ธารมิกากะพริบตาไล่น้ำตาก่อนจะใช้นิ้วกรีดทิ้งไป แล้วสนใจลูกชาย แต่ทว่าขาเธอกลับไม่กล้าขยับลุกไปดูคนที่นอนอยู่บนเตียง คนที่เธอเคยชอบตอนเด็ก ๆ ครั้งหนึ่งที่เขาเคยช่วยเธอไม่ให้หมากัดแล้วยังขี่หลังไปส่งที่บ้าน เธอไม่รู้ว่าตอนนี้เธอรู้สึกอย่างไรหน้าอกเหมือนมีใยฝ้ายอัดแน่นจนหายใจไม่ออก จนสุดาเรียกเธอ อีกคำ
“ไปดูเขาหน่อยเถอะลูก อย่างน้อยก็ให้คนป่วยมีกำลังใจ ไม่ต้องให้อภัยพวกเราหรอก พวกเราสมควรแล้วที่ต้องเจอแบบนี้” สุดาขอร้องเสียงเครือ นี่คือความฝันของลูกชาย ขอให้เขาได้พบหน้ากันสักครั้งแค่นี้เธอก็พอใจแล้ว กระทั่งหลานเธอยังไม่กล้าบอกว่าตัวเองเป็นย่า ได้แต่มองดูอยู่ห่าง ๆ ไม่กล้าเข้าไปกอดด้วยซ้ำ
ธารมิกาถอนหายใจ ก่อนจะลุกขึ้นแล้วเข้าไปเยี่ยมคนป่วยในห้องที่ตาบวมเป่งแทบจะปิด เห็นเพียงเขาลืมตาได้นิดเดียวปากก็มีรอยแผล แก้มบวม แขนขาเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำ ผิวของเขาที่เข้มขึ้นดั่งคนทำงานกลางแดดแล้วไม่ได้บำรุ
