มาเฟียหลงเมียลับ

เหตุผลที่อยากกลับบ้าน

ออสตินกลับมาถึงห้องก็อาบน้ำและออกมานั่งดื่มที่ห้องรับแขกด้วยความสบายใจเพราะงานที่ติดขัดตั้งแต่ช่วงต้นสัปดาห์นั้นจัดการเรียบร้อยแล้ว ช่วงวันหยุดเขาคงมีเวลาอยู่กับวรรษมนมากขึ้นและเธอก็คงไม่คิดจะหนีออกไปข้างนอกอีก

เขานั่งดื่มพักใหญ่เสียงโทรศัพท์ของวรรษมนที่วางไว้บนโต๊ะหน้าโซฟาก็ดังขึ้นออสตินไม่คิดจะก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของเธอเลยแต่คนที่โทรเข้ามาก็ดูจะพยายามติดต่อกับหญิงสาวจนเขารู้สึกรำคาญ

ออสตินลังเลว่าจะกดรับดีไหม แต่คนที่โทรเข้ามาก็วางสายไปอีกครั้งจากนั้นก็มีข้อความปรากฏขึ้นมา เขาเลยถือวิสาสะเปิดอ่าน

‘เมล่อนนอนแล้วเหรอ’

‘พี่กดออดเรียกตั้งนานแต่เมล่อนไม่ยอมออกมาเปิดสักที พี่ซื้อก๋วยเตี๋ยวมาให้ ตอนนี้แขวนไว้หน้าประตูนะ’

‘ถ้าตื่นแล้วก็ออกมาเอาด้วย พรุ่งนี้เจอกันที่ผับนะ มาเร็วๆ หน่อยก็ดีพี่มีเรื่องจะคุยด้วย’

ออสตินอ่านข้อความทั้งหมดซ้ำอีกครั้งเพื่อทำความเข้าใจเพราะไม่ค่อยสันทัดในภาษาไทยเท่าไหร่ ชายหนุ่มเริ่มโมโหเมื่อคิดได้ว่าที่วรรษมนหนีออกไปวันนี้ก็เพราะอยากออกไปเจอคนอื่นแล้วถ้าคืนนี้เขาไม่ไปรับเธอที่ผับป่านนี้เธอกับผู้ชายที่ส่งข้อความมาก็คงจะพากันไปค้างที่บ้าน

มาเฟียหนุ่มไม่ชอบให้ใครมายุ่งกับคนของตนในเมื่อตอนนี้วรรษมนยอมที่จะเป็นคนของเขาเธอก็ควรจะต้องตัดขาดกับผู้ชายคนอื่น เขาจะไม่สนใจเรื่องในอดีต แต่หลังจากนี้วรรษมนจะต้องมีเขาแค่คนเดียว ถ้าหากหญิงสาวอยากจะไปจากเขาก็ต้องเป็นเพราะเขาไม่ต้องการเธอเท่านั้น

ชายหนุ่มดื่มเหล้าที่เหลือจนหมดแก้วแล้วเดินตรงไปยังห้องของวรรษมนเพราะอยากรู้ว่าเธอกับผู้ชายที่ส่งข้อความมานั้นกำลังแอบทำอะไรลับหลังตนเองอยู่หรือเปล่า

พอเปิดประตูห้องเข้ามาแล้วก็ไม่เห็นคนที่อยากจะคุยด้วยเขาได้ยินเสียงเธออยู่ในห้องน้ำจึงนั่งอยู่บนเตียงด้วยความร้อนใจ

ผ่านไปสักพักวรรษมนก็เปิดประตูห้องน้ำออกมา เธอสวมชุดคลุมอาบน้ำและก้มหน้าเช็ดผมไปด้วยจนไม่รู้ว่าตอนนี้มีใครอีกนั่งรออยู่ แต่เมื่อเดินมาถึงหน้ากระจกก็ต้องตกใจที่เห็นภาพสะท้อนของเขาอยู่ด้านหลัง

“คุณออสติน เข้ามาได้ยังไง”

“เรามีเรื่องต้องคุยกันนะเมล่อน”

“ขอเมล่อนแต่งตัวก่อนได้ไหม คุณไปรอข้างนอกนะคะ”

“ฉันนั่งรอเธออาบน้ำมาเกือบสิบนาทีแล้วยังจะให้รออีกเหรอ” เขาเริ่มโมโหเมื่อเห็นท่าทางที่เหมือนไม่รู้เรื่องของเธอ

“แล้วมันเรื่องด่วนอะไรที่จะต้องมาคุยตอนนี้ล่ะคะ เมื่อกี้ตอนนั่งรถคุณบอกว่าคุณง่วงไม่ใช่เหรอคะ”

