พรางรัก (ลูกเมียน้อย)

" ความหมางเมิน "

@เช้าวันต่อมา

"เพลงดีขึ้นหรือยัง หมอบอกว่าเพราะเพลงเครียด เลยทำให้หมดสติไป เครียดอะไรนักหนา บอกพี่ได้ไหม เห็นเพลงเป็นขนาดนี้ พี่เป็นห่วงมากรู้ไหม : ปืน

"ขอบคุณนะคะพี่ปืน ที่เป็นห่วงเพลง เพลงไม่เป็นอะไรแล้วค่ะ...ช่วงนี้ใกล้สอบ เพลงเลยเคร่งเครียดไปหน่อย ไม่ต้องเป็นห่วงเพลงนะคะ

"แล้วไหนอ่ะแฟนเพลง เพลงเป็นหนักขนาดนี้ ไม่เคยเห็นเขามาดูแลเลย ใช้ไม่ได้เลยจริงๆ : ปาน

"เลิกกันแล้ว..

"เลิกแล้ว ! ... ทำไมอ่ะ : ปาน

"เขาเจอคนที่ดีกว่า

เพลงขวัญพูดออกมาใบหน้าที่ดูเศร้าหมอง หันออกไปมองนอกหน้าต่าง ส่วนอีกคนที่ยืนอยู่ข้างปาน ได้แต่นิ่งเงียบ สายตามองดูเพลงขวัญไม่ขาด

"เลิกได้ก็ดี คนอะไร คบกันแต่ไม่ยอมเปิดเผยสถานะ...คนแบบนี้ไม่จริงใจ เลิกได้ก็ดีแล้ว ที่เพลงเครียดจนเป็นลมหมดสติไป เพราะไอ้หมอนั้นใช่ไหม : ปานพูดออกมาอย่างโกรธแค้นแทนเพื่อน

"ไม่เกี่ยวกับเขาหรอก....คนไม่รัก..จะฟื้นใจให้รัก..คงเป็นไปไม่ได้..หัวใจคนเรามันบังคับกันไม่ได้...ที่เป็นแบบนี้เพราะเพลงทำตัวเองทั้งนั้น อย่าโทษคนอื่นเลย

"เพลงก็เป็นซะแบบนี้...ใจดีกับเขาไปทั่ว หัดโกรธคนอื่นบ้างนะ...จะได้ไม่มีใครมารังแกตัวเองได้ แล้วนี่ตัดใจจากเขาได้หรือยัง : ปาน

"ยัง...แต่คงไม่นาน...เพลงกำลังพยายามอยู่

"พี่ปืน...ช่วงนี้ต้องดูแลเพลงดีๆนะ...คนกำลังอกหัก หัวใจย่อมอ่อนแอ 😊 : ปาน

"เป็นบาเรสต้าเหรอ. ชงเก่งนะเราอ่ะ 😊 : ปืน

"ก็ปานอยากได้เพลงมาเป็นพี่สะไภ้นิ...จะหาใครดีได้เท่าเพลงล่ะ แสนดีขนาดนี้ มีแต่ผู้ชายโง่ๆเท่านั้นแหละ ที่ทิ้งไป : ปาน

"กูว่ามึงพาปานกลับไปเถอะ ส่วนเพลงขวัญ เดี๋ยวกลับพร้อมกู : วิน

"เพลงอยากกลับกับพี่ปืนค่ะ...พี่ปืนไปส่งเพลงหน่อยได้ไหมคะ

เพลงขวัญพูดออกมาหน้านิ่ง ไม่มองอนาวินเลยสักนิด ทว่าหากมองไป มีแต่เธอเท่านั้นที่เจ็บ ไม่อยากอยู่ใกล้เขาเลยแม้แต่น้อย..เข้าใจจุดประสงค์ของเขาดี...ทำทุกอย่างเพียงเพราะอยากให้เธอเจ็บ

"แต่ฉันจะกลับบ้านพอดี เธอกลับพร้อมฉัน จะไปลำบากคนอื่นทำไม

"พี่วินไปส่งแฟนของพี่เถอะค่ะ...เพลงกลับเองได้..ไม่อยากรบกวนเวลาของพี่

"เพลงขวัญ ! อย่ามาดื้อกับฉัน : อนาวินกดเสียงลงต่ำ..เป็นสัญญาณเตือนว่าเขากำลังจะโมโห

"........(เงียบ).........

