มาเฟียหลงเด็ก

พี่ชาย

“จะไปไหนวันวา ลงมา” วอมบอกวันวาที่กำลังปีนกำแพงบ้านเพื่อหนี้ออกไป แต่ก็ดูเหมือนจะไม่ง่ายเลยเพราะคนยืนเฝ้าอยู่เต็มไปหมดพอหาที่ปีนได้แล้ววอมก็ดันมาเจออีก ทันทีที่วันวาเห็นวอมก็ตกใจจนเผลอปล่อยมือหล่นจากกำแพงที่สูงพอสมควร

“โอ๊ย” เธอไม่ได้เป็นอะไรมากดีที่วอมมารับเอาไว้ทัน

“เธอจะหนีหรอ” วอมรีบจับเธอให้ยืนขึ้นแล้วปล่อย

“ปล่อยฉันไปเถอะนะถือว่าฉันขอ” วันวารีบยกมือไหว้ขอร้องทั้งน้ำตา เธอไม่อยากอยู่ที่นี้แล้วเพราะมีแต่คนใจร้าย เขาจะฆ่าเธอตอนไหนก็ไม่รู้สู้หนีไปตายเอาดาบหน้าไม่ดีกว่าหรอ

“ไม่มีใครขัดคำสั่งเขาได้เธอก็รู้” วอมเอ่ยขึ้นอย่างสงสารเขาอยากจะปล่อยเธอไปแต่มันทำไม่ได้จริงๆ เพราะเขาเป็นแค่ลูกน้องคนนึงเท่านั้น

“คุณก็บอกว่าตามฉันไม่เจอซิ ปล่อยฉันไปเถอะนะขอร้อง”

“รอบๆบ้านหลังนี้มีกล้องวงปิด และตอนนี้เขาก็กำลังดูเราอยู่”

“....” วันวาได้ยินอย่างนั้นก็รีบหันไปดูก็เห็นว่ามีกล้องจริงๆ เธอคงหนีเข้าไปไม่รอดจริงๆ

“อย่าหนีอีกถ้ายังอยากอยู่ที่นี้ ทนหน่อยเขามาให้เธออยู่ทีนี้ไม่นานหรอกอย่างมากก็ปี สองปี เดี๋ยวเขาก็เบื่อ” ยอมพยายามพูดให้คนตัวเล็กยอมอยู่ที่นี้เพราะไม่อยากให้เธอคิดหนีอีก

“ฉันไม่อยากเจอหน้าเขาอีกแล้ว เขาใจร้ายมากเขาจะฆ่าฉัน “เธอพึ่งผ่านเหตุการณ์ความเป็นความตายก็ต้องไปหาเขาอีกหรอ

“ทำตามที่ฉันบอกเถอะนะ อย่าคิดหนีอีกเขาไม่ได้ใจร้ายขนาดนั้น”

พูดจบเขาก็พาเธอเดินกลับเข้าไปในบ้านอีกครั้ง ก่อนจะพาเข้ามาในห้องทำงาน วันวาเข้ามาในห้องนี้อีกก็ได้แต่แอบอยู่ข้างหลังของวอมเพราะกลัวคนตรงหน้ามาก เขาบอกว่าสามารถฆ่าเธอได้ทุกเมื่อ

“มานี่“เฟิร์สคลาสเรียกวันวาด้วยน้ำเสียงเข้ม และแน่นอนเธอไม่ไปหาเขา “วันวาฉันบอกให้เธอมานี่”

“....” เป็นอีกครั้งที่เธอได้ยินแต่เลือกที่จะไม่เดินไปหาเขา

“มึงออกไป” เฟิร์สคลาสเดินมาหาเธอแล้วจับมือมานั่งที่โซฟา ส่วนวอมก็ก้มหัวให้เจ้านายแล้วเดินออกไปตามคำสั่ง “ร้องทำไม”

“คุณส่งฉันกลับไปอยู่ที่คลับเถอะ “เธอไม่ได้ตอบคำถามเขา แต่กลับบอกให้ส่งกลับไปทำงานที่คลับ หากเธอต้องเลือกก็ขอเลือกทำงานที่คลับดีกว่าไม่ต้องมาทนเป็นที่ระบายอารมณ์ของใครด้วย ทำงานเสร็จก็กลับห้อง