“นั้นมันตอนที่ฉันไม่รู้ว่าเธอหนีกลับไปที่บ้านเพราะอะไร”

“เมล่อนก็บอกคุณไปแล้วว่าอยู่ห้องคนเดี๋ยวมันเบื่อก็เลยอยากออกไปหางานทำ”

“ออกไปหางานหรือหาผู้ชายกันแน่”

“คุณหมายถึงอะไรคะ” วรรษมนไม่เข้าใจว่าออสตินกำลังพูดถึงเรื่องอะไร ใบหน้าสวยนั้นเต็มไปด้วยคำถาม

“ก็ไอ้ผู้ชายที่มันไปหาเธอที่บ้านเมื่อกี้ไงถ้าฉันไม่พาเธอกลับมาที่นี่คืนนี้เธอกับมันก็คงได้อยู่ด้วยกัน นี่คงนัดกันไว้ล่ะสิ” ออสตินโมโหเสียงดังลั่น

“ผู้ชายที่ไหนคะ”

“ถามแบบนี้เธอมีผู้ชายหลายคนนักเหรอ” เขาถามด้วยความโมโห

“ที่เมล่อนถามก็เพราะไม่รู้ว่าคุณกำลังพูดถึงใคร คุณออสตินคะ ถึงคุณจะเป็นเจ้าหนี้แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าคุณจะดูถูกฉันได้นะคะ” หญิงสาวเริ่มเถียงกลับ

“ฉันพูดเรื่องจริง อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะว่าเธอกับมันนัดกันไว้ที่บ้าน”

“จะให้บอกอีกกี่ครั้งล่ะว่าฉันไม่ได้นัดใครทั้งนั้น”

“หลักฐานคาตายังจะเถียงนะ หรือเพราะฉันไม่มาหาสักทีเธอก็เลยต้องออกไปหาผู้ชายข้างนอก”

“มันจะมากเกินไปแล้วนะ”

“ฉันว่ามันยังน้อยไปด้วยซ้ำกับผู้หญิงอย่างเธอ ถ้าอยากมากนักเดี๋ยวฉันจะจัดให้จะได้ไม่ต้องออกไปหาผู้ชายคนอื่นอีก” เขาพูดออกมาด้วยความโมโหเพราะรู้สึกเหมือนกำลังโดนวรรษมนหักหลัง ยิ่งเห็นท่าทางใสซื่อก็ยิ่งทำให้เขาโมโหมากขึ้นไปอีกชายหนุ่มลุกขึ้นยืนแล้วดึงคนที่นั่งอยู่บนสตูลหน้ากระจกเข้าหาโดยที่เธอไม่ทันได้ตั้งตัว

“ว้าย คุณจะทำอะไรคะ” วรรษมนถูกเขาดึงขึ้นมาปะทะกับอกแกร่งสองแขนรวบเธอไว้จนหญิงสาวรู้สึกอึดอัด

“ก็ทำสิ่งที่ฉันควรจะทำตั้งนานแล้ว อย่าทำเป็นไม่รู้เรื่องหน่อยเลยเมล่อน”

“คุณเคยบอกว่าจะรอให้เมล่อนพร้อม” เมื่อเห็นท่าทางเขากำลังโกรธเธอจึงพูดกับเขาด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง เพราะตอนนี้ดูเหมือนว่าออสตินจะไม่ใช่ผู้ชายใจดีคนเดิม

“แต่วันนี้ฉันเปลี่ยนใจแล้ว ฉันว่าเธอเองก็น่าจะรู้นะว่าผู้ชายเขาไม่ชอบรออะไรนานๆ”

เสียงที่กระซิบข้างแก้มเนียนทำเอาวรรษมนขนลุกและรู้สึกว่าคืนนี้เขาคงไปไม่ปล่อยเธอไปแน่ๆ

ชายหนุ่มกอดเอวเธอไว้ ใบหน้านั้นโน้มเข้าใกล้จนหญิงสาวถอยร่นไปทางด้านหลังแล้วล้มหงายลงไปบนเตียงนอนอย่างไม่ทันได้ระวัง

“ถึงเตียงเธอจะเล็กไปหน่อยแต่มันไม่ใช่ปัญหาหรอกเพราะฉันไม่คิดจะนอนอยู่แล้ว”

“คุณออสติน”

วรรษมนเรียกด้วยเสียงแผ่วเบาหวังให้เขาเปลี่ยนใจแต่ชายหนุ่มกลับทำตรงกันข้ามเพราะตอนนี้เขาคร่อมทับลงมาก่อนจะโน้มใบหน้าเขาใกล้แล้วประกบริมฝีปากหยักลงบนเรียวปากบางที่กำลังจะพูดอะไรบางอย่าง

“อื้ม...”

