ระบายอารมณ์
1413 Words
“มึงรู้ไหมว่าของล็อกนี้ผลิตไม่ทัน” เตชินท์เพื่อนสนิทของเฟิร์สคลาสที่ร่วมทำธุรกิจด้วยกันเดินเข้ามาในห้องทำงานของเขาแล้วพูดขึ้นอย่างหงุดหงิด
“เป็นห่าอะไรผลิตไม่ทัน”
“โรงงานมีปัญหา “ทั้งสองได้แต่มองหน้ากันแล้วถอนหายใจ
“แต่เรานัดวันส่งแล้วๆ ลูกค้าคนนี้ก็เสียไม่ได้มึงรู้ใช่ไหม”
“กูรู้ แต่มึงจะให้ทำไงก็มันมีปัญหา”
ทั้งสองได้แต่มองหน้ากันถ้าของล็อตนี้ส่งไม่ทันเขาอาจจะเสียหายกว่าหลายร้อยล้าน
“เปลี่ยนโรงงานทันไหม”
“ไม่ทันกูหาข้อมูลหมดละ”
“ห่าเอ้ย ถ้าไม่ได้ส่งก็เท่ากับเราเอาเงิน100ล้านไปทิ้ง”
“กูจะไปดูที่โรงงานฝากมึงดูเรื่องส่งของเย็นนี้ด้วย ยังไงแม่งก็ต้องส่งให้ทัน”
พูดจบเตชินท์ก็เดินออกไป ทิ้งไว้ให้เฟิร์สคลาสนั่งเครียดอยู่ในห้อง หากเขาไม่ส่งของล็อกนี้ไม่ใช่แค่จะเสียเงินเขาอาจต้องเสียลูกค้าประจำทำให้รายได้ทุกๆ ส่วนขาดหายไปด้วย
“ไอ้วอมมึงจัดการเรื่องส่งของวันนี้ด้วย”
เฟิร์สคลาสเดินออกมาสั่งลูกน้องคนสนิทก่อนจะเดินออกจากบริษัท ทั้งๆ ที่ตอนนี้ยังไม่เลิกงานเลยด้วยซ้ำ
“วันวา” เฟิร์สคลาสกลับมาถึงบ้านก็เรียกหาวันวาอย่างเสียงดัง
“วันวาไม่อยู่ค่ะ” แม่บ้านรีบออกมาบอกเพราะรับรู้ว่าเจ้านายกำลังโมโห
“ไปไหน”
“เธอบอกว่าขอลาไปทำธุระค่ะ”
“ธุระงั้นหรอ” พอได้รู้คำตอบว่าเธอไม่อยู่เขาก็ยิ่งโมโหเข้าไปใหญ่ เพราะกลับมาเพื่อจะมาระบายอารมณ์แต่เธอไม่อยู่ “ถ้ามาแล้วบอกให้ไปหาฉันที่ห้อง”
มาเฟียหนุ่มเดินเข้ามาในห้องทำงานอย่างหงุดหงิด วันนี้ไม่มีอะไรได้อย่างใจเขาซักอยาก พอจะกลับมาระบายอารมณ์กับเธอก็ดันไม่อยู่
“พี่แม่บ้านบอกว่าคุณเรียกฉัน” สองชั่วโมงผ่านไปวันวาเดินเข้ามาในห้องทำงานอย่างกล้าๆ กลัวๆ เธอไม่รู้ว่าทำไมเขากลับมาเร็วขนาดนี้แล้วยังดูโมโหมากอีก พี่แม่บ้านบอกกับเธอให้ระวังตัวเพราะเขาดูโกรธมากที่เธอไม่อยู่
“ไปไหนมา” เขาพูดขึ้นอย่างเสียงดังทั้งๆ ที่ผ่านไปราวๆ สองชั่วโมงก็ไม่ได้ทำให้เขาอารมณ์ดีขึ้นเลย
“ไปทำธุระ”
“ฉันอนุญาตหรอ” เฟิร์สคลาสตบโต๊ะอย่างแรงแล้วพูดขึ้น อย่างโมโห ซึ่งเธอก็ได้แต่งงว่าทำไมถึงโมโหขนาดนี้
“แต่ฉันขออนุญาตลูกน้องคุณแล้วนะ” ก่อนที่เธอจะออกไปก็ได้ขอวอมแล้วและก็ตั้งใจจะกลับให้เร็วก่อนที่เขาจะกลับบ้าน แต่ไม่รู้ทำไมเขาถึงกลับก่อนเวลา
“แล้วมันเป็นใคร เป็นเจ้านายเธอหรอ”
“แต่ฉันขออนุญาตเขาแล้วนิ ไม่รู้ว่าต้องขอคุณด้วย”
“อย่ามาคิดแทนฉัน เธอเป็นแค่ลูกหนี้ไม่ต้องมาออกความเห็น”
