ส่วนเกินที่มีลมหายใจ

บทที่ 3 อากาศมันหนาวขยับใกล้ ๆ 2/2

“ไม่...อยู่กับความจริงน่าจะเจ็บปวดน้อยกว่า” เธอว่าแล้วรีบเดินลิ่ว ๆ ไม่อยากคุยกับเขาต่อแล้ว แต่ทว่าเสียงเท้าที่ก้าวมาติด ๆ ก็ทำให้เธอใจเต้นระรัวเหมือนกัน จนเมื่อถึงที่พัก เธอจึงได้หลบสายตาบ้าง แสร้งหาของจัดของไป

“เจอหรือยัง”

“อะไร?”

เสียงที่ถามมาไม่ได้เจาะจงพูดเรื่องอะไร จนเธอต้องหันมาถามเขา แต่ก็ต้องตกใจเมื่อเขามีเพียงกางเกงชั้นในเพียงตัวเดียว ความเห่อร้อนบนใบหน้าบ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าเธออายแค่ไหน จนต้องเอามือมาตบที่แก้มตอนหันกลับ

“คนที่ทำให้เมย์รักเขาได้มากเท่ากับรักพี่”

เธอสะอึกอึ้งไม่คิดว่าเขาจะถามคำถามนี้ ในเวลาที่เธอไม่ได้เตรียมคำตอบ น้ำในตาคลอหน่วยเมื่อคิดถึงวันที่ขอหย่า เธอตั้งใจมายุติการใช้ชีวิตคู่ของเรา เพราะเขาไม่เคยมีความสุข

เธอพยายามอย่างดี แต่ก็ไม่อาจจะแทนที่ใครบางคนในใจของเขาได้ เธอป่วยแต่เขาทำงาน เราเจอกันน้อยมาก วันนัดเดทเขาก็ต้องทำวิจัย วันเกิดเธอเขาก็ติดธุระ

ชีวิตเขามีทุกอย่าง เพียงแต่ไม่ควรมีเธออยู่ด้วยแค่นั้นเอง เมื่อคิดว่าไม่มีเธอแล้วเขาก็อยู่ได้ ทำให้เธอคิดอยากยุติความอึดอัดนี้

การแต่งงานที่ไม่เคยทะเลาะกันเลยสักครั้ง ไม่เคยมีปากเสียง ไม่เคยเห็นต่าง แต่ไม่เคยรักกันมันทำให้เธอทนใช้ชีวิตแบบนี้ต่อไปไม่ได้

เธอเป็นคนมีความรู้สึก เจ็บได้ ร้องไห้เป็น

ความเงียบที่เข้าปกคลุม กับบรรยากาศที่หนาวเหน็บ ยังไม่อาจจะทำให้ใจเขาเย็นลงได้ ขณะรอฟังคำตอบอย่างใจจดจ่อ

เมริษาไม่ตอบในทันที แต่ทิ้งช่วงให้ห่างระยะเวลาหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยออกมา

“ยังไม่เจอ แต่ไม่นานน่าจะเจอเพราะแม่นัดหนุ่มให้ออกเดทไว้บ้าง”

แม้ว่าจะต้องโกหกก็ต้องทำ เพียงเพราะไม่อยากให้เขารู้สึกว่าขาดเขาแล้วเธอจะรักใครไม่ได้อีก แม้ว่ามันจะจริงก็ตาม

ความรู้สึกสงสารเห็นใจหรือสมเพชอะไรก็แล้วแต่เกี่ยวกับเรื่องของเธอและเขา เธอไม่อยากรื้อฟื้นมันอีก

“พี่ก็ยังไม่เจอใครเหมือนเมย์” เสียงหนักแน่นกระซิบแผ่วด้านหลัง จนเธอไม่กล้าหันมามอง กลัวใจตัวเองเหลือเกิน

‘เขาไม่ได้รัก จำไว้เมย์’

เธอเตือนสติตัวเองไม่ให้หลงมัวเมากับคำหวานหูที่เขาไว้ใช้ปลอบโยนรุ่นน้องอย่างเธอ

รุ่นน้องมันก็คือรุ่นน้องวันยังค่ำ เปลี่ยนไปเป็นคนรักไม่ได้หรอก เธอเข้าใจคำนี้ดี

“อ่อยเก่ง บ้านปลูกอ้อยเหรอคะ” เธอทำลายบรรยากาศด้วยคำพูดที่ยียวนแทน เพราะอยากตัดสายใยบาง ๆ ที่มีต่อเขาให้ขาดสะบั้นเสียที

“ไม่ได้อ่อย”

“ค่ะ”