"เออ....ปานว่าเพลงกลับพร้อมพี่วินดีกว่านะ..ไหนๆพี่วินก็จะกลับบ้าน...เดี๋ยวปานกลับกับพี่ปืนก็ได้ : ปานเสนอข้อคิดเห็นออกไป เนื่องด้วยเห็นว่าอนาวินเริ่มหัวร้อน ใบหน้าตรึงเครียดจนน่ากลัว

"เอาตามนี้...มึงไปส่งปาน..ส่วนเพลงขวัญกลับกับกู

"เดี๋ยวพี่ไปหานะเพลง วันนี้กลับกับไอ้วินก่อน ดูท่ามันจะโมโหแล้ว : ปืน

"ค่ะ...เพลงเชื่อพี่ปืน...

เพลงขวัญเอ่ยคำนั้นออกไป ทำเอาอนาวินถึงกับถอนหายใจออกมา แสดงออกอย่างชัดเจนว่าไม่พอใจ คำที่เธอเคยบอกกับเขา ไม่ว่าจะพูดอะไร เธอก็มักจะเชื่อเขาเสมอ ไม่มีข้อโต้แย้งใดๆ แต่มาวันนี้คนตัวเล็กเริ่มขัดข้อ เชื่อคนอื่นมากกว่าเขา เขาเลยไม่พอใจเอามากๆ

@ลานจอดรถ

"เดินไหวไหม เดี๋ยวฉันอุ้ม..

"ไม่เป็นไรค่ะ..เพลงเดินเองได้

อนาวินกำลังจะอุ้มเพลงขวัญลงจากรถเข็น เพื่อย้ายไปนั่งในรถแทน แต่เพลงขวัญกลับปฏิเสธ แถมยังทำท่าทางหมางเมินใส่เขาอีก เขาไม่ชอบเอาซะเลย เวลาที่เธอทำแบบนี้ แต่ก่อนเคยออดอ้อนเขา เพลงอย่างนั้นเพลงอย่างนี้ แต่ดูตอนนี้สิ..ทำเหมือนไม่อยากจะคุยกับเขา..น่าโมโหจริงๆ

@ระหว่างขับรถ

"ยังปวดหัวอยู่ไหม

"ไม่ค่ะ

"แล้วหน้ามืดอยู่หรือเปล่า

"เปล่าค่ะ

"ก่อนออกมาได้กินข้าวหรือยัง

"กินแล้วค่ะ

อนาวินเริ่มหงุดหงิดกับบรรยากาศภายในรถ ใบหน้าหวานที่เคยยิ้มให้เขาเสมอ มาตอนนี้มีแต่ความนิ่งเฉย ถามอะไรไป ก็ตอบสั้นๆกลับมา น่าอึดอัดซะมัด

@คอนโดอนาวิน

"พามาที่นี่ทำไมคะ

"มาเก็บของ...ยังไม่ได้เก็บออกไปไม่ใช่เหรอ

"ที่จริงพี่วินทิ้งมันเลยก็ได้นะคะ..มันไม่ได้มีอะไรสำคัญ

"พาเพลงกลับบ้านเถอะค่ะ...

"ไม่..ฉันยังไม่ว่างไปส่งเธอตอนนี้

เพลงขวัญเปิดประตูรถ แล้วเดินมุ่งหน้าไปทางถนนใหญ่ อนาวินวิ่งมาคว้าข้อมือเล็กไว้ได้ทัน

"จะไปไหน ?

"ถ้าพี่วินไม่ว่าง เพลงนั่งแท็กซี่กลับเองได้ค่ะ...ไม่อยากรบกวน

"อย่าปากเก่งนะเพลงขวัญ รู้ใช่ไหมถ้าดื้อกับฉันจะเป็นยังไง

"พี่วินไม่กลัวแฟนของพี่มาเห็นเหรอคะ..ปานก็พักอยู่คอนโดนี้

"อย่ามาประชด

"เพลงไม่ได้ประชด..แต่เพลงไม่อยากให้ปานเข้าใจผิด ถ้าปานมาเห็นพี่ยื้อยุดฉุดกระชากเพลงแบบนี้

"จะเข้าใจแบบไหนก็ช่างเธอสิ..ฉันไม่สน...ฉันสั่งให้เธอขึ้นห้อง เธอก็ต้องขึ้น

"เพลงไม่ไป

"เธอไม่เคยดื้อกับฉันนะเพลงขวัญ

"นั่นมันเหมือนก่อน...ไม่ใช่ตอนนี้

"พูดกันดีดีไม่รู้เรื่องใช่ไหม..ต้องให้ฉันอุ้มเธอไปใช่ไหมถึงจะยอม

"ไม่..ปล่อยนะพี่วิน..เพลงไม่ไป

"ปล่อย !