เธอพยายามครางประท้วงเมื่อเขาส่งลิ้นร้อนแทะเล็มริมฝีปากทั้งบนร่างจนหญิงสาวยอมเผยอปากออก เขาไม่รอช้าที่จะส่งลิ้นร้อนเขาไปหาความหวานด้านใน

วรรษมนทำตัวไม่ถูกปลายลิ้นเล็กหลบเลี่ยงลิ้นสากแต่นั่นกลับทำให้ออสตินพอใจ เขาเคยเจอแต่ผู้หญิงที่เชี่ยวชาญเรื่องบนเตียงแต่พอเจอจูบไม่ประสาของวรรษมนก็รู้สึกแทบคลั่ง

“จูบเธอหวานนะเมล่อน ฉันชักอย่างรู้แล้วสิว่าส่วนอื่นจะหวานไหม”

มือใหญ่ดึงชุดคลุมอาบน้ำออกให้พ้นทาง ตาคมมองหน้าอกที่อวบอิ่มราวกับมันเป็นของหวาน

“สวยมากนะเมล่อน”

“อ๊ะ!..อื้ม...”

เธอสะดุ้งครางหวานเมื่อสองมือเคล้นคลึงความนุ่มหยุ่นอย่างหนัก ความเสียวแล่นพล่านทั่วทั้งตัวยิ่งเขาบีบแรงเธอก็ยิ่งรู้สึกอยากให้เขาสัมผัสมากขึ้น

ออสตินมองคนที่นอนดิ้นเนื้อตัวแดงระเรื่อแล้วกระตุกยิ้มก่อนจะจูบลงไปบนเรียวปากเธออย่างหนักหน่วงอีกครั้ง แต่ครั้งนี้หญิงสาวนั้นเริ่มจะจูบกลับนั่นยิ่งทำให้เขาพอใจมากยิ่งขึ้น ปากร้อนเริ่มแทะเล็มไปตามผิวเนียนสวยกลิ่นกายสาวที่ปะทะจมูกกระตุ้นเลือดลมในกายของเขาให้มากขึ้น

“อื้ม...”

หญิงสาวสะดุ้งอีกครั้งเมื่อเขาครอบครองยอดเต้างามเข้าปากร้อน ความเปียกชื้นที่ไล้เลียบนยอดอกทำเอาวรรษมนรู้สึกปั่นป่วนไปทั่วท้องน้อย เธอรู้สึกว่าร่างกายนั้นร้อนขึ้นทุกขณะ แม้ว่าในห้องจะเปิดเครื่องปรับอากาศไว้ก็ตาม

เสียงสูดปากและเสียงครางหวานของหญิงสาวช่างน่าฟังจนเขาอยากได้ยินอีกเรื่อยๆ

มือใหญ่เคลื่อนต่ำลงไปตามเอวคอดและสะโพกอวบอิ่มก่อนจะใช้เข่าดันให้เรียวขาทั้งสองข้างแยกออก

“ของเธอยังสวยนะเมล่อน”

เขาจ้องกลีบกุหลาบที่ปิดสนิทแล้วกลืนน้ำลายลงคอ ยิ่งเห็นน้ำหวานไหลซึมก็ยิ่งอยากจะลิ้มลองแต่ก็ต้องอดใจไว้เพราะไม่รู้ว่าเธอผ่านอะไรมาบ้าง

“อ๊ะ...”

หญิงสาวดิ้นพล่านเมื่อเขาใช้ปลายนิ้วลากขึ้นลงไปบนกลีบกุหลาบเธอรู้สึกทั้งเสียวและทรมานอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน

“เสียวเหรอเมล่อน”

หญิงสาวไม่ตอบแต่เธอกัดริมฝีปากแน่นด้วยกลัวเสียงครางจะเล็ดลอดออกมาให้เขาได้ยิน

“ถ้าเสียวก็ครางออกมาสิ ฉันอยากได้ยินเสียงเธอครางนะเมล่อน”

ยิ่งเขาพูดเธอก็ยิ่งกัดริมปากแน่นเพราะไม่อยากทำตามที่เขาบอก ออสตินหัวเราะเมื่อเห็นเธอต่อต้าน เขาก้มใบหน้าเข้าหาเต้าอวบอีกครั้งขณะที่นิ้วร้ายก็เริ่มทำงานอย่างชำนาญ

“อื้อ...คุณออสติน...”

ในที่สุดเสียงหวานก็ครางออกมากอีกครั้งอย่างห้ามไม่อยู่เมื่อเขากดนิ้วเข้าไปกลางกลีบดอกสวยแล้วขยับให้น้ำหวานอาบไปทั่วปลายนิ้ว