หลังจากนั้นหมิงเฉินก็ขอตัวกลับทันที ไม่คิดจะเสียเวลาปลอบโยน เยว่ซินอีก อันที่จริงเป็นเพราะส่วนหนึ่งเขาทนมองเธอเศร้าหมองไม่ได้ต่างหาก และหนทางที่จะกำจัดสีหน้านั้นออกไปจากใบหน้าของเยว่ซินได้ ก็คือการช่วยเหลือรวิสราให้เร็วที่สุด ชายหนุ่มได้แต่บอกให้เยว่ซินกลับบ้านแล้วใจเย็นๆ ส่วนเขาก็รีบกลับบ้านเช่นเดียวกัน เมื่อโทร.หาผู้เป็นพี่ชายแล้วอีกฝ่ายบอกว่าตอนนี้อยู่ที่คฤหาสน์ตระกูลลั่ว
ชายหนุ่มบุกเข้าไปหาผู้เป็นพี่ถึงห้องทำงานส่วนตัวของอีกฝ่าย สีหน้าเคร่งเครียดของเขาทำให้นายใหญ่แห่งไป๋หู่ละมือจากงานของตนเอง แล้วถามน้องชายด้วยสีหน้าสงสัยระคนอยากรู้
“ทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะหมิงเฉิน”
“พี่ครับ”
หมิงเฉินไม่ตอบคำถาม เขากลับก้าวเข้าไปหาผู้เป็นพี่ชายแล้วเรียก อีกฝ่ายด้วยสีหน้าจริงจัง
“ว่าไง”
หมิงซีขยับเปลี่ยนท่านั่งเป็นนั่งหลังตรง จ้องมองคนตรงหน้านิ่ง ตั้งใจฟังอีกฝ่าย
“ผมมีเรื่องอยากจะขอร้องพี่”
“