“....” วันวาได้แต่เก็บคำพูดมากมายไว้ในใจ ทำไมเขาถึงไม่มีเหตุผลขนาดนี้เป็นเจ้านายคนเป็นร้อยเป็นพันได้ยังไงกัน
“เห็นว่าฉันใจดีด้วยหน่อยก็เอาใหญ่เลยนะถ้าฉันจะเอาเธอไปขายให้ซ่องตอนนี้ก็ไม่สายนะ” ชายหนุ่มกัดกรามแน่นพร้อมกับด่าคนที่อยู่ตรงหน้า อารมณ์โมโหของเขากำลังทำงานอย่างหนัก เขาโมโหทั้งเรื่องงานทั้งเรื่องเธอเลยด่าเพื่อระบายอารมณ์ออกมา
“เอาแต่ใจ” หญิงสาวไม่ยอมโดนด่าฝ่ายเดียวเพราะเธอไม่ได้ผิด แค่ไปทำธุระไม่เห็นต้องด่าขนาดนี้เลย
“เธอว่าไงนะ”
“ก็บอกว่าคุณเอาแต่ใจไง ก็บอกอยู่ว่าไปทำธุระสุดท้ายฉันก็กลับมานี้ไงนายจะเอาอะไรอีกอะอยากให้ทำอะไรให้บอกมาสิ” เธอเองก็อดทนไม่ไหวที่ต้องมายืนให้เขาด่าอยู่อย่างงี้ทั้งๆ ที่เขาไม่ได้ผิดอะไรเลย หรือถ้าผิดจริงแค่ออกไปทำธุระก็ไม่น่าจะด่าขนาดนี้
เฟิร์สคลาสได้ยินอย่างนั้นก็ยิ่งโมโหเขารีบเดินไปหาเธอแล้วกระชากแขนไปที่สระน้ำก่อนจะจับหัวเธอกดลงไปในน้ำอย่างสะใจ
คนตัวเล็กตอนนี้พยายามขัดขืนทั้งมือที่พยายามดึงมึงเขาออกจากหัวแต่ก็สู้ไม่ได้เลย ส่วนคนตัวโตที่กำลังกดหัวเธออยู่ก็มีแต่ความสะใจเพราะไม่มีใครกล้ามาด่าเขาแบบนี้มันทำให้เขายิ่งโมโหเขาจะฆ่าเธอตอนนี้ก็ยังได้
“นายครับทำอะไร” วอมรีบวิ่งเข้ามาดึงเจ้านายออกจากการกดหัวคนตัวเล็กแล้วดึงวันวามากอดไว้ในอก “วันวาเธอไม่เป็นไรนะ”
“....” วันวาพูดอะไรไม่ออกมีแต่น้ำตาที่เป็นคำตอบได้ เธอได้แต่มองหน้าเฟิร์สคลาสที่แสยะยิ้มให้เธออยู่ นี้เขาใจร้ายถึงขนาดนี้เลยหรอ
“ทีหลังอย่ามาปากดีกับฉันอีก เพราะฉันฆ่าเธอได้ทุกเมื่อ” ก่อนที่เขาจะเดินออกไปเขาก็พูดพร้อมมองหน้าเธออย่างคาดโทษไว้ เหตุผลแค่ไปทำธุระเธอต้องโดนทำโทษขนาดนี้เลยหรอถ้าทำผิดมากกว่านี้จะไม่โดนฆ่าตายรึไง
“นายครับ ตอนนี้โรงงานสามารถผลิตของได้ตามปกติแล้วครับและการส่งของก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไร” วอมเข้ามารายงานเจ้านายในห้องทำงาน หลังจากที่จัดการเรื่องวันวาเสร็จ
“เอ้อ “พอได้อย่างงี้เฟิร์สคลาสก็สบายใจขึ้นมาก เพราะถ้าส่งไม่ทันจริงๆ เขาอาจจะต้องมีปัญหากับลูกค้ารายใหญ่คนนี้ได้
“มีอีกเรื่องครับ วันวาเอาเงินมาใช้หนี้แล้วสองล้านครับ” พอได้ยินแบบนี้เฟิร์สคลาสก็ได้แต่ขมวดคิ้มเป็นปม เพราะไม่รู้ว่าเธอไปเอาเงินมาจากไหน และถ้างั้นที่เธอหายไปก็น่าจะเพราะเรื่องนี้
“เธอไปเอาเงินมาจากไหน”
“เธอบอกว่าขายคอนโดกับรถของที่แม่ซื้อไว้ให้เรียนหนังสือครับ”
“.....”