“ทำไมอยากขายตัวมากหรอ” เฟิร์สคลาสพูดขึ้นอย่างโมโห ทั้งๆ ที่อยู่ที่นี่เธอได้เงินเยอะกว่าดีกว่าสบายกว่าแต่ทำไมถึงอยากกลับไปที่นั้นอีก

“ใช่ ฉันอยากขายตัวฉันไม่อยากเป็นที่ระบายอารมณ์ของใครแบบนี้” วันวาพูดออกมาทั้งน้ำตา ตอนนี้เธอคงเป็นได้แค่ที่ระบายอารมณ์ของเขาแค่นั้นไม่ว่าเธอจะไม่ได้ทำอะไรผิดแต่ก็ต้องโดนเรียกมาด่า

“...” ทันทีที่เฟิร์สคลาสได้ยินแบบนี้ก็เริ่มรู้สึกผิดที่อาจจะทำมากเกินไป ทั้งๆ ที่เธอก็ไม่ได้ผิด

“ขอเถอะนะ ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว”

“คนที่อยู่จะบอกให้เธอไปอยู่ที่อื่นได้มันคือฉัน ไม่ต้องมารอร้อง”

“...”

“แขนเป็นอะไร” เฟิร์สคลาสสั่งเกตที่แขนของเธอก็เห็นว่ามีเลือดกำลังไหล่ออกมาจากข้อศอกจนจะถึงข้อมือแล้ว

“....”

“วันวา ฉันถามไม่ได้ยินรึไง” เฟิร์สคลาสถามย้ำอีกรอบ

“ฉันไม่เป็นไร ถ้าคุณไม่ให้ฉันกลับไปที่คลับก็ได้ฉันยอม แล้วอยากระบายอารมณ์หรือยากฆ่าฉันเมื่อไหร่ก็เรียกฉันได้เลยนะ” พูดจบเธอก็เดินออกไปไม่รอให้เขาสั่ง ชีวิตเธอคงทำอะไรมากกว่านี้ไม่แล้วแหละคงต้องทนเป็นที่ระบายอารมณ์ของเขาอยู่อย่างนี้จนกว่าจะหมดหนี้

คำพูดของวันวาทำให้คนที่ฟังกำลังรู้สึกผิด ทั้งๆ ที่เขาไม่จำเป็นต้องเก็บมาคิดเลยแต่มันก็อดไม่ได้ เฟิร์สคลาสเอาแต่คิดเรื่องของวันวาจนไม่เป็นการทำงานเลยเดินออกมาพักสมองข้างนอก

(พี่วาสบายดีไหม) เสียงคริสพูดออกมาจากโทรศัพท์ระหว่างที่กำลังวิดิโอคอลคุยกับพี่สาวอยู่

“สบายดี ตอนนี้พี่มาทำงานที่บ้านของเขา”

(หรอ แล้วเป็นไงเขาไม่ได้ใจร้ายใช่ไหม)

“...” คำถามของคริสทำเอาเธอพูดไม่ออกเพราะไม่รู้ว่าจะตอบยังไงดี

(พี่วาเขาทำร้ายพี่หรอ)

“ไม่เลย เขาใจดีมากคนที่นี้มีแต่คนใจดีอีกไม่นานหรอกพี่หมดหนี้แน่” คนพี่สาวจำเป็นต้องโกหกน้องเพราะไม่อยากให้น้องไม่สบายใจ

(อ้อ คริสนึกว่าเขาทำร้ายพี่ซะอีก)

“ไม่หรอก แล้วคริสละเป็นไงอยู่ได้ใช่ไหม”

(สบายมากเลยพี่วา คริสเริ่มปรับตัวได้แล้ว)

“เก่งมากน้องพี่ ถ้าเงินหมดก็โทรมานะเดียวโอนให้แล้วก็ต้องตั้งใจเรียนด้วยต้องสอบให้ติดนะรู้ไหม”

(คริสไม่อยากเรียนอยากช่วยพี่ทำงาน)

“ไม่ได้ พี่ก็ไม่ได้เรียนแล้วอย่างน้อยบ้านเราก็ต้องมีคนนึงได้เรียนต่อ”

