(เป็นไงบ้างลูก หอพักใหม่โอเคอยู่ใช่ไหม?)
“โอเคดีค่ะ”
ฉันตอบคนที่อยู่ในสาย ในระหว่างที่กำลังพับเก็บเสื้อผ้าใส่ตู้ กะเอาไว้ว่าถ้าพับเก็บหมดกระเป๋านี่ก็จะเข้านอน เพราะพรุ่งนี้ฉันมีเรียนตั้งแต่แปดโมงเช้าเลย
(อยู่คนเดียวได้แน่นะ)
“ได้สิคะ หนูโตแล้วนะ”
ที่พูดแบบนั้นออกไปก็เพื่อให้คนในสายสบายใจเท่านั้น เพราะแท้จริงแล้วฉันห่างโทรศัพท์ไม่ได้เลย ต้องเปิดเพลงฟังตลอด หรือไม่ก็ต้องหาเพื่อนคุย เมื่อกี้ก็เพิ่งวางสายจากยัยออมสินไป
(แล้วกับพี่คินน์เป็นยังไงบ้าง ได้คุยกันไหม)
มือเล็กที่กำลังจับไม้แขวนเตรียมจะห้อยใส่ราวผ้าหยุดชะงัก เมื่อได้ยินชื่อของผู้ชายคนนี้
“เอ่อ... กะ ก็คุยค่ะ ก่อนออกมาหนูก็ขอบคุณพี่เขาแล้ว”
(เหรอ แล้วพี่เขาว่าไงบ้าง)
จะว่าไงล่ะ เขาก็ไล่ตะเพิดฉันออกจากห้องพร้อมกับหาว่าฉันพูดพล่ามน่ารำคาญน่ะสิ!
“เขาบอกว่าไว้ว่าง ๆ ก็แวะมาเล่นด้วยกันได้ค่ะ”
ฉันโกหกออกไปอีกครั้ง แต่ใครจะคาดคิด
