กึก!
เมื่ออาการของโมนิก้าดีขึ้น เธอเลยขอลงมาสูดอากาศรับลมตรงสวนข้างหลังบ้าน โดยมีหมอหนุ่มคอยเข็นรถตามดูแลทุกฝีก้าว
"พรุ่งนี้สินะ..นายจะกลับไปแล้วเหรอ เรายังไม่ได้รู้จักกันเลย?" เสียงใสเอ่ยถาม ปล่อยให้ร่างสูงทิ้งกายนั่งบนเก้าอี้หินอ่อนด้านข้าง ที่ยังคงสวมแมวปิดบังหน้าตาไม่ยอมให้เห็น
"ครับ" เขาปล่อยลมหายใจทิ้งอย่างหนัก
"นายไม่อยากรู้บ้างเลยหรอ ว่าฉันจำอะไรได้บ้าง" ปลายนิ้วสวยมันกำจิกลงหลังมือ เริ่มกังวลกับความคิดว่าควรจะพูดออกไปดีหรือไม่ หรือระหว่างเธอหลับไปเกิดความเปลี่ยนแปลงแล้ว
"ผมทำหน้าที่เสร็จแล้ว"
"ที่มาก็เพราะหน้าที่หรอกเหรอ? โดนจ้างมาแพงเลยใช่ไหมล่ะ"
"......." เขาไม่ตอบ
"แล้วถ้าฉันเกิดมีอาการขึ้นมาอีก นายก็คงไม่มาดูแลใช่ไหม?"
"....." บรรยากาศกลับเข้าสู่ความอึดอัดตั้งแต่ช่วงเมื่อกลางวัน หญิงสาวพยามจะสื่อสารบางอย่าง ที่ทำคนฟังต้องชั่งใจคิดกับความเหมาะสม
"หรือว่าฉันค