(พี่วา)

“คริสต้องสอบเข้าให้ได้นะพี่จะส่งคริสเรียนต่อเอง” วาวันพูดแล้วปั้นหน้ายิ้มให้น้องสาวทั้งๆ ที่ไม่รู้จะเอาเงินมาจากไหน แต่ยังไงก็ต้องส่งเสียน้องให้เรียนให้จบ

(ค่ะ งั้นคริสไปอาบน้ำแล้วนะบ๊ายๆ)

หลังจากที่วางสายวันวาก็ซุบหน้าลงที่โต๊ะม๊าหินอ่อนก่อนจะร้องไห้โฮออกมา เธอไม่ได้สุขสบายอย่างที่บอกน้องสาวไปเลยชีวิตตอนนี้มันแย่ที่สุดตั้งแต่เคยเจอมา อยากจะร้องไห้ออกมาดังแต่ก็ทำไม่ได้ๆแต่หนี้ออกมาร้องเงียบๆ ไม่รู้ว่าชีวิตจะเป็นแบบนี้ไปถึงเมื่อไหร่ อีกี่ปีกีชาติเธอถึงจะหมดนี้สักที

"ร้องไห้หรอ" แล้วก็มีเสียงปริศนาขึ้น รีบหันไปดูก็เห็นว่าเป็นวอมพี่เดินมาพร้อมกับกล่องยาก่อนจะนั่งลงข้างๆเธอ

"คุณมาทำไม" เธอรีบเช็ดน้ำตาให้หมด อุตส่าห์หนีมาแล้วยังจะตามมาอีกรึไงจะร้องไห้ทั้งทีก็มาขัดขวาง

"มาทำแผลให้เด็กขี้แย" เธอพูดแล้วจับเธอมาทำแผลให้

"คุณไม่น่ามาช่วยฉันเลย น่าจะปล่อยให้ตายไปซะ"

"อย่ามาพูดแบบนี้นะ ถ้าตายไปแล้วน้องเธอนะละเขาจะอยู่คนเดียวได้รึไงทำอะไรคิดดีๆหน่อย" เขาดุเธอที่บอกว่าเขาไม่น่ามาช่วย เเทนที่จะพูดว่าขอโทษ

"ทำไมฉันต้องคิดละ ขนาดคนที่จะฆ่าฉันเขายังไม่คิดเลย"

"ได้ งั้นฉันจะฆ่าเธอตอนนี้เลย" วอมพูดแล้วคว้าปืนออกมาจากเอวจ่อไปที่หัวเธอ

"ไม่เอาๆ ใจเย็นๆดิ" วันวาเห็นว่าเขาเองจริงก็เลยรีบจับมือเขาลง ตอนนี้เธอไม่ได้อยากตายแล้ว

"ถ้าไม่อยากตายแล้ว ก็ทำตัวดีๆคิดถึงน้องเยอะ"

"รู้แล้วน่า ไม่ต้องมาสอนหรอก"

"...."

"คุยกับคุณแล้วสบายใจขึ้นเยอะเลย" แปลกมากที่วันวาได้คุยกับวอมแล้วเธอรู้สึกว่าสบายใจขึ้นเยอะเลย

"แต่ฉันไม่สบายใจ" เขาพูดจบก็เก็บกล่องยาเตรียมจะลุกออกไป

"ฉันของเรียกคุณว่าพี่นะ ฉันอยากมีพี่ชาย"

"..."

"นะ พี่วอม" เธอไม่รอให้เขาตอบตกลงแต่ถือวิสาสะเรียกเลย แล้วเดินไปตรงหน้าก่อนจะยิ้มให้ "ฝันดีนะคะพี่วอม"

พูดจบวันวาก็รีบเข้าไปในห้อง เธอรู้สึกดีขึ้นเยอะเลยอย่างน้อยในบ้านหลังนี้ก็ยังมีคนใจดีและหวังดีกับเธออยู่ เวลาที่เจอเฟิร์สคลาสดุหรือด่าจะได้มีคนให้ระบายบ้างเพราะไม่อยากเก็บไว้คนเดียวไม่งั้นคงอกแตกตาย