แต่เมื่อหันมาสบสายตาที่จ้องมองเธอย่างลุ่มลึก จนเธอไม่เข้าใจว่า สายตาแบบนี้เขามองเธอตั้งแต่เมื่อไหร่ ครั้งล่าสุดที่เคยเห็นสายตานี้ของเขา คือตอนที่เขามองเขมจิรา แล้วพาลทำให้เธออิจฉา

ดวงตาเป็นหน้าต่างของหัวใจไม่ผิดเลยจริง ๆ แต่ไม่ใช่เธอสินะ

“นอนเถอะค่ะ” เธอตัดบทหนีหน้าเขา แม้รู้ว่าเขามีคำพูดบางอย่างอยากจะพูดกับเธอก็เถอะ แต่เธอไม่ชอบความรู้สึกนี้เอาเสียเลย

ร่างเล็กที่ปีนขึ้นเตียงแล้วเลือกนอนเตียงด้านนอก เพราะไม่อยากนอนด้านในสุด กลัวจะไม่มีทางออกแล้วเวลาออกไปไหนต้องปลุกเขา

“ไปนอนด้านใน”

“จะนอนตรงนี้”

“อย่าดื้อน่า”

“ก็ข้างในมันออกยาก ลำบาก” เธอให้เหตุผล เพราะเขาเป็นผู้ชายจะทำธุระบ่อยเหมือนผู้หญิงได้อย่างไร

“ไปไหนก็เรียกสิ” นั่นคือสิ่งที่เขาต้องการ เพราะที่นี่ไม่ใช่เมืองไทย ไปไหนมาไหนในศูนย์การแพทย์ฉุกเฉินย่อมไม่ปลอดภัย ทั้งไม่รู้ว่าข้างนอกนั้นใครเป็นใคร

“รบกวนคุณเปล่า ๆ ”

“ถ้ายังไม่ขยับพี่จะคิดว่าเราอยากนอนกับพี่” เขาว่าพร้อมกับยิ้มพรายมองด้วยสายตาที่มีความหมายไปยังริมฝีปากอิ่มอมชมพูนั้น

ความสัมพันธ์ครั้งนั้นทำให้เขาจำได้ตรึงตาตรึงใจว่าเธอหอมหวานแค่ไหน และเขากระหายอยากในร่างกายของเธอเพียงใด

เมริษาเห็นสายตาไม่น่าไว้ใจจึงกระโดดข้ามไปเตียงข้าง ๆ ทันที วันนี้เธอรู้สึกไม่หิวเท่าไหร่จึงไม่กินอะไรดีกว่า อีกอย่างก่อนจะเข้าศูนย์การแพทย์เธอกินแซนวิชมาบ้างแล้ว

“ก็นึกว่าจะนอนด้วย” เขาพูดอย่างเสียดาย แต่ก็รู้สึกอารมณ์ดีขึ้นมาที่เธอยอมฟังบ้าง

ไม่รู้หรือไงว่าเป็นห่วง!

ร่างใหญ่นอนเตียงสนามด้านข้างเธอ แอบหงุดหงิดเล็กน้อยที่มันไม่ชิดติดกันเสียทีเดียว กับไอ้สองคนนั้นบอกว่าได้เตียงกระดาษลูกฟูกแต่ทว่าแข็งแรงทนทานพอใช้ได้ เป็นเตียงที่ไว้ใช้ช่วงโควิดเหลือมาจึงเอามาใช้ที่นี่ต่อ

ยิ่งดึกอากาศก็ยิ่งลดต่ำลง แล้วคนที่ขี้หนาวอย่าง

เมริษามีหรือจะทนไหว ร่างเล็กนอนครางอิ๋ง ๆ คล้ายลูกแมวก็ไม่ปานขดตัวกลมแล้วก็แย่งผ้าห่มเตียงข้าง ๆ มาด้วย

มาวินหลับไปแล้ว แต่รู้สึกถึงความเย็นกระทบตัว จนต้องตื่นเมื่อลืมตาขึ้นปรากฎว่าคนเตียงข้าง ๆ ขโมยผ้าห่มไปหมดแล้ว

“ยัยตัวแสบ!” เขาครางฮึ่มฮั่มให้ลำคอก่อนจะคิดอะไรบางอย่างออก ร่างใหญ่ปีนข้ามเตียงไปยกร่างที่ขดเป็นแมวในกองผ้าห่มมานอนเตียงเดียวด้วยกันเสียเลย

“อากาศมันหนาว ก็ต้องขยับมาใกล้แบบนี้นั่นแหละ” มือหนาสอดซุกเข้าไปหาความอบอุ่นที่เต้าอวบก่อนจะหลับลงไป

แล้วอยากจะรู้ว่าหากตื่นมาในอ้อมกอดของเขา เธอจะรู้สึกอย่างไรกันนะ