อนาวินอุ้มเพลงขวัญพาดบ่า ก่อนจะเดินตรงไปชั้นบนสุดของคอนโด จากที่เคยหลบๆซ่อนๆ ไม่ให้ใครเห็นเวลาเพลงขวัญเข้าออกคอนโดนี้ แต่ตอนนี้เข้ากลับอุ้มเธอโดยไม่สนใจสายตาของใครทั้งสิ้น คนตัวเล็กที่ดิ้นขัดขืน กว่าจะถึงห้องพักเธอก็หมดแรงพอดี

"หึ...ทำไมไม่ดิ้นอีกล่ะ...เก่งนักไม่ใช่เหรอ

"ทำแบบนี้ทำไม..ต้องการอะไร 😢

"ฉันขอสั่ง...ต่อไปนี้ห้ามให้เธอยุ่งเกี่ยวกับไอ้ปืนอีก...

"ทำไมคะ...

"ฉันไม่ชอบแบ่งของเล่นกับใคร..ตอนนี้เธอขึ้นชื่อว่าเป็นของๆฉัน ฉันไม่ให้ใครใช้ร่วมทั้งนั้น

"หึ... เห็นเพลงเป็นแค่สิ่งของสินะ

"ใช่....เธอเป็นของเล่นที่ฉันยังไม่เบื่อ เพราะฉะนั้นห้ามเธอไปยุ่งกับใคร...โดยที่ฉันไม่อนุญาต

"แปลว่าพี่จะไม่ยอมปล่อยเพลง

"ใช่...ฉันจะทรมานเธอ..จนกว่าเธอจะตรอมใจตายเหมือนแม่ฉัน

"ค่ะ...ถ้าพี่คิดว่าดี...เพลงตายให้ตอนนี้เลยก็ได้

เพลงขวัญเดินตรงไปที่ระเบียง เธอเบื่อกับชีวิตตอนนี้มาก ถ้าอยากให้ตาย เธอก็จะตายตามที่บอก เป็นอนาวินเองที่รีบวิ่งตามไปคว้าตัวเธอไว้ เขากอดรั้งเอวเธอจากด้านหลัง กระชากตัวเธอเข้ามาในพื้นที่ปลอดภัย แล้วรีบวิ่งไปปิดประตูกั้นระเบียงล็อคมันอย่างหนาแน่น

"จะทำอะไร..บ้าไปแล้วหรือไง

"อยากให้ตายไม่ใช่เหรอ..ก็จะตายให้ดูแล้วไง 😢..

"อย่ามาประชดฉันด้วยวิธีนี้..ฉันไม่ชอบ

"การที่พี่ทำแบบนี้ เพลงก็ไม่ชอบเหมือนกัน

"กลับเข้าไปในห้อง...แล้วห้ามออกมาจนกว่าฉันจะอนุญาต

"..............

เพลงขวัญเงียบ..ไม่มองแม้แต่หน้าเขา เขาจึงคว้ามือเธอ แล้วลากเธอเข้าไปในห้องนอนของเขา จับเธอล็อคกุญแจมือไว้กับหัวเตียง แล้วเดินออกมา..ล็อคประตูห้องด้วยแม่กุญแจอย่างหนาแน่น

"พี่วิน...ปล่อยเพลงนะ...อย่าทำแบบนี้

"พี่วิน..ปล่อย.. 😢

"อยู่ในนั้นจนกว่าจะคิดได้...นี่คือบทลงโทษของคนดื้อรั้นแบบเธอ

อนาวินออกมานั่งที่โซฟา ยอมรับว่าเขากลัวและตกใจมากตอนที่เพลงขวัญเดินไปที่ระเบียง ทั้งที่ตัวเองเป็นคนบอกว่าอยากให้เธอเจ็บเจียนตายเหมือนกับที่แม่ของตัวเองเป็น แต่พอเอาเข้าจริงกลับเป็นตัวเขาเองที่ทนเห็นเพลงขวัญตายต่อหน้าต่อตาไม่ได้ เจ็บทุกครั้งที่ทำร้ายเธอ..แต่ยังดื้อดึงที่จะทำต่อ...หลอกตัวเองว่าไม่ได้รัก ทั้งที่ความจริงรักมากจนแทบจะบ้า...คนปากหนัก..สักวันคงได้ตายเพราะปากของตัวเอง