“นายจะฆ่าเธอครับ ถ้านายฆ่าเงินก็จะเสียเปล่านะ” วอมพูดเตือนสติเจ้านายทั้งๆ ที่เขาไม่เคยขัดเลยว่านายจะทำอะไรแต่ครั้งนี้เขารู้สึกสงสารวันวาแปลกๆ หนี้ก็ไม่ใช้ของตัวเองแล้วยังต้องมาเจอเรื่องแบบนี้อีก
“ไม่มึงต้องมาเสือก ชีวิตเธอเป็นของกูถ้ามึงอยากเอาก็รอกูเล่นเบื่อก่อนนะแล้วกูจะให้” เขาพูดอย่างโมโหที่วอมมาพูดเรื่องนี้ เขาจะฆ่าเธอหรือจะปล่อยมันก็เรื่องของเขาไม่เกี่ยวกับใคร
เวลาผ่านไปราวๆ หนึ่งชั่วโมง เฟิร์สคลาสก็ออกมากินข้าวที่แม่บ้านกำลังจัดเสริ์ฟให้ แต่ตอนนี้มีแม่บ้านแค่สามคนมองไปทางไหนก็ไม่เจอวันวาเลย
“วันวาไปไหน”
“ผมให้เธอนอนพักที่ห้องครับกลัวเธอไม่สบาย”
“ไม่ตายหรอกมั้งแค่นี้เอง” เขาเอ่ยขึ้นก่อนจะเดินมาที่ห้องพักแม่บ้านกะว่าจะมาว่าเธอเป็นยังไง จริงๆ เธอก็ไม่ได้ทำผิดขนาดนั้นหรอกเขาอาจจะโมโหเรื่องงานเลยเอามาลงที่เธอ พอเริ่มคิดก็อยากจะมาดูอาการ แต่พอเข้ามาในห้องก็ไม่เจอใครเลยเจอแต่เตียงเปล่าๆ ในห้องน้ำก็ไม่มี
“ไอ้วอม มึงเอาเธอไปไว้ไหน” เขารีบออกมาถามลูกน้องทันทีที่ไม่เจอเธอ
“เธอนอนอยู่ในห้องครับ”
“ถ้ามีกูจะมาถามมึงไหม” จากที่เขาอารมณ์ดีแล้วตอนนี้เขาเริ่มจะโมโหขึ้นมาอีกครั้ง เธอต้องหนี้ไปแน่ๆ
“.....” วอมรีบวิ่งกลับไปที่ห้องของเธอแต่ก็ต้องพบกับความว่างเปล่าก่อนจะสั่งให้คนไปดูรอบๆ บ้าน
“ผู้หญิงคนเดียวทำไมปล่อยให้หนี้ไปได้วะ”
เฟิร์สคลาสพูดขึ้นอย่างโมโหก่อนจะปัดอาหารบนโต๊ะหล่นลงพื้นจนจานแตกกระจายเต็มพื้นไปหมด
- Writer
