เวลาย่างเข้าตีห้า เหล่านักศึกษาต่างรวมตัวกันเพื่อเตรียมออกเดินทาง ซึ่งปลายทางสำหรับวันนี้คือโรงเรียนในชนบทแถบอีสาน โดยกำหนดการคือเริ่มเดินทางเวลาตีห้า และคาดว่าจะไปถึงที่หมายประมาณบ่ายสอง หรือถ้าช้ากว่ากำหนดก็คงไม่เกินบ่ายสาม
“มา เดี๋ยวเรายกช่วย”
ใครบางคนเดินเข้ามาช่วยถือกล่องหนังสือในมือ เนื่องจากแสงไฟในตอนนี้ไม่สว่างพอที่จะทำให้มองเห็นใบหน้าอีกฝ่าย ฉันจึงต้องเพ่งมองเขาในระยะใกล้ถึงได้รู้ว่าเป็นยูโร
“ไม่เป็นไร นายไปช่วยพิมเถอะ”
ฉันพยักพเยิดหน้าไปยังเพื่อนที่เดินตามหลังมา ทว่าอีกฝ่ายกลับได้รับการช่วยเหลือจากเพื่อนอีกสองคนแล้ว
“ไม่เป็นไร ช่วยเธอนี่แหละ ยิ่งแขนเล็ก ๆ อยู่ ถือของหนักขนาดนี้เดี๋ยวก็ได้แขนหักกันพอดี”
“ขอบใจนะ”
ฉันยิ้มบาง ๆ ให้คนข้างกันด้วยความรู้สึกเกรงใจ แต่ฉันก็ไม่ได้เดินเหินตัวปลิวหรอกนะ ฉันแบ่งให้เขาถือบ้าง ส่วนฉันก็ถือในส่วนที่มันเบา ๆ
“โกรธอะไรเราหรือเปล่า”
“หือ?
