซิบกับพริ้มเบาๆ “โอ๊